O Wong Chun καταπιάνεται με ένα δύσκολο θέμα στο ντεμπούτο του, την διπολική διαταραχή, σε ένα φιλμ χαμηλού προϋπολογισμού που έχει κερδίσει βραβεία σε όλο τον κόσμο, ενώ πρόσφατα αποτέλεσε και την συμμετοχή του Χονγκ Κονγκ για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Η ταινία περιστρέφεται γύρω από τον Wong Sai-Tung, έναν άνδρα που υποφέρει από διπολική διαταραχή και έχει μόλις πάρει εξιτήριο από το ψυχιατρείο.
Ο Tung εισήλθε στο νοσοκομείο μετά από ένα ατύχημα που αφορούσε την μητέρα του, μία γυναίκα με προβλήματα κινητικότητας που τον «βασάνιζε» για χρόνια, και την οποία όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας είχαν εγκαταλείψει, συμπεριλαμβανομένου και του πατέρα του.
Επιπλέον, τα νεύρα που προέκυπταν από την συναναστροφή με την μητέρα του είχαν σοβαρό αντίκτυπο στην σχέση του με την Jenny, την αρραβωνιαστικιά του, που έπρεπε να αντιμετωπίζει τις βίαιες εξάρσεις του και πλέον, τα χρέη που της άφησε για το διαμέρισμα που έμεναν μαζί, μετά την εισαγωγή του.
Τώρα, ο Tung είναι αναγκασμένος να μείνει με τον αποξενωμένο πατέρα του σε ένα εξαιρετικά μικρό δωμάτιο, και να αντιμετωπίσει την ρατσιστική συμπεριφορά φίλων, συναδέρφων και γειτόνων, καθώς και μια πολλή δύσκολη αρρώστια.
Ο Wong Chun σκηνοθετεί ένα αυθεντικό δράμα, το οποίο ρίχνει μία ευαίσθητη αλλά ρεαλιστική ματιά στην διπολική διαταραχή.
Σε αυτό το πλαίσιο, παρουσιάζει τις συνέπειες της αρρώστιας τόσο στον ασθενή όσο και σε αυτούς που βρίσκονται γύρω του.
Ο κύριος χαρακτήρας είναι προφανώς ο Wong, αλλά στο φιλμ παρουσιάζονται τόσο η οπτική του πατέρα του όσο και της αρραβωνιαστικιάς του.
Παράλληλα, αποτυπώνει τον τρόπο που η κοινωνία αντιμετωπίζει τους ανθρώπους αυτούς, με την συμπεριφορά τους να ακροβατεί ανάμεσα στον φόβο, την δυσαρέσκεια και την αμάθεια, ουσιαστικά τα στοιχεία που περιγράφουν τον ρατσισμό.
Ο Chun μπορεί να δίνει μια κάποια αιτιολόγηση για τις παραπάνω συμπεριφορές, μιας και ο Tung παρουσιάζεται ως ένας χαρακτήρας που βρίσκεται συχνά εκτός εαυτού, αλλά τελικώς, η επίκριση του κατά της κοινωνίας είναι προφανής, κυρίως μέσω της συμπεριφοράς των γειτόνων.
Μέσω αυτής της τακτικής και τον προφανή ρεαλισμό της ιστορίας, ο Chun και η σεναριογράφος Florence Chan καταφέρνουν να αποφύγουν τους σκοπέλους του συναισθηματισμού και του μελοδράματος, καθώς παρουσιάζουν ένα πραγματικά ειλικρινές φιλμ.
Ακόμα ένα στοιχείο που συμπεριλαμβάνεται στην ταινία, κυρίως μέσω του χαρακτήρα της μητέρας του Tung και σε ένα δεύτερο επίπεδο, μέσω του πατέρα του, είναι οι συνέπειες που η συμπεριφορά των γονέων μπορεί να έχει για τα παιδιά τους, με τον Chun να τους θεωρεί τους κύριους υπαίτιους για την κατάσταση του γιου τους.
Η μόνη μου ένσταση είναι πως η ιστορία θα μπορούσε να είχε επικεντρωθεί κάπως παραπάνω στην τωρινή κατάσταση και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Tung, το οποίο μοιάζει να είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας, αντί να καταπιάνεται τόσο πολύ με το παρελθόν.
Η τελευταία σκηνή με την μητέρα του όμως, δικαιολογεί, σε κάποιο βαθμό, την τακτική αυτή.
Οι ηθοποιίες στην ταινία βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Ο Shawn Yue καταφέρνει να αποτυπώσει όλα τα στοιχεία ενός πολύ δύσκολου ρόλου, ο οποίος απαιτεί από αυτόν να υποδυθεί έναν άνθρωπο κατεστραμμένο, που προσπαθεί να συμβαδίσει με το παρόν του, αν και το παρελθόν του δεν τον αφήνει.
Οι διάφορες συγκρούσεις με την μητέρα και τον πατέρα του αποτελούν το απόγειο μιας εξαιρετικής παρουσίας.
Ο Eric Tsang είναι επίσης πολύ καλός ως ένας πατέρας γεμάτος μετάνοια, ο οποίος αγαπά τον γιο του αλλά δεν είναι σίγουρος για το τι μπορεί να κάνει για εκείνον.
Η Elaine Kam είναι άκρως εντυπωσιακή στον ρόλο της μητέρας του Tung, καθώς υποδύεται μία πικρόχολη, άρρωστη γυναίκα, η οποία δεν μπορεί να βρει καμία διέξοδο για τα προβλήματά της, πέρα από το να επιτίθεται στον γιο της.
Ο Chun φαίνεται να έχει αφήσει τους ηθοποιούς του να «κουβαλήσουν» την ταινία, κάτι που ευνόησε την παραγωγή στον μέγιστο βαθμό.
Η φωτογραφία του Zhang Ying δίνει μια σειρά από εικόνες στο βασικό σετ της ταινίας που δικαιολογούν απόλυτα τον τίτλο του.
Πως είναι δυνατόν δύο άνθρωποι, εκ των οποίων ο ένας είναι πνευματικά άρρωστος, να ζουν σε ένα τόσο μικρό δωμάτιο, σε ένα κτίριο που κανένας δεν φαίνεται να χαίρεται για την παρουσία τους;
Το μοντάζ του ίδιου του Wong Chun διατηρεί έναν σχετικά αργό ρυθμό, ο οποίος αφήνει τον θεατή να επικεντρωθεί στα γεγονότα στην οθόνη, και την ίδια στιγμή παρουσιάζει τα διάφορα flashbacks με κατανοητό τρόπο.
Το «Mad World» (Yat nim mou ming ο original τίτλος) είναι μια ταινία με ελάχιστα μειονεκτήματα, και ένα εξαιρετικό ντεμπούτο από έναν σκηνοθέτη που αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
