Ένα εκατομμύριο δολάρια θα μπορούσε να κερδίσει ο Clint Eastwood (σκηνοθέτης και συμπρωταγωνιστής της Hilary Swank) μέσα από τους αγώνες της αθλήτριάς του.
Ή μήπως μέσα από τον δικό του προσωπικό αγώνα ζωής αποδεικνύοντας στον εαυτό του τι είδους «προπονητής» επιθυμούσε να είναι;
Γιατί, μέσα από τη συναισθηματική αξία μιας ολόκληρης αθλητικής κοσμοθεωρίας, η απόδοσή της δεν κρύβεται τόσο στην πρακτική εφαρμογή του αθλήματος, όσο σε ό,τι συνακολουθεί την βιωματική του επιρροή.
Συνεπώς, η ουσία του “Million dollar baby”, παρά τις αποσπασματικές εισροές του Χολλιγουντιανού προτύπου τις οποίες δέχεται, δεν υφίσταται μόνο στο κομμάτι της θέλησης ως το πλέον σύγχρονο πρότυπο κάθε ανθρώπου που θέλει να εξελιχθεί στις επαγγελματικές του επιθυμίες, αλλά κυριότερα στις παράπλευρες εμπειρίες που δύναται να προσφέρει, γεγονός το οποίο παραμένει ανεξάρτητο από θεούς, δαίμονες και ήρωες.
Θα έλεγε κανείς ότι δηλώνει μια εσωτερική επανάσταση, ακολουθώντας την πεπατημένη και δρώντας συναισθηματικά στοχευμένα αλλά και κριτικά.
Αφήνοντας μάλιστα και την αντιθρησκευτικά υπαρξιστική του πινελιά, ίσως τελικά προσδίδει στον όρο «αγώνα» μια διαφορετική υπόσταση από εκείνη που ενδεχομένως και μοναδικώς αποκτά σε φιλαθλητικά πλαίσια.
Ούτως ή άλλως, ακόμα και υπό αθλητική οπτική, ο αγώνας συγκεντρώνει στο πρόσωπό του ένα σύνολο από ματιές, εσωτερικές ή εξωτερικές, ανάλογα με τη συμμετοχή του εκάστοτε προσώπου σε αυτόν.
Τι είναι ο αγώνας;
Για τον θεατή ένα απλό συμβάν αδρεναλίνης, αλλά για τον αγωνιζόμενο πολλά περισσότερα συναισθηματικά και πνευματικά στοιχεία που αποτυπώνουν, εν τέλει, τον αληθινό του χαρακτήρα.
Η λήξη του θα έρθει από μια πολυσύνθετη αλληλεπίδραση των στοιχείων μαζί με την επίδραση της ισχυρής θέλησης και του πάθους, το νόημα όμως του οποίου, δεν θα κρυφθεί ποτέ πίσω από τα μάτια ενός θεατή.
Είναι το αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς μιας ομάδας ατόμων ή, στην προκειμένη περίπτωση, μιας αθλήτριας κι ενός αρκετά μεγαλύτερου ηλικιακά άντρα, η «χημεία» των οποίων αλληλοϊκανοποιεί πλήρως τα συμπληρωματικά ελλιπή πρότυπα ֗ της πατρικής φροντίδας από τη μία και της πατρικής ανάγκης από την άλλη.
Τι σχέση έχει, τώρα, αυτό με το μποξ;
Μα προφανώς και παρουσιάζει μέγιστη σημασία σε επίπεδο ανθρώπινο, υπενθυμίζοντας στον θεατή ότι οι πραγματικοί αγώνες είναι εκτός πίστας, εκείνοι οι αγώνες που αξίζει να «παλέψει» στη μικρή ζωή την οποία διανύει ή αλλιώς, συνειδησιακά δρώντας, να παλέψει για μια ευτυχία που δεν μετριέται με εκατομμύρια δολάρια.
Κι εκεί, ο άνθρωπος δεν θα περιμένει τον «υποκειμενικό» θεό των «πρέπει» του Clint Eastwood ή της Hilary Swank ή του κάθε ιερέα-εκπροσώπου του ή του κάθε κοινωνικού μέλους που τον ενσαρκώνει.
Εκεί, οι παράπλευρες γνώμες και σκέψεις θα σωπάσουν, το Χόλλιγουντ και οι ήρωές του θα σβήσουν και μια βιωματική δύναμη θα λάμψει για να βραβεύσει όπως αρμόζει τον «αγωνιστή» στον «τελευταίο του αγώνα».
Νικόλ Φιλιπποπούλου.
1.jpg)
