Με αφορμή τα γενέθλια του αγαπημένου Jeff “The Dude” Bridges ο οποίος χθες έκλεισε τα 68 του χρόνια, κάνουμε μια αναδρομή στη καριέρα του και ξεδιαλέγουμε τις 10 καλύτερες ερμηνείες του.
Δουλειά όχι και πολύ εύκολη αν αναλογιστούμε την πάντα φυσική και συνήθως απολαυστική παρουσία του μπροστά από τις κάμερες, που είναι δύσκολο να δημιουργήσει μια κακή ερμηνεία.
Έπαιξε σε κάθε είδος ταινίας, έκανε επιτυχίες αλλά και αδιάφορες επιλογές, είχε συνεργασίες με σπουδαίους σκηνοθέτες, αλλά συνήθως δημιουργούσε έναν cult χαρακτήρα που δεν του απέφερε την αναγνώριση που είχαν υπόλοιποι ηθοποιοί της γενιάς του, και τους οποίους έχουμε συνδυάσει με μια μεγαλύτερη ερμηνευτική βαρύτητα.
Αυτό βέβαια δεν αναιρεί την εντυπωσιακή του πορεία στην οποία καταγράφουμε τις κορυφαίες στιγμές του μέχρι στιγμής, και ελπίζουμε η λίστα μας να χρειαστεί αναθεώρηση στο μέλλον.
10. The Last Picture Show (1971)
Η πρώτη φορά που η ενέργεια και το ανέμελο στυλ του Bridges έγιναν γνωστά μέσα από την κλασική ταινία του Peter Bogdanovich.
Χωρίς να εντυπωσιάζει, και με στοιχεία τα οποία θα μάθουμε και θα αγαπήσουμε τα επόμενα χρόνια, ο ηθοποιός συστήνεται στο ευρύ κοινό δημιουργώντας με μεγάλο ρεαλισμό το πρόσωπο κάθε εφήβου που τείνει προς την ενηλικίωση, και μας μεταδίδει άμεσα όλες τις ανησυχίες και τα συναισθήματά του για τη ζωή, τις σχέσεις, και τις φιλίες.
9. The Fisher King (1991)
Ως πρώην ραδιοφωνικός παραγωγός και νυν αλκοολικός γεμάτος τύψεις, ο Bridges βουτάει στον μοναδικό κόσμο του Terry Gilliam.
Αν και έχει δίπλα του τον Robin Williams που κλέβει σε μεγάλο βαθμό την παράσταση, και ο ίδιος είναι πολύ καλός δίνοντάς μας τις μεταστροφές του χαρακτήρα του, και με μια χαμένη και αμήχανη σε ορισμένα σημεία παρουσία, δημιουργεί εύκολα χαμόγελο σε αυτό το ιδιαίτερο φιλμ που παίζει ανάμεσα σε κωμωδία και δράμα, ανάμεσα σε ρεαλισμό και σουρεαλισμό.
8. Arlington Road (1999)
Σε ρόλο χήρου καθηγητή που ασχολείται με θέματα τρομοκρατίας, ο Bridges δίνει μια πολύ ωραία ερμηνεία και μας παρασύρει μαζί του στην ανησυχία, στην αγωνία, και τελικά στον τρόμο που νιώθει για τους μυστηριώδεις του γείτονες.
Πολύ ενδιαφέρον και το φιλμ γενικότερα, το οποίο προσεγγίζει με έναν διαφορετικό τρόπο το θέμα της τρομοκρατίας, χωρίς να το ταυτίζει με την ξενοφοβία όπως συνήθως, αλλά μέσω του πρωταγωνιστή μας μεταδίδει τον φόβο και τον τρόμο που μπορεί να υπάρξει και στο εσωτερικό μια χώρας, με τις απρόσωπες κοινωνίες της σύγχρονης εποχής.
7. The Contender (2000)
Μπορεί κάποιος να παίξει τον Dude και δύο χρόνια μετά τον Πρόεδρο της Αμερικής;
Αν είναι ο Bridges ναι, και με μεγάλη μάλιστα επιτυχία.
Με «μπομπαρισμένο» μαλλί και την cool αύρα του να έχει ενταθεί μετά το Big Lebowski, δημιουργεί έναν ανάλογο πρόεδρο ο οποίος παίζει bowling, κάνει τα τσιγάρα του κάνοντας κυκλάκια με τον καπνό, και παραγγέλνει συνεχώς ότι του έρθει στο μυαλό.
Προεδρική ερμηνεία στο κινηματογραφικό θα λέγαμε House of Cards.
6. Hell or High Water (2016)
Στην εξαιρετική ταινία του David Mackenzie και του ανερχόμενου Taylor Sheridan, ο Καλιφορνέζος ηθοποιός έχει το ρόλο ενός σερίφη από το Τέξας ο οποίος καλείται να διαλευκάνει μια σειρά από ληστείες τραπεζών.
Και ως συνήθως είναι εξαιρετικός σε αυτόν το β’ ρόλο με τη μοναδική του άνεση να κάνει πλάκα, να γελάει, να συγκινείται.
Και όλα αυτά με την χαρακτηριστική βραχνάδα και προφορά στη φωνή που απαιτεί ο ρόλος, που κάνουν την παρουσία του ακόμα πιο απολαυστική.
5. Thunderbolt and Lightfoot (1974)
Παρορμητικός και γεμάτος νεανικό ενθουσιασμό, ο Bridges δημιουργεί το προφίλ του Lightfoot, ενός μικροκακοποιού ο οποίος με μια ανένταχτη φιλοσοφία προσπαθεί να επιβιώσει ελεύθερος.
Από τις πρώτες ταινίες που ανέδειξαν το ερμηνευτικό του ταλέντο που χαρακτηρίζεται από την ενέργεια που μεταδίδει σε κάθε σκηνή, έχοντας μάλιστα δίπλα του τον πολύ πιο λιγομίλητο Clint Eastwood, με τον οποίο φτιάχνουν ένα αξιομνημόνευτο δίδυμο.
Μπορεί να έχει τις υπερβολές του, είναι όμως πάντα τόσο διασκεδαστικός που σε κάνει να ξεχνάς οτιδήποτε άλλο συμβαίνει.
4. Starman (1984)
Από τις πιο ιδιαίτερες ερμηνείες του ηθοποιού είναι αυτή όπου αναπαριστά έναν εξωγήινο που έχει έρθει στη Γη και προσπαθεί να επιστρέψει στον πλανήτη του.
Στην cult επιτυχία του John Carpenter, ο Bridges «χαλάει» την εικόνα με την οποία τον έχουμε συνηθίσει, και με πολλές μηχανικές κινήσεις, αστείο τρόπο ομιλίας και γελοίες συχνά εκφράσεις, δίνει έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς «ανθρώπινους εξωγήινους» που έχουμε δει στην οθόνη.
3. Crazy Heart (2009)
Στο ρόλο που του απέφερε παγκόσμια ερμηνευτική αναγνώριση, ο Bridges μετατρέπεται σε έναν «κατεστραμμένο» μουσικό, αλκοολικό, με οικογενειακά προβλήματα και άστατες σχέσεις.
Όντας μουσικόφιλος και ο ίδιος, δείχνει εναρμονισμένος με το ρόλο τραγουδώντας και παίζοντας κιθάρα, φτιάχνοντας και την κατάλληλη country φωνή.
Πέρα από το μουσικό κομμάτι όμως τα πάει εξαιρετικά και στο δραματικό μέρος όπου μας δίνει όλη τη θλίψη που κουβαλάει, και την αγωνία που νιώθει για να βελτιώσει και να βελτιωθεί.
2. The Big Lebowski (1998)
Μας το λέει και ο ίδιος. «I’m the Dude!»
Ο ρόλος που αναγέννησε την καριέρα του στα τέλη των 90's είναι μια ερμηνεία ζωή.
Εκφράζοντας μια χίπικη φιλοσοφία, πίνοντας White Russian, παίζοντας bowling, κάνοντας εξωφρενικές συζητήσεις, και με ένα υπέρτατο μούσι, είναι ο ιδανικός για να συμμετέχει σε αυτόν τον «σχεδιασμένο παραλογισμό» των αδερφών Coen, σε μια μοναδική κινηματογραφική στιγμή για τον ίδιο, για τη δεκαετία του 90, και το κινηματογραφικό κοινό γενικά.
Αν όχι η καλύτερη, σίγουρα η πιο αγαπημένη ερμηνεία.
Μοναδική ένσταση: δεν του αρέσουν οι Eagles.
1. True Grit (2010)
Δύσκολη επιλογή για το νούμερο 1 ανάμεσα στον Dude και τον σερίφη Cogburn.
Η ζυγαριά γέρνει ελάχιστα προς τον δεύτερο, αν συνυπολογίσουμε ότι εδώ έχουμε μια πιο γεμάτη ερμηνεία.
Με τη μοναδική βραχνάδα στη φωνή του δημιουργεί μια επιβλητική παρουσία, που ακόμα και αν έχει μισό διαθέσιμο βλέμμα καταφέρνει να μας μεταδώσει κάθε σκέψη και συναίσθημα.
Μια από τις πιο απολαυστικές ερμηνείες της δεκαετίας, εδώ στη δεύτερη ταινία υπό τις οδηγίες των αδερφών Coen, οι οποίοι κάνοντας remake της ταινίας του 1969 με τον John Wayne καταφέρνουν να την απογειώσουν σε κάθε επίπεδο.
Και δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς τον αγαπημένο Jeff Bridges.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
