Ως γνωστόν η Marvel δίνει πολύ πόνο όσον αφορά το promotion των ταινιών της, ειδικά αν πρόκειται για ένα blockbuster ενός από τους A-list ήρωες της.
Ο Thor δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, τη στιγμή που οι απανταχού Marvel fans περιμένουν πως και πως μια ταινία που να τους συναρπάσει, αντάξια του σκανδιναβού θεού του κεραυνού!
Η πρώτη … εεεε μωρέ δεν ήταν κακή, αλλά ήταν μόνο ένα ‘επεισόδιο’ μέχρι να δούμε τους Avengers συγκεντρωμένους στη μεγάλη οθόνη.
Η δεύτερη ήταν καλύτερη, αλλά και πάλι δεν είχε το ‘κάτι’ που περιμέναμε ώστε να μας εκπλήξει ευχάριστα.
Οπότε όλα τα βλέμματα έχουν στραφεί στο threequel που υπόσχεται να αποδείξει ότι η τρίτη φορά θα είναι η τυχερή.
Α, και προσοχή σε τυχόν spoilers που μπορεί να ακολουθούν!
Σύμφωνα με την υπόθεση, δύο χρόνια μετά τη μάχη στη Sokovia με τον Ultron, ο Thor αντιμετωπίζει το δαίμονα Surtur προκειμένου να αποτρέψει το Ragnarok, την προφητεία δηλαδή για την καταστροφή της Asgard.
Ανακαλύπτει ότι ο Loki προσποιείται τον Odin όλον αυτόν τον καιρό και ξεκινούν μαζί για να τον βρουν στη Γη.
Εκεί, ο πατέρας τους τούς φανερώνει ότι πεθαίνει και ότι ο θάνατος του θα ελευθερώσει τη Hela, την πρωτότοκη κόρη του χάρη στην οποία ο Odin κατέκτησε τα 9 Βασίλεια, αλλά τη φυλάκισε και την έσβησε από την ιστορία της Asgard επειδή ήταν υπερβολικά φιλόδοξη.
Από τη συμπλοκή ανάμεσα στα τέκνα του Odin, η Hela καταστρέφει το Mjolnir και υποδουλώνει την Asgard, ενώ ο Thor καταλήγει στον σκουπιδοπλανήτη Sakaar, όπου κάνει κουμάντο ο Grandmaster με τις μονομαχίες στην αρένα του.
Στον πλανήτη βρίσκεται παράλληλα και ο Loki, ο οποίος ξεβράστηκε νωρίτερα από τον Thor και έχει γίνει περίπου φίλος με τον Grandmaster.
Ο Thor πιάνεται αιχμάλωτος από τη Scrapper 142, την οποία αναγνωρίζει ως μια από τις Βαλκύριες, και αναγκάζεται να αγωνιστεί στην αρένα ενάντια στον πρωταθλητή του Grandmaster, που δεν είναι άλλος από τον Hulk.
Όταν ο Thor αποκτά το πάνω χέρι, ο Grandmaster στήνει τη μονομαχία για να χάσει και να παραμείνει φυλακισμένος.
Ωστόσο ο Thor σχεδιάζει την απόδραση του ζητώντας από τη Valkyrie και τον Hulk να τον ακολουθήσουν.
Όταν ο Hulk αποπειράται να εμποδίσει το Thor να φύγει, βλέπει το μήνυμα της Black Widow στην οθόνη του Quinjet και μεταμορφώνεται σε Bruce Banner, αποκαλύπτοντας ότι ο Hulk ήταν η κυρίαρχη προσωπικότητα τα τελευταία δύο χρόνια και φοβάται ότι αν ξαναμεταμορφωθεί, ο Banner θα χαθεί τελείως.
Στο μεταξύ η Valkyrie αποφασίζει να βοηθήσει το Thor -και αναγκάζουν και τον Loki στην πορεία- δημιουργώντας αντιπερισπασμό με μια εξέγερση των σκλάβων-μονομάχων ενάντια στον Grandmaster και κλέβουν ένα από τα σκάφη του για να περάσουν τη διαστατική πύλη.
Όταν καταφέρνουν να περάσουν στην άλλη πλευρά και να φτάσουν στην Asgard, πρέπει να σώσουν τους κατοίκους από τις δολοφονικές τάσεις της Hela, αλλά δεν είναι εύκολο γιατί είναι παντοδύναμη και έχει στο πλευρό της τον Skurge, το λύκο Fenris, καθώς και ένα στρατό από νεκρούς.
Και ίσως ο Thor να συνειδητοποιήσει ότι αυτό που προσπαθούσε να αποτρέψει, να είναι τελικά αναπόφευκτο.
Και ναι, επιτέλους μπορούμε να το πούμε με σιγουριά, έχουμε την ταινία Thor που όλοι περιμέναμε.
Έχουμε άλλη μια απόδειξη ότι η Marvel Studios δεν είναι απλώς για να βγάζει λεφτά με δίωρες διαφημίσεις παιχνιδιών (οκ, ως ένα σημείο αυτό είναι), αλλά μπορεί να προσφέρει θέαμα και πως όσο κορυφώνει τις ιστορίες της με τη μία Φάση μετά την άλλη, βελτιώνει ποιοτικά το αποτέλεσμα.
Η Φάση 2 ήταν καλύτερη από τη Φάση 1, αλλά το Thor: Ragnarok είναι άλλη μια τρανή απόδειξη ότι η Φάση 3 είναι εδώ και κρατάει πλέον γερά τα πρωτεία από πέρσι!
Η ταινία πετυχαίνει σε πολλά σημεία και πρώτα από όλα σκηνοθετικά και σεναριακά.
Τα πλάνα του Taika Waititi είναι φοβερά στο να βάζουν το θεατή μέσα στη δράση, να χώνονται κυριολεκτικά μέσα στη μάχη ή το κυνηγητό και να προσφέρουν άφθονη οπτική απόλαυση.
Ενίοτε οι εναλλαγές των πλάνων γίνονται κάπως γρήγορα, αλλά ευτυχώς δεν γίνονται βιντεοκλιπίστικες και κουραστικές.
Όσον αφορά το σενάριο, έχουμε έναν διασκεδαστικό συνδυασμό δράσης και χιούμορ, με το δεύτερο ωστόσο να κυριαρχεί πολύ σε όλη την ταινία, όντας έξυπνο, πηγαίο, όχι επιτηδευμένο και χωρίς να γίνεται slapstick.
Ωστόσο, όσο απολαμβάνουμε την ταινία με τον ευχάριστο τόνο της, δεν αισθανόμαστε τον κίνδυνο και την απειλή που αποτελεί η main villain.
Δε λέω ότι με χαλάει.
Τουναντίον, το καταφχαριστήθηκα με την ψυχή μου και το γέλιο κούμπωσε ιδανικά με τη δράση και τους χαρακτήρες.
Αλλά με ένα από τα κεντρικά μοτίβα της ταινίας να είναι η επιστροφή του Thor στην Asgard για να τη σώσει, τα stakes δε φάνηκαν να είναι τόσο high.
Όταν το Ragnarok συνέβη πλέον, δεν με απασχολούσε και τόσο.
Χωρίς επαναλαμβάνω αυτό να μειώνει την ποιότητα του συνόλου.
Από πλευράς ηθοποιών, πιστεύω ότι ο Chris Hemsworth (Ghostbusters) δε χρειάζεται πλέον να μας πείσει ότι είναι ο Thor.
Είτε σας άρεσε η πρώτη ταινία είτε όχι, ο τουμπανιασμένος Αυστραλός μας το είχε δείξει από τότε, βελτιώνοντας κάθε φορά την αποτύπωση του ήρωα και δίνοντας του μια πιο εδραιωμένη θέση στο κινηματογραφικό σύμπαν.
Εδώ όμως πιστεύω ότι τον έφτασε στο απόγειο του.
Πέρα από το χιούμορ και το badass-ιλίκι, ο Thor εδώ είχε την ευκαιρία να δείξει πόσο εξελίχθηκε ως χαρακτήρας και όχι μελλοντικός ηγέτης των Asgard-ιανών, όχι απλώς ως σούπερ ήρωας.
Και αυτό εκφράζεται τόσο στην εικόνα όσο και στην προσωπικότητα.
Διατηρεί πάντα, βέβαια, τα χαρακτηριστικά εκείνα που τον κάνουν να είναι ο Thor, αλλά μέχρι το τέλος της ταινίας το γεγονός ότι γίνεται powerhouse και αναλαμβάνει και το ρόλο για τον οποίο προοριζόταν, συμβαδίζει με το πόσο έχει ‘ενηλικιωθεί’ από τότε που τον πρωτογνωρίσαμε.
Δίπλα του και απέναντι του παράλληλα βρίσκεται για μια ακόμη φορά ο Loki του Tom Hiddleston (Kong: Skull Island).
Και για μια ακόμη φορά κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα.
Όχι να χορεύει, το άλλο.
Να μαγεύει!
Το θέμα εδώ είναι ότι θα δούμε μόνο την διασκεδαστική στο μάτι του θεατή πλευρά του και όχι τόσο το πολύπλευρο του χαρακτήρα του.
Είναι πάντα ο θεός της πονηριάς και της ζαβολιάς και αυτό μην το ξεχνάτε, αλλά τις πιο βίαιες και ευμετάβλητες διακυμάνσεις του μάλλον τις αφήνει για τους Avengers.
Σε καμιά περίπτωση όμως δεν βαριόμαστε να τον βλέπουμε, ούτε αισθανόμαστε ότι επαναλαμβάνεται.
Ίσα ίσα μπορώ να πω ότι βλέπουμε και τη σχέση του με τον αδερφό του σε νέα βάση (τουλάχιστον μέχρι να φτάσει ο Thanos σε πεντέμισι μήνες).
Τώρα όσοι περιμένετε να δείτε την Cate Blanchett (Truth) με τέτοιο τρόπο, ώστε να τέρψετε τους οφθαλμούς σας, σας έχω κακά νέα.
Ναι είναι πανέμορφη, αλλά εδώ δίνεται βάση πλήρως στο badass-ιλίκι της.
Παραμένει όμορφή δε λέω, ακόμη και με το emo make-over, αλλά μας ενδιαφέρει περισσότερο το ότι είναι one-woman-army, ικανή να αφανίσει έναν από τους πιο δυνατούς χαρακτήρες της Marvel και γενικά είναι όλα όσα την προμοτάρανε ότι είναι.
Απλώς όπως ανέφερα και πιο πάνω, με τον πιο ελαφρύ τόνο της ταινίας δε νιώθω τόσο την απειλή, τον κίνδυνο και την αβεβαιότητα για την τύχη της Asgard και των κατοίκων της.
Ο έτερος κακός από την άλλη είναι ο Jeff Goldblum (Independence Day: Resurgence).
Δεν είναι κακός, αλλά δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερος fan του εν λόγω ηθοποιού.
Και πραγματικά εδώ είναι πιο Jeff Goldblum από ποτέ.
Ταίριαζε μεν με το ύφος της ταινίας, αλλά αν του έβαζες γυαλιά, ένα laptop και τον Will Smith, θα μπορούσε κάλλιστα να ανατινάξει μια ναυαρχίδα εξωγήινων εισβολέων (αν καταλαβαίνετε που το πάω).
Κι έρχεται αυτός που περιμέναμε όλοι.
Αυτός που περιμέναμε! Αυτός! Αυτός!
Ο πράσινος γίγαντας! Ο δυνατότερος Εκδικητής.
Η αιτία που πλέον λέμε ‘πράσινος από θυμό’ και όχι κόκκινος.
Ο Mark Ruffalo (Now You See Me 2) επιστρέφει ως Bruce Banner και το τσαντισμένο alter ego του με πολύ δημιουργικό μπορώ να πω τρόπο.
Φυσικά το highlight της ταινίας και το σημείο που όλοι ανυπομονούν να δουν είναι η μονομαχία στην αρένα και δε θα απογοητευτούν κατά τη γνώμη μου.
Αλλά μου άρεσε και το πώς περάσανε τον Hulk ομαλά και δομημένα σε μια πιο γνώριμη εικόνα από τα κόμικς.
Μέχρι τώρα τα όρια Banner και Hulk ήταν πιο θολωμένα, ενώ τώρα ξεκαθαρίζουνε καλύτερα.
Ο Hulk έχει αναπτύξει την κλασσική του παιδιάστικη ομιλία, όντας η κυρίαρχη προσωπικότητα για δυο χρόνια, και απροκάλυπτα πλέον δε συμπαθεί τον Banner.
Στον αντίποδα, έχουμε τον Banner που φοβάται τόσο πολύ πλέον τη δύναμη του, που θεωρεί ότι υπάρχει κίνδυνος η δική του προσωπικότητα να χαθεί.
Και πιστεύω ότι στο συνολικό arc του Hulk που λένε ότι θα εκτυλιχτεί, εκτός από εδώ, στο Avengers: Infinity War και στο Avengers 4, αυτή η πτυχή θα αποτελέσει σημαντικό κομμάτι.
Από κει και πέρα, οι υπόλοιποι δευτερεύοντες χαρακτήρες, ήταν λίγο πολύ εκεί.
Αξιοπρεπέστατοι στην πλειοψηφία τους, αλλά όχι και πολύ σημαντικοί για την πλοκή.
Εξαίρεση ίσως αποτελεί η Valkyrie της Tessa Thompson (Creed), η οποία είχε και το περισσότερο screentime και είδαμε και δυο πράγματα παραπάνω για το χαρακτήρα της.
Δικαιωματικά και αδιαμφισβήτητα badass, αλλά λίγο μη πρωτότυπη στο μοτίβο του ‘πρώην ευγενούς ήρωα που η τραγωδία τον έκανε να ξεπέσει’.
Ο Skurge (Karl Urban, Pete's Dragon) ήταν ευχάριστος, αν και απείχε από τη συνήθη εικόνα του στα κόμικς.
Ήταν περισσότερο αντιήρωας, ωστόσο είχε τη δική του στιγμή να λάμψει.
Οι Odin (Anthony Hopkins, Transformers: The Last Knight), Heimdall (Idris Elba, The Dark Tower), Fandral (Zachary Levi, Thor: The Dark World), Volstagg (Ray Stevenson, Allegiant) και Hogun (Tadanobu Asano, Silence) ήταν εκεί για να ολοκληρώσουν και τη δική τους πορεία στο franchise.
Ούτως ή άλλως η ταινία είναι overwhelming από τους κύριους χαρακτήρες που μάλλον δε μας νοιάζει και τόσο για τους υπόλοιπους.
Για να συνοψίσουμε, λοιπόν, το franchise του Thor ξεκίνησε με χλιαρές στιγμές και όχι μεγάλη επιδοκιμασία από το κοινό.
Ήρθε η ώρα όμως να δικαιωθεί η πίστη του studio στον χαρακτήρα και το κοινό να ευχαριστηθεί τα λεφτά που θα δώσει στον κινηματογράφο για να δει την ταινία.
Το Thor: Ragnarok κάνει την ανατροπή και φέρνει και τον θεό του κεραυνού στη λίστα με τις καλές solo ταινίες των υπολοίπων poster boys της Marvel.
Και ναι, αφού σίγουρα θα αναρωτιέστε, αφήνει κανα-δυο hints για το Infinity War!
Στους κινηματογράφους από 2 Νοεμβρίου.
Περισσότερα στο Heroes For A Day.
Αργύρης Σταματόπουλος.
1.jpg)
