Στη καρδιά του περσινού καλοκαιριού, οι Duffer Brothers τάραξαν το ήδη δυναμιτισμένο τηλεοπτικό τοπίο, παρουσιάζοντας μια σειρά που κατάφερε να μιλήσει κατευθείαν στα βάθη των πιο νοσταλγικών μας συναισθημάτων.
Με πολύ απλά βασικά συστατικά, άπειρα homages και μια αποθεωτικά πειστική αναπαράσταση των 80's, κατάφερε το αδιανόητο, να μας ξανακάνει παιδιά, να μας τρομάξει σα να ήταν η πρώτη φορά, να μας συγκινήσει, να μας συνεπάρει και πάνω απ' όλα να μας διασκεδάσει όσο λίγες.
Μπορεί η 15μηνη αναμονή για τη πρεμιέρα του δεύτερου κύκλου να έμοιαζε ατελείωτη, όμως η ώρα ήρθε και αφού ρούφηξα τα 9 της επεισόδια με μια ανάσα, πάμε να δούμε τι γεύση μου άφησε.
Κατ' αρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι παρότι ήμουν από τους θεατές που απήλαυσαν το πρώτο κύκλο, δε μπόρεσα να παραβλέψω τα προβλήματά του, με βασικότερο τα σημαντικά σκαμπανεβάσματα στο ρυθμό, τα αρκετά νεκρά διαστήματα και την υπερβολική απλοϊκότητα στη κεντρική ιστορία, η οποία προσπαθούσε να καλυφθεί πίσω από το καλογραμμένο σενάριο.
Η ιστορία συνεχίζει περίπου ένα χρόνο μετά το φινάλε της προηγούμενης, με τον Will να βρίσκεται υπό συνεχή (ιατρική και μητρική) παρακολούθηση μετά τα όσα πέρασε στον Upside Down κόσμο, τα οποία ακόμα του προκαλούν κρίσεις και παραισθήσεις (;;).
Η παρέα των τεσσάρων αγοριών έχει επιστρέψει στη καθημερινότητά της, απ’ αυτή όμως λείπει η El, με τον Mike να μη μπορεί να δεχτεί το χαμό της και να συνεχίζει να προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί της.
Όσο για τη μοίρα της Eleven, όπως ήδη γνωρίζουμε από τα trailers, το κορίτσι με τις ψυχοκινητικές δυνάμεις ζει, και μάλιστα βρίσκεται σε καλά χέρια.
Προσπαθώντας να αποφύγω τα spoilers, η δεύτερη σεζόν έχει το άχαρο έργο να είναι ταυτόχρονα επίλογος και πρόλογος, αλλά να μην έχει κεντρικό θέμα.
Για να ξεκαθαρίσω, στο επίκεντρο βρίσκεται και πάλι ο Demogorgon με το τερατώδες πλάσμα να νικήθηκε προς στιγμήν από την 11, αλλά αυτή ήταν μόνο η αρχή.
Είναι ξεκάθαρο ότι η ιστορία που έχουν στήσει οι δημιουργοί έχει ακόμα μέλλον, με την επιτυχημένη σειρά να μη βιάζεται καθόλου να τρέξει τα γεγονότα.
Έτσι εδώ έχουμε τα απόνερα του πρώτου κύκλου, με τη κάμερα να πέφτει κυρίως πάνω στον Will και στα προβλήματα που έχει λόγω της τραυματικής εμπειρίας του.
Μήπως δεν επέστρεψε μόνος και αυτά τα τρομακτικά οράματα είναι λόγω του μετα-τραυματικού στρες ή μήπως κάτι περισσότερο;
Εδώ έχει γίνει μια μεγάλη γκάφα, μιας και οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, που ταλανίζουν το πρώτο μισό της σεζόν, έχουν ουσιαστικά ήδη δοθεί από τη τελευταία σκηνή του προηγούμενου κύκλου, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα την απουσία μυστηρίου, με το θεατή να παρακολουθεί επί αρκετά επεισόδια τους πρωταγωνιστές να αναρωτιούνται για να αγωνιούν για κάτι που εκείνοι ξέρουν από πολύ πριν.
Ταυτόχρονα, μαθαίνουμε τι γίνεται με την Eleven καθώς και κάποιες (αχρείαστες;) λεπτομέρειες για το παρελθόν της, κρατώντας όμως την ίδια μακριά από τη κεντρική πλοκή μέχρι πολύ αργά.
Όσο για τα μεγαλύτερα παιδιά, το (αδιάφορο) ερωτικό τρίγωνο Nancy, Steve και Jonathan συνεχίζεται, με την κοπέλα να νοιώθει τρομερές τύψεις για το χαμό της (ακόμα πιο αδιάφορης) Barbara και προσπαθεί να βρει τρόπο να επανορθώσει.
Επίσης γνωρίζουμε την Max, ένα αγοροκόριτσο που πήρε μεταγραφή στη τάξη των αγοριών, και προστίθεται (με τα πολλά) στη παρέα, καθώς και τον αδερφό της, Billy, έναν σκληρό νταή που κακομεταχειρίζεται την Max ...και όποιον άλλον βρεθεί στο διάβα του, με το δίδυμο να έχει πολύ “ζουμί” αλλά να μένουν και οι δύο στο παρασκήνιο, έχοντας πιθανώς σκοπό να τους αξιοποιήσουν στο μέλλον.
Όπως γίνεται αντιληπτό, κάτι στήνεται, όμως τα πιόνια παίρνουν αρκετό χρόνο για να μπουν στη θέση τους, προκαλώντας και πάλι πολλά νεκρά διαστήματα, με τις σκηνές να επαναλαμβάνονται χωρίς ουσιαστική εξέλιξη, περίπου μέχρι το 5ο επεισόδιο.
Από κει και κάτω όμως, η σειρά πατάει γκάζι, οι ταυτότητες αποκαλύπτονται και με τους ήρωες να επανακτούν την αξία τους, οδηγούμαστε στα δύο εξαιρετικά τελευταία επεισόδια, που φέρνουν ένα ιδιαίτερα χορταστικό και συναισθηματικά φορτισμένο φινάλε.
Συνολικά, η δεύτερη σεζόν του Stranger Things ήταν εξίσου απολαυστική με τη πρώτη.
Αξιοποίησε τα περισσότερα από τα ατού της και χορταίνει το θεατή χαρίζοντάς του μια αγνή 80's εμπειρία, με ότι καλό ή κακό αυτό συνεπάγεται.
Σε διαφορετικές δόσεις μεν, αλλά τα προβλήματα που είχε στη πρώτη του σεζόν παραμένουν και εδώ, με το πρώτο μισό της σεζόν να σπαταλάει υπερβολικά πολύ χρόνο δεξιά κι αριστερά, όμως να μας αποζημιώνει στη συνέχεια.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
