Ο κινέζικος κινηματογράφος είναι γνωστός για μια σειρά από στοιχεία: τον ρεαλισμό, τις εντυπωσιακές εικόνες, τα δριμεία σχόλια κατά του καθεστώτος και πολλά άλλα.
Αυτό όμως που φαίνεται να μην υπάρχει στην συντριπτική πλειονότητα των ταινιών της χώρας είναι η αίσθηση του χιούμορ, η οποία θα ελάφρυνε κάπως το δραματικό στοιχείο που συνήθως τις διακατέχει.
Το «Free and Easy» έρχεται να καλύψει το συγκεκριμένο κενό, χωρίς όμως να στερεί από το μέσο τις υπόλοιπες αρετές του κινηματογράφου της χώρας.
Η ταινία κατέκτησε το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο φεστιβάλ Five Flavours.
Η ιστορία λαμβάνει χώρα σε μία πόλη χτισμένη γύρω από ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, σε ένα περιβάλλον που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δυστοπικό, αν και η γενικότερη ιδέα δεν είναι καθόλου φουτουριστική.
Σε αυτήν την παράξενη πόλη, συναντιούνται οι δρόμοι μιας σειράς απίθανων χαρακτήρων.
Ένας πλασιέ σαπουνιών προωθεί το εμπόρευμά του, αν και η ατζέντα του δεν είναι τόσο αθώα.
Ένα βουδιστής μοναχός προσπαθεί να κηρύξει την πίστη, με αντίτιμο.
Ένας αποτυχημένος δάσκαλος πολεμικών τεχνών μετατρέπεται συνεχώς σε θύμα, συμπεριλαμβανομένης της φοράς που προσπαθεί να κάνει μία καταγγελία στους δύο βαριεστημένους και όχι ιδιαίτερα έξυπνους αστυνομικούς που αποτελούν το τοπικό τμήμα.
Ένας νεαρός κηρύττει τον Χριστιανισμό και παράλληλα τοιχοκολλά αφίσες της μητέρας του που αγνοείται.
Ένας δασοφύλακας, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την αναδάσωση της περιοχής είναι εξοργισμένος γιατί κάποιος κλέβει τα δένδρα.
Επιπλέον, ένας από τους αστυνομικούς φαίνεται να έχει τις δικές του ιδέες για μία γυναίκα της περιοχής, μία γηραιά κυρία εμφανίζεται μαζί με δύο κακοποιούς, ένας φόνος λαμβάνει χώρα και μια σειρά από απρόσμενες φιλίες και σχέσεις δημιουργούνται.
Ο Geng Jun χρησιμοποιεί μία προσέγγιση η οποία καταφέρνει να παρουσιάσει κοινωνική κριτική μέσω ενός μοναδικού συνδυασμού έξυπνου, διακριτικού και slapstick χιούμορ, το οποίο προέρχεται κυρίως από τους χαρακτήρες και τον τρόπο που δημιουργούνται οι σχέσεις μεταξύ τους.
Κάθε ένας από τους «ήρωες» μοιάζει να αποτελεί ένα από τα αρχέτυπα της σύγχρονης Κινέζικης κοινωνίας, κυρίως όσο αναφορά τα ελαττώματα του καθενός.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Βουδιστής μοναχός χρησιμοποιεί την θρησκεία για να βγάλει χρήματα, οι αστυνομικοί είναι βαριεστημένοι, ανίκανοι και επικίνδυνοι, ο δασοφύλακας-γραφειοκράτης μπλεγμένος σε μία υπόθεση που τον ξεπερνά, ο Χριστιανός πνιγμένος στην προσπάθειά του για ηθικότητα και φρούδες ελπίδες, και ο δάσκαλος πολεμικών τεχνών ένας αποτυχημένος σε όλες τις πλευρές της ζωής του.
Όλα τα παραπάνω παρουσιάζονται με τον συνδυασμό του χιούμορ που προαναφέραμε αν και το πιο αστείο είναι το πως καταλήγουν να συνδέονται μεταξύ τους τελικώς, παρά τις προφανείς και άκρως ουσιαστικές διαφορές τους.
Η φωτογραφία του Wang Qeihua είναι ακόμα ένα από τα πλεονεκτήματα της ταινίας, καθώς χρησιμοποιεί εξαιρετικά τόσο το εγκαταλελειμμένο περιβάλλον της διαλυμένης πόλης όσο και την ανοιχτωσιά των χωραφιών που την περιβάλλουν.
Ένα από τα απόγεια της δουλειάς του παρουσιάζεται στο φινάλε, σε εντελώς διαφορετικό στυλ από την υπόλοιπη ταινία, συμπεριλαμβανομένου και ενός εξαιρετικά ενδιαφέροντος ροκ κομματιού από τους Second Hand Rose και οπτικών εφέ.
Πέρα από τα παραπάνω, η ταινία κινείται στον αργό ρυθμό της κινέζικης art-house σκηνής, αν και το έξυπνο μοντάζ των Guo Xiaodong και Zhong Yijuan παρέχει στο φιλμ μία αίσθηση συνεχούς κίνησης, η οποία το αποτρέπει από το να γίνει κουραστικά αργό.
Οι ερμηνείες ακολουθούν τους γενικότερους αργούς ρυθμούς της παραγωγής, με ολόκληρο το επιτελείο να παρουσιάζει χαρακτήρες που ακροβατούν ανάμεσα σε μικροκακοποιούς και εντελώς ηλίθιους.
Απόλαυσα ιδιαιτέρως μία επαναλαμβανόμενη τακτική, όπου ένας χαρακτήρας λέει η κάνει κάτι εντελώς ηλίθιο και αυτός που αλληλεπιδρά μαζί του στέκεται αποβλακωμένος με ένα σαστισμένο βλέμμα στο πρόσωπό του.
Ο Zhang Zhiyong ως ο πλασιέ, ο Xu Gang ως ο μοναχός και ο Gu Benbin ως ο Χριστιανός είναι αυτοί που ξεχωρίζουν αν και κανένας από τους ηθοποιούς δεν υστερεί.
Το «Free and Easy» είναι μία πραγματικά ξεχωριστή παραγωγή, από μία χώρα που φαίνεται να κυκλοφορεί ταινίες που μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους. Παράλληλα, παρέχει μία εξαιρετικά αστεία (αν και όχι σε ξεκαρδιστικό στυλ) και άκρως καλλιτεχνική ματιά στην σύγχρονη κινέζικη κοινωνία.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
