Το πλήθος των original παραγωγών που εισβάλουν στα σαλόνια μας μέσω του Netflix και έχουν προστεθεί στο ήδη παραγεμισμένο κινηματογραφικό καλεντάρι, μας έχουν κάνει να χάσουμε λίγο τη μπάλα, με αρκετές αξιόλογες ταινίες να μένουν για αρκετό καιρό στη want to watch λίστα.
Μία απ’ αυτές ήταν και το 1922 του Zak Hilditch, που βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Stephen King, λανθασμένα πλασαρίστηκε ως ταινία τρόμου, εξαπάτηση που το κοινό δεν ανέχτηκε, με τις κριτικές από μέρους του να είναι πολύ μέτριες.
Ενάμιση περίπου μήνα μετά τη πρεμιέρα του όμως, και βλέποντάς το με πιο ψυχρό μάτι, το 1922 είναι μια ταινία που σίγουρα αξίζει της προσοχής σας.
Βρισκόμαστε στη Νεμπράσκα του… μαντέψτε… 1922!
Ο Wilfred (Thomas Jane, Before I Wake)είναι ένας “παραδοσιακός” άνδρας που πιστεύει ότι το πραγματικό καμάρι του κάθε ανθρώπου είναι η γη του και ο γιος του.
Με τα 100 στρέμματα που πήρε ως προίκα και τη βοήθεια του άξιου 16χρονου γιου του (Dylan Schmid, Horns), ζουν μια ζωή που τον κάνει περήφανο.
Εκείνον, γιατί η σύζυγός του Arlette (Molly Parker, American Pastoral), έχει μπουχτίσει να ζει μέσα στη λάσπη και τα κόπρανα των ζώων, και θέλει να μετακομίσουν στη πόλη.
Όταν ο εκείνος δε το δέχεται, εκείνη απειλεί ότι θα του δώσει διαζύγιο και θα πάρει μαζί της και τα 100 της στρέμματα και το γιο τους.
Χωρίς να έχει ιδιαίτερα αισθήματα για εκείνη, ο Wilfred αποφασίζει ότι μοναδική λύση είναι να τη σκοτώσει, και για να το κάνει πείθει να τον βοηθήσει και ο γιος του.
Ρίχνουν το πτώμα της σε ένα άδειο πηγάδι, και παρότι όλα δείχνουν να κυλούν σύμφωνα με το σχέδιο, πατέρας και γιος θα έρθουν σύντομα αντιμέτωποι με τις πράξεις τους.
Το 1922 είναι ένα ψυχολογικό δραματικό θρίλερ, με μονάχα λίγες πινελιές τρόμου.
Χωρίς να γνωρίζω τη λογοτεχνική εκδοχή της ιστορίας, ο Zak Hilditch που μπήκε στα ραντάρ μας πριν λίγα χρόνια με το These Final Hours, έχει στήσει ένα ερεβώδες κλειστοφοβικό σκηνικό, με την αγροικία δίπλα στο καλαμποκοχωραφο να μετατρέπεται σε ζωντανό φέρετρο που φιλοξενεί τις τύψεις και τις ερινύες που κατατρώνε τις ζωές των δύο ανδρών.
Η διττή συμβολική παρουσία των αρουραίων που αφού κατασπάραξαν το άψυχο κουφάρι της συζύγου, εισβάλλουν στη ζωή του Wilfred, μη επιτρέποντάς του να ξεχάσει, είναι ίσως από τις πιο ανατριχιαστικές μεθόδους απεικόνισης των τύψεων, που παίζουν τόσο με τον ήρωα όσο και με το θεατή, χωρίς να μαθαίνουμε κατά πόσο αποτελούν την προσωποποίηση του ψυχισμού του ή μια πραγματικά παραφυσική παρουσία που προαναγγέλλει την εμφάνιση του σκοροφαγωμένου πτώματος της Arlette.
Το στοιχείο που απογειώνει τη ταινία είναι η εξαιρετική ερμηνεία του Thomas Jane, ενός ηθοποιού που έχει αναλώσει τη καριέρα του σε ταινίες β' κατηγορίας, όμως όταν του δίνεται η ευκαιρία (όπως έκανε και πριν ακριβώς μια δεκαετία στο The Mist πάλι του King) εντυπωσιάζει.
Ο τρόπος που ο ήρωας εξελίσσεται από μάτσο άντρακλας που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του και σφάζει τη γυναίκα του όταν εκείνη απειλεί ότι θα τον παρατήσει σε ένα αδύναμο, τρομαγμένο ανθρωπάκι που καταρρέει μαζί με το σπίτι που τόσο αγάπησε, είναι τρομερός.
Δεν είναι όμως όλα ρόδινα, με το βασικό μειονέκτημα της ταινίας να είναι η αργός, ο πολύ αργός ρυθμός.
Ως ταινία χαρακτήρων και όχι πλοκής, ο θεατής πρέπει να έχει αρκετή υπομονή, να αφεθεί ώστε να βυθιστεί στον αρρωστημένο μικρόκοσμο του ήρωα, να μην περιμένει twists ‘n’ turns στη πλοκή, ούτε επεξηγήσεις για τα όσα βλέπει, ούτε φυσικά jump-scares γιατί δεν υπάρχει ούτε για δείγμα.
Το 1922 είναι ένα βραδύκαυστο δραματικό θρίλερ που αν του δείξεις την απαιτούμενη εμπιστοσύνη, θα σε αποζημιώσει πλήρως.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
