Από την πλήρως οπτικοποιημένη και στατική σκηνοθετική γωνιά έως την ψυχογραφηματική και ασαφώς καθορισμένη σεναριακή απεικόνιση, το “The Last Family” ξετυλίγει τα νήματα της αλλόκοτης αλλά και καλλιτεχνικώς ύψιστης σημασίας ζωής του ζωγράφου Zdzislaw Beksinski και του οικογενειακού του περιβάλλοντος· της γυναίκας του, δηλαδή, και του γιου του.
Καθώς η τέχνη του ήταν στενά επηρεασμένη από την τεχνολογική προσομοίωση τόσο των καθημερινών του στιγμών, όσο και των εντάσεων που ενδεχομένως διέκοπταν την ασυνήθιστη ζωή του, είναι φυσικό επακόλουθο τα δημιουργήματά του να βρίσκουν βάσεις στα πιο σκοτεινά και ανεξέλεγκτα όνειρα, που εκδήλωναν τον ρεαλιστικό τους αντίκτυπο άμεσα στο στενό οικογενειακό του περιβάλλον.
Αυτός είναι κι ο λόγος που οι πίνακες του χαρακτηρίζονταν από μια σχετική μεταβλητότητα στην διάθεσή τους, παραπέμποντας σχεδόν πάντα σε διάφορες μορφές εκτόνωσης και «ξεσπάσματος», εσωτερικά ή εξωτερικά.
Η τελευταία θέση, εγκαθιδρύθηκε μέχρι και την τελευταία στιγμή στον τρόπο ζωής του, διαθέτοντας κύριο κάτοπτρο τον εξίσου αξιοπερίεργο βίο του γιού του, του οποίου η αδυναμία να προσαρμόζει τις ψυχολογικές του διακυμάνσεις με την κοινωνική του ζωή, τον οδηγούσαν αμέτρητες φορές σε ακραίες εκδηλώσεις και αποφορτίσεις.
Ωστόσο, η προσωπική αυτή διαφορετικότητα του ζωγράφου δεν συγκρουόταν σε τόσο μεγάλο βαθμό με το άλλο του μισό και σύζυγό του, η οποία μέχρι και το τέλος της ζωής της επιχειρούσε μεν να ισορροπήσει τις καταστάσεις έντασης, υποστηρίζοντας δε μέχρι το κόκαλο την γενικότερη φιλοσοφία ζωής μιας «καλλιτεχνικής φλέβας».
Το αποτέλεσμα εξάλλου αυτού του συνδυασμού ατόμων, όπως φάνηκε, δεν απέκλινε και ιδιαίτερα από ένα «μαμμόθρεφτο αρνάκι», η ενήβωση του οποίου, μάλλον δεν ήρθε και ποτέ.
Όσο για τον σκηνοθέτη Jan P. Matuszynski, απλά στέκεται στις γωνίες πολλών οπτικών πεδίων, πλαισιώνοντας μια καλοκεντραρισμένη εικονική δημιουργία, με αργή, στατική και λεπτομερειακή κίνηση και προσδίδοντας στο καθαρά συναισθηματικο-κεντρικό έργο του την εσωτερική δραματουργία που επιθυμεί. Θα μπορούσε όμως να αρκεί αυτό;
Γιατί απ’ ότι φάνηκε εν τέλει, όσον αφορά τον «γραπτό» του τομέα, τα πράγματα δεν πήγαν τόσο περίφημα όσο πιθανότατα ανέμενε.
Με τους πυκνότατους διαλόγους και τις ρεαλιστικές ερμηνείες να είναι οι μόνοι κρίκοι στους οποίους μπορεί να βρει στήριγμα η κεντρική του ιδέα, το σενάριο και οι προσωπικές του φιλοδοξίες μάλλον βρίσκουν ένα γερό «τοίχο» ακολουθώντας μια υπερβολικά γενικευμένη και ευρύτερη νοηματική απόδοση και καταφεύγοντας συχνά-πυκνά σε φλυαρίες κι επαναλήψεις που, στο τέλος της ημέρας, ίσως δεν προσθέτουν και κάποιο επιπλέον κομμάτι στο παζλ που λέγεται «ροή της ταινίας».
Η έκβαση όλων αυτών είναι μια ειλικρινής αλλά εντελώς άρρυθμη και περιορισμένου ενδιαφέροντος κινηματογραφική δουλειά, που παρά τις όμορφες και βαθυστόχαστες σκέψεις που αποπειράται να δώσει απλόχερα μέχρι και την τελευταία στιγμή, έχει καταστραφεί ήδη από την όχι και τόσο ξεκάθαρη και αβάσιμη γενική της ιδέα.
Καθώς η ζωή προχωρά, οι άνθρωποι διαφοροποιούνται, προοδεύουν ή χάνονται, οι μεταβολές της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης άλλοτε μεταβάλλονται κι άλλοτε παραμένουν ακλόνητες, σε μια «παράδοξη» ταινία που οδεύοντας στάσιμα, προσπαθεί να «αλλάξει».
Στους κινηματογράφους από 23 Νοεμβρίου.
Νικόλ Φιλλιποπούλου.
1.jpg)
