Σημερινή Τεχεράνη.
Μια νεαρή κοπέλα μπαίνει στα εξωτερικά ιατρεία ενός νοσοκομείου και δηλώνει ότι έπεσε θύμα βιασμού, την εξετάζουν και της λένε ότι έχει έναν τραυματισμό στο κόλπο που χρειάζεται μια μικροεπέμβαση.
Όταν οι ερωτήσεις για το που και πως πληθαίνουν, η κοπέλα φεύγει και επιστρέφει στο αμάξι όπου την περιμένει ο φίλος της.
Εκεί μαθαίνουμε ότι όλο αυτό ήταν παραμύθι για να κρύψουν τη σεξουαλική τους σχέση.
Η ταινία του Ali Asgari έχει σκοπό να τονίσει τα προβλήματα που δημιουργούνται σε μια φανατικά πατριαρχική κοινωνία, σε απλά ζητήματα που σε άλλο μέρος του πλανήτη θα λυνόταν άμεσα.
Οι γιατροί που αρνούνται νοσηλεία αν δεν έχουν πιστοποιητικό γάμου ή την υπογραφή του πάτερα της κοπέλας, βάζει τους δυο νέους σε μια ολονυχτία παρέλαση από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, σκαρφιζόμενοι κάθε φορά και ένα διαφορετικό παραμύθι ελπίζοντας ότι θα τους δεχτούν αλλά εις μάτην, αναγκάζοντας τους να ψάξουν βοήθεια σε γνωστούς και φίλους αλλά και σε λιγότερο νόμιμους τρόπους αντιμετώπισης.
Το μήνυμα λοιπόν που θέλει να περάσει ο δημιουργός είναι εκκωφαντικό, επειδή όμως έχουμε να κάνουμε με κινηματογραφική ταινία και όχι με δημοσιογραφικό ντοκιμαντέρ, το Napadid Shodan αποτυγχάνει παταγωδώς να προκαλέσει οποιαδήποτε συγκίνηση στο θεατή, με τη παντελή έλλειψη δραματικότητας και την επαναλαμβανόμενη και αργόσυρτη πλοκή.
Σαν να μην έφτανε αυτό, ενώ έχει την ευκαιρία να δώσει ένα σοκαριστικό φινάλε, μοιάζει ότι δεν είδε καν αυτή τη δυνατότητα, ακολουθώντας ένα πιο πεσιμιστικό αλλά και φλατ δρόμο.
Αλέξης Κυριαζής.
1.jpg)
