Παρότι τα Twilight παραλίγο να τους καταστρέψουν τις καριέρες πριν καλά-καλά αυτές αρχίσουν, τόσο η Kristen Stewart όσο και ο Robert Pattinson δεν άργησαν να βρουν το δρόμο τους, αποδεικνύοντας το ταλέντο τους ακόμα και στους πλέον δύσπιστους, επιλέγοντας κυρίως indie παραγωγές με μερικά πιο mainstream διαλείμματα.
Αντίθετα με τη πρώτη, που ήταν ήδη γνωστή και έπρεπε απλά να πετάξει από πάνω της τη ρετσινιά, ο Pattinson ήταν πρωτοεμφανιζόμενος κάνοντας το δρόμο προς τη καταξίωση ακόμα πιο δύσκολο, όμως οι συνεργασίες με σκηνοθέτες όπως ο David Cronenberg, ο Werner Herzog και ο James Gray του χάρισαν ένα σχετικά αξιόλογο βιογραφικό.
Όμως ήταν η ώρα να κάνει το επόμενο βήμα, και με το Good Time να κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στις Κάννες, έμοιαζε ότι αυτή θα είναι η μεγάλη ευκαιρία.
Είναι όμως;
Ο Connie (Robert Pattinson, The Lost City of Z) και ο Nick (Bennie Safdie) είναι δυο αδέρφια του περιθωρίου της άγριας φτωχής Νέας Υόρκης.
Στήνουν πρόχειρα μια ληστεία τράπεζας για να πιάσουν τη καλή και να ξεφύγουν από τη μιζέρια, όμως αυτή στραβώνει, με τον διανοητικά ασθενή Nick να συλλαμβάνεται.
Ο Connie φοβάται ότι ο αδερφός του δε πρόκειται να επιβιώσει στη φυλακή και περνάει ένα αλλόφρον βράδυ προσπαθώντας να τον βγάλει έξω με κάθε νόμιμο και παράνομο μέσο.
Πρέπει να ομολογήσω ότι τα αδέρφια Benny και Josh Safdie δε βρισκόταν στο ραντάρ μου.
Σεναριακά ισχυρίζονται ότι δουλεύουν πολύ με το ιστορικό κάθε ήρωά τους ενώ αφήνουν μεγάλη ελευθερία και στον αυτοσχεδιασμό.
Δυστυχώς στο Good Time τα δύο αυτά στοιχεία είτε μένουν στα χαρτιά είτε αποτυγχάνουν παταγωδώς.
Τα δύο αδέρφια παραμένουν για το θεατή από την αρχή μέχρι και το φινάλε παντελώς άγνωστα, με αποτέλεσμα να είναι και αδιάφορα.
Όσο για τους αυτοσχεδιασμούς, το μόνο που βγάζουν αυτοί είναι άναρχες φλυαρίες.
Η ταινία σε κάνει να αδιαφορείς για την τύχη του Connie, που είναι και ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής, από το πρώτο της λεπτό.
Δεν είναι εύκολο να φτιάξεις έναν αντιήρωα, και εδώ έχουμε μια περίπτωση που αυτή η απόπειρα γυρνάει μπούμερανγκ, κάνοντας το θεατή να μη δίνει δεκάρα για τη μοίρα του, αφού μπορεί να έχει όλες τις καλές προθέσεις αλλά οι πράξεις του δεν είναι απλώς αυτοκαταστροφικές αλλά δολοφονικά ανεύθυνες.
Η ταινία αποθεώθηκε για το δαιμονιώδη ρυθμό της κάτι που εγώ δε κατάφερα να δω.
Μια ανέμπνευστη και σε στιγμές γελοία πλοκή, που μας οδηγεί όλο και μακρύτερα από το στόχο, γεμάτη σκηνοθετικές ευκολίες και επικά μονοδιάστατους παράπλευρους χαρακτήρες.
Το πολυδιαφημισμένο score του Oneohtrix Point Never, προσπαθεί να μας κρατήσει ξύπνιους αλλά δε καταφέρνει και πολλά.
Όσο για την ερμηνεία του Robert Pattinson, αυτή είναι σίγουρα πολύ καλή όμως περνάει απαρατήρητη λόγω της συνολικής αδιαφορίας που προκαλεί η ταινία.
Τα αδέρφια Safdie δε έδειξαν απολύτως τίποτα που να με κάνει να περιμένω την επόμενη δουλειά τους.
Ένας αντιήρωας που δε θα με πείραζε αν τα τίναζε από το πρώτο δεκάλεπτο σε μια ολονύχτια μάχη με το χρόνο, πιο κουραστική και αδιάφορη από “γερμανικό” νούμερο.
Στους κινηματογράφους από 23 Νοεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
