Πριν μερικούς μήνες, όταν είδαμε το Wonder Woman μιλούσαμε για την άτυπη διαδικασία reboot στην οποία βρίσκεται το DC Extended Universe, αφήνοντας πίσω το βαρύ σκοτεινό ύφος που προσπάθησε αλλά απέτυχε να περάσει με τις πρώτες ταινίες, έχοντας τους θεατές να αναρωτιούνται τι τους περιμένει στο επόμενο βήμα.
Αυτό το βήμα έφτασε και δεν έχουμε να κάνουμε με μια οποιαδήποτε ταινία αλλά για το Justice League, την αφορμή που γέννησε το DCEU, τη ταινία-κολοφώνας του συγκεκριμένου κινηματογραφικού σύμπαντος που βρίσκεται στα σκαριά εδώ και πάνω από μια δεκαετία, και συνεχώς έβρισκε εμπόδια στο δρόμο της, από κακές συγκυρίες μέχρι ...την αυστραλιανή κυβέρνηση!
Έχουν περάσει λίγοι μήνες από τη μάχη με τον Doomsday, με τον πλανήτη να είναι τρομοκρατημένος μετά το θάνατο του Superman, όντας ανυπεράσπιστος σε μια πιθανή νέα εξωγήινη απειλή.
Εμπνευσμένος από τη θυσία του Kal-El αλλά και γεμάτος τύψεις για τις πράξεις του, ο Bruce Wayne, προσπαθεί να αναπληρώσει αυτό το κενό, συγκεντρώνοντας τους meta-humans που ανακάλυψε στα αρχεία του Luthor.
Με τη βοήθεια της Diana Prince, ξεκινάει με τη στρατολόγηση του Barry Allen, ενός νεαρού φοιτητή με απίστευτη ταχύτητα, του Arthur Curry, άρχοντα της θάλασσας, και του Victor Stone, ενός αθλητή που μετά από ένα θανατηφόρο ατύχημα, “ανακατασκευάστηκε” με τη χρήση μιας άγνωστης δύναμης.
Πριν καν οι τρεις νέοι δεχτούν να συμμετέχουν, η απειλή του Steppenwolf και του στρατού των Parademons που αναζητούν στη Γη τα τρία Mother Boxes ώστε να τη μετατρέψουν σε πραγματική κόλαση, βρίσκεται ήδη εδώ και θα αναγκαστούν να την αντιμετωπίσουν.
Παρά τη βοήθεια του Joss Whedon στο σενάριο και στο μοντάζ, το Justice League είχε το πολύ δύσκολο έργο να ανταποκριθεί των προσδοκιών μιας ensemble ταινίας, ακολουθώντας τα επιτυχημένα χνάρια των Εκδικητών, αλλά και να επαναφέρει στο θρόνο τους τους ήρωες ενός κινηματογραφικού σύμπαντος που παράπαιε μετά τα Dawn of Justice και Suicide Squad.
Και όλα αυτά, έχοντας στα ηνία τον (κατά το ήμισυ) αυτουργό αυτής της “κατάντιας”, τον Zack Snyder, ο οποίος ωστόσο, πολλοί ξεχνούν ότι πριν το ανεκδιήγητο BvS μας έδωσε το πολύ καλό Man of Steel.
Και τα κατάφερε!
Η αλλαγή νοοτροπίας είναι ξεκάθαρη από το πρώτο λεπτό, με το Justice League να είναι ένα πραγματικό live-action κόμικ, αφήνοντας οριστικά πίσω τη νοοτροπία της σοβαρής δραματικής ταινίας που προσπάθησε να εντρυφήσει στη σειρά ο Christopher Nolan αλλά αποδείχτηκε too much στα χέρια λιγότερο ταλαντούχων δημιουργών.
Ταυτόχρονα όμως, είναι και ένα επίπεδο πάνω από το υπερβολικά Marvel-ικό Wonder Woman, στρώνοντας έναν δικό του νέο δρόμο που αναμένεται να ακολουθήσουν και οι επόμενες ταινίες, τουλάχιστον μέχρι την οριστική καταξίωση του σύμπαντος.
Κατά σύμπτωση, ακριβώς μετά την έξοδό μου από τη κινηματογραφική αίθουσα, έπεσα πάνω στην είδηση ότι ο Ben Affleck (Live By Night) προσπαθεί να βρει τη φόρμουλα ώστε να αποχωρήσει ομαλά από το ρόλο του ως Bruce Wayne, και βλέποντας το Justice League αυτό γίνεται απολύτως κατανοητό.
Δυστυχώς ο Batman που γνωρίσαμε στο BvS, εδώ ξεχωρίζει σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα, και ανάμεσα στους meta-humans συντρόφους του μοιάζει τελείως αδύναμος να ανταποκριθεί στα γεγονότα, με το ρόλο του να έχει περιοριστεί αναγκαστικά σε βοηθητικό.
Ένας τέτοιος iconic ήρωας δεν αξίζει να παίζει τον… Nick Fury, και είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να βρεθεί ο τρόπος είτε ο χαρακτήρας να συνεχίσει το δικό του παράλληλο αλλά ξεχωριστό δρόμο είτε να γίνει κάποιου είδους reinvention (και recasting) ώστε να μπορεί να συμμετέχει ενεργά.
Στο Justice League όμως, εκτός του Batman και της Wonder Woman (εντάξει, και του Superman, δεν είναι δα και κάνα μεγάλο spoiler να πω ότι κάπου μετά τα μισά της ταινίας, επιστρέφει), των οποίων τις ικανότητες γνωρίζουμε, έχουμε τη πρώτη εμφάνιση των The Flash, Aquaman και Cyborg.
Ο πρώτος είναι γνωστός από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, και εδώ ο Ezra Miller (Fantastic Beasts and Where To Find Them) κάνει εξαιρετική δουλειά, έχοντας τον πλέον κωμικό ρόλο της ταινίας, ίσως σε σημείο υπερβολής.
Ο Jason Momoa (Once Upon A Time in Venice) ξέρει να εκμεταλλεύεται το περιορισμένο ταλέντο του (και το σμιλεμένο σώμα του) ώστε να μας δώσει έναν cool, badass αλλά και συμπαθή Aquaman, ενώ ο άπειρος Ray Fisher (Dawn of Justice) έχει τη πιο δύσκολη αποστολή αφού ο Cyborg είναι ένας τελείως άγνωστος στο ευρύ κοινό ήρωας, και παρότι βρίσκει τη θέση του στην ομάδα, η έλλειψη μιας origin ιστορίας (που έρχεται… μάλλον) τον κάνει τον πλέον χάρτινο.
Πως όμως διαχειρίζεται όλη αυτή τη κατάσταση ο Zack Snyder;
Σίγουρα όχι τέλεια.
Ένα από τα πιο απροσδόκητα προβλήματα της ταινίας είναι τα μέτρια ψηφιακά εφέ, κάνοντας να αναρωτιόμαστε, κοιτώντας το cgi πρόσωπο και animation του Steppenwolf, το ανέμπνευστο εφέ κίνησης του Flash, τις άϋφες περικοκλάδες της κολάσεως, τους copy-paste Parademons, που πήγαν τα 300 εκατομμύρια δολάρια!
Πέραν τούτου όμως, ο αγαπημένος σκηνοθέτης των trolls, είναι σε φόρμα, και με τη βοήθεια του σεναρίου των Chris Terrio και Joss Whedon (και την εμφανέστατη συμμετοχή του δεύτερου στη διαδικασία του post-production), και τη μουσική του Danny Elfman που επαναφέρει κλασσικά themes, μας παρουσιάζει μια διαολεμένα διασκεδαστική, γεμάτη εντυπωσιακή δράση και συναισθηματικές μεταβολές ταινία, με μπόλικο χιούμορ και εξαιρετικό ρυθμό, που κάνουν τις δυο ώρες, όχι μόνο να περνούν νεράκι αλλά να θέλεις κι άλλο!
Σίγουρα θα μπορούσαν να λείπουν κάποιες υπερβολικές trademarked slo-mo σκηνές, θα μπορούσαν κάποιες σκηνές δράσης να έχουν λίγη περισσότερη φαντασία, ενώ σίγουρα θα έπρεπε να υπάρχει και μια καλύτερη ανάπτυξη του villain, όμως αυτά δεν είναι αρκετά ώστε να χαλάσουν τη συνολική εικόνα, έστω κι αν του στερούν τη πιθανότητα να γίνει το νέο super-hero classic.
Μαζί με το Man of Steel, το Justice League είναι η καλύτερη ταινία του DCEU (δε μπορώ να συγκρίνω αυτά τα δύο γιατί μιλάμε για δύο τελείως διαφορετικού ύφους ταινίες).
Δεν είναι τέλειο, αλλά σίγουρα έχει βρει το σωστό δρόμο, στον οποίον ελπίζουμε να κινηθεί το σύμπαν.
Με τη βοήθεια των origin stories που έρχονται, οι προσδοκίες μας από το Justice League 2 έχουν απογειωθεί, και ελπίζουμε ο Snyder που, εκτός απροόπτου θα βρίσκεται και πάλι στη καρέκλα του σκηνοθέτη, να είναι και πάλι σε φόρμα, γιατί αλλιώς…
Στους κινηματογράφους από 16 Νοεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
