Η Isabel (Juliette Binoche, Μαμά ή Γιαγιά;) είναι μια Παριζιάνα καλλιτέχνις και χωρισμένη μητέρα που δεν εγκαταλείπει την προσπάθεια να βρει τον αληθινό έρωτα.
Παρόλο που το κενό μεταξύ αυτού που ψάχνει και των αντρών που παρουσιάζονται στην ζωή της μεγαλώνει συνεχώς, οι διαφορετικοί άντρες έχουν όλοι κάτι το μοναδικό, ακόμα κι αν δεν είναι αυτό που αναζητά.
Οι ελπίδες, οι προσδοκίες και η απογοήτευση κάνουν πολλούς κύκλους και προσφέρουν πολλές ευκαιρίες για γέλιο, καθώς παρ’ όλες τις ατυχίες, η προσπάθεια της Isabel συνεχίζεται…
Η σκηνοθέτις Clair Denis μιλάει για την ταινία
«Είχα μια ακριβέστατη εικόνα στο μυαλό μου για το πώς θα ήταν ο χαρακτήρας της Isabel.
Φανταζόμουν μια καστανομάλλα γυναίκα, γεμάτη θηλυκότητα, με ψηλές μπότες πάνω από το γόνατο, επειδή θα ήταν έκφραση του ταμπεραμέντου της.
Τα πόδια της επιδεικνύονται ανάμεσα στις μπότες και τον ποδόγυρο της μίνι φούστας της.
Ήθελα μια γυναίκα με έντονη σεξουαλική αύρα, χωρίς ταμπού, αλλά όχι μια νυμφομανή ή μια πόρνη.
Η Isabel ξέρει καλά ότι όσο αναζητά τον πραγματικό έρωτα, θα καταλήγει από καιρό σε καιρό με δάκρυα στα μάτια.
Έχω βαρεθεί τους κινηματογραφικούς χαρακτήρες που είναι ηρωικοί.
Κανείς δεν μπορεί να είναι συνέχεια ήρωας και η Isabel δεν το επιχειρεί πλέον.
Η Isabel είναι μια γυναίκα που γνωρίζει ότι το χάσμα μεταξύ του άνδρα που αναζητά και αυτών που παρουσιάζονται μπροστά της συνεχώς μεγαλώνει.
Και όσο μεγαλώνει ο αριθμός των ανδρών που συναντά, τόσο το χάσμα αυτό συνεχίζει να διευρύνεται.
Αλλά η ίδια δεν είναι μια θηλυκή βερσιόν του Δον Ζουάν, μια καταθλιπτική πλανεύτρα, θύμα του εθισμού της στην αναζήτηση αυτή, που σιγά-σιγά την εξαντλεί.
Είναι περισσότερο ηδονίστρια, κάτι σαν τον Καζανόβα, αλλά επειδή είναι γυναίκα δεν μπορεί να το εκφράσει ελεύθερα.
Οι άνδρες που συναντά και συνδέεται είναι σημαντικοί.
Δεν ήθελα η Juliette να «ξεπετάξει» μια πλειάδα ηθοποιών τον ένα μετά τον άλλο.
Έβαλα στον δρόμο της και κάποιους σκηνοθέτες όπως τον Ξαβιέ Μπουβουά και τον Μπρουνό Πονταλιντές, με τους οποίους μοιράζομαι μια κοινή ιστορία.
Έτσι κομμάτια της δικής μου ιστορίας και του πώς αντιμετωπίζω εγώ τους άνδρες, συνυφαίνονται στην ιστορία της ταινίας.
Από τότε που ήμουν στην εφηβεία, τα πιο ισχυρά αλλά και τα πιο ελκυστικά ανδρικά πρότυπά μου, ήταν συχνά σκηνοθέτες.
Ο Gerard Depardieu (Ο Άνθρωπος που Γελά) εμφανίζεται στο τέλος της ταινίας σαν το γκραν φινάλε μιας διαδρομής προς τον έρωτα.
Γυρίσαμε το τετ-α-τετ του με την Juliette σε μία μέρα και κατέληξε να είναι η πιο έντονη στιγμή γυρίσματος που έχω κάνει ποτέ: 16 λεπτά ταινίας σε μια μέρα.
Αυτό δεν μου είχε ξανασυμβεί.
Χρειαστήκαμε δύο πλάνα με την Juliette και τρία με τον Gerard.
Αυτό ήταν όλο!
Δεν κατάλαβα εκείνη την στιγμή τί είχα καταφέρει αλλά μου το είπε ο Gerard αργότερα.
Η σκηνή είχε γίνει κάτι που δεν μπορούσε πλέον να κοπεί σε κάτι μικρότερο.
Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου κάτι τέτοιο, αλλά είμαι τώρα βέβαιη ότι αν είχαμε ξοδέψει περισσότερο χρόνο να γυρίσουμε την σκηνή, κάτι θα είχε χαθεί.
Το μεγαλείο του Gerard θα είχε κοπεί σε κομμάτια.»
Στους κινηματογράφους από 5 Οκτωβρίου.
ΔΤ από την Filmtrade.
1.jpg)
