Κάπου στην Αλβανία, μια μόνη μητέρα με το μωρό της προσπαθεί να τα βγάλει πέρα.
Μετά την απόλυσή της από το νοσοκομείο όπου δούλευε ως νοσοκόμα, αναλαμβάνει να περιποιείται μια κατάκοιτη ηλικιωμένη.
Τα λεφτά όμως δεν φτάνουν, ο σπιτονοικοκύρης την πετάει από το σπίτι και εκείνη αναγκάζεται να πάρει το μωρό της και να μείνει στο σπίτι της γριάς.
Τρέμει μη τυχόν η γιαγιά πεθάνει και μείνει τελείως στο δρόμο.
Μέχρι που αποφασίζει ότι υπάρχει κι άλλη λύση…
Ελληνο-αλβανική συμπαραγωγή σε σκηνοθεσία του πρωτοεμφανιζόμενου Gentian Koçi, του οποίου το ταλέντο ως κινηματογραφιστή είναι μεν διάχυτο, όμως η ταινία του είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του γιατί οι φεστιβαλικές ταινίες έχουν τη ρετσινιά του απόμακρου, του στριφνού, του… για λίγους.
Παρά τη καλοδουλεμένο σενάριο που μπορεί να προσφέρει συγκινήσεις και ανατροπές, η λιτή σκηνοθεσία προτιμάει να επικεντρώνει στο απλό, το καθημερινό, το μουντό, το ρουτινιάρικο.
Αγνοώντας επιδεικτικά τα γεγονότα που μπορούν να ανεβάσουν την ένταση, η ταινία προτιμάει να μας δείχνει την ηρωίδα να ψωνίζει γάλα και φάρμακα, να βάζει ηλεκτρική σκούπα ή να πλένει τη γιαγιά, θέλοντας προφανώς να τονίσει την δύσκολη ζωή της, χάνοντας την ευκαιρία να αξιοποιήσει τη πολύ ενδιαφέρουσα, έστω και αραιή, πλοκή.
Αλέξης Κυριαζής.
1.jpg)
