Παρότι η συνεργασία Disney και Netflix ξεκίνησε με φόρα και ενθουσιασμό, το τηλεοπτικό υπερηρωικό (υπο)σύμπαν της Marvel δε βρίσκεται και στα καλύτερά του εδώ και αρκετούς μήνες.
Οι ανάμεικτες κριτικές για το Luke Cage ήταν μόνο η αρχή, με το κακό Iron Fist να βάζει μπουρλότο σε ολόκληρη τη σειρά και το Defenders να μη καταφέρνει να κάνει τίποτα για να βελτιώσει τη κατάσταση.
Ενώ λοιπόν περιμένουμε τη 2η σεζόν της Jessica Jones (που αναμένεται χρονικά πρώτη), τη δεύτερη σεζόν του Luke Cage και τη τρίτη του Daredevil, κατέφτασε το πρώτο spin-off, με τον Τιμωρό που μόλις πριν λίγα χρόνια επέστρεψε στα χέρια της Marvel, να κάνει το μεγάλο comeback του ως antihero δίπλα στον Διάβολο, κλέβοντας τη παράσταση, κερδίζοντας το δικαίωμα να περάσει στο προσκήνιο με το δικό του Marvel's The Punisher.
Έχοντας ολοκληρώσει το “έργο” του, καθαρίζοντας και τους τελευταίους εμπλεκόμενους στη δολοφονία της οικογένειάς του, ο Frank Castle (Jon Bernthal, Baby Driver), που θεωρείται επίσημα νεκρός, κρατάει χαμηλό προφίλ, χρησιμοποιώντας ψεύτικο όνομα και δουλεύοντας σε οικοδομές.
Όμως ούτε εκεί καταφέρνει να βρει την ησυχία του, αφού μετά από ένα συμβάν με τους συναδέλφους του, εντοπίζεται από έναν χάκερ ονόματι Micro που τον εκβιάζει.
Ταυτόχρονα, η Dinah Madani (Amber Rose Revah, The Devil's Double), μια πράκτορας του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας, ερευνά τη δολοφονία ενός συναδέλφου της, με το βάρος να πέφτει σε μια ομάδα Αμερικανών στρατιωτών που διακινούσαν ηρωίνη από το Αφγανιστάν.
Οι δύο υποθέσεις δεν αργούν να μπλεχτούν, με τον Castle να αναγκάζεται να αναλάβει δράση.
Οι περισσότερες Marvel/Netflix σειρές χαρακτηρίζονται από μια ρεαλιστική δραματικότητα που προσπαθεί να κρατήσει το super-hero στοιχείο όσο το δυνατόν πιο κρυμμένο γίνεται.
Αυτό που ο Steve Lightfoot (Hannibal) αποπειράθηκε να κάνει είναι να το αφαιρέσει ΤΕΛΕΙΩΣ και στα χαρτιά δεν είναι καθόλου κακή ιδέα, μιας ο Punisher ουσιαστικά δεν έχει καμία υπερδύναμη.
Στη πράξη, αυτό έχει ως συνέπεια την πλήρη απουσία κομικάδικου στυλιζαρίσματος, τόσο σεναριακά όσο και οπτικά, με τη σειρά να είναι ουσιαστικά ένα PTSD ψυχολογικό δράμα με action φινίρισμα, που καταπιάνεται με το σκοτεινό κόσμο του αμερικανικού στρατού, τα βρώμικα παιχνίδια που παίζονται στα γραφεία των υψηλόβαθμων, αλλά και εκείνα μεταξύ των ίδιων των στρατιωτών και τις συνέπειες αυτών, μετατρέποντας αυτούς σε κούφια κελύφη ανθρώπων τα οποία εύκολα μπορούν να γεμίσουν με απληστία ή φανατισμό.
Έναν κόσμο, μέλος του οποίου ήταν και ο ίδιος ο Castle και τα τραύματα από τον οποίο, τον έχουν κάνει τον άνθρωπο που είναι σήμερα.
Όλα αυτά ακούγονται πολύ ωραία, όμως η σειρά υποπίπτει σε τρία θανάσιμα αμαρτήματα, το ένα πιο βαρύ από το άλλο, που την καταστρέφουν σχεδόν ολοκληρωτικά.
Κατ’ αρχάς, ολόκληρο το στόρι θα μπορούσε να γίνει μια δίωρη ταινία, ή με το απαραίτητο ξεχείλωμα, μια 4-6ωρη limited σειρά, όμως σε καμιά περίπτωση δε μπορεί να γεμίσει τις 11 ολόκληρες ώρες (δεκατρία 50λεπτα επεισόδια) του The Punisher, με αποτέλεσμα η σειρά να είναι αργή, πάααααρα πολύυυυυυ αργήηηηηη, με το κάθε επεισόδιο να επιβεβαιώνει τη θεωρία της διαστολής του χρόνου!
Με απλά λόγια, μέχρι το πέμπτο επεισόδιο βαριέσαι τη ζωή σου, από εκεί και μέχρι όγδοο αρχίζεις να νοιώθεις ένα θρόισμα, με τα τελευταία πέντε επεισόδια να είναι τα μόνα που στέκονται ρυθμικά αξιοπρεπώς.
Κατά δεύτερον, η πλοκή είναι απελπιστικά προβλέψιμη από το πρώτο μέχρι το τελευταίο της λεπτό.
Από τη πρώτη σκηνή που εμφανίζεται ένας νέος χαρακτήρας, ξέρεις επακριβώς τι θα συμβεί και πως, και δυστυχώς, οι προβλέψεις πέφτουν πάντα μέσα, κάτι που φυσικά έχει δυσμενή επίδραση στο ενδιαφέρον των ήδη αργόσυρτων επεισοδίων.
Και φτάνουμε και στο τρίτο αμάρτημα που βάζει και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της σειράς, τη δράση.
Το φτιαγμένο από όπλα λογότυπο της σειράς δυστυχώς αποδεικνύεται σκέτη βιτρίνα, με τη σειρά να βογκάει από την έλλειψη δράσης, τουλάχιστον μέχρι τα τελευταία επεισόδια, και όταν αυτή υπάρχει, να είναι ιδιαίτερα αδύναμη, στεγνή και ανέμπνευστη στη σκηνοθεσία της.
Ναι, το The Punisher είναι μια αξιόλογη, καλογυρισμένη παραγωγή με καλές ερμηνείες και ωραία μουσική, αλλά τι να το κάνεις όταν αυτή ουσιαστικά ξεκινάει μετά το 8ο επεισόδιο, και μάλιστα χωρίς να σε αποζημιώνει πλήρως για την υπομονή που έκανες για να φτάσεις μέχρι εκεί.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
