Δε φοβάμαι να γεράσω (ακόμα), φοβάμαι όμως να μεγαλώσω.
Φοβάμαι τη μέρα που θα βάλω να δω για 2.575η φορά το Hook λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα και δε θα με καθηλώσει, δε θα με συγκινήσει.
Αυτός ο φόβος ήταν και ο λόγος που πριν 3 χρόνια δεν έδωσα στο πρώτο Paddington την ευκαιρία που του άξιζε.
Χθές λοιπόν, είχα την ευκαιρία να δω το Paddington 2 και ως καλός σινεφίλ, κάθισα πρώτα να παρακολουθήσω το πρώτο και προς μεγάλη μου έκπληξη, κατάφερε το αδιανόητο, να με κάνει να ενθουσιαστώ λες και ήμουν παιδί.
Αφού έκανα μια ενδιάμεση αποτοξίνωση με το νέο επεισόδιο των Vikings (Χαίρε Ισλανδία!), κίνησα προς τη μοναδική αίθουσα της πόλης που έπαιζε τη ταινία με υπότιτλους.
Το αξιαγάπητο αρκουδάκι έχει πια ενσωματωθεί πλήρως όχι μόνο στην οικογένεια των Browns αλλά σε ολόκληρη την τοπική κοινωνία που τον λατρεύει, με εξαίρεση φυσικά τον ξινό κύριο Curry.
Πλησιάζει η μέρα των γενεθλίων της θείας του πίσω στο Περού, και ο Paddington θέλει να της κάνει ένα εξαιρετικό δώρο.
Στο παλαιοπωλείο του κυρίου Gruber βρίσκει ένα σπάνιο pop-up βιβλίο με όλες τις ομορφιές του Λονδίνου και σκέφτεται ότι αυτό θα ιδανικό.
Όμως το βιβλίο είναι ακριβό και ο Paddington προσπαθεί να κερδίσει τα χρήματα κάνοντας διάφορες δουλειές σε καταστήματα της γειτονιάς, από βοηθός κουρέα μέχρι καθαριστής τζαμιών.
Λίγο πριν τα καταφέρει όμως, ένας άγνωστος κλέβει το βιβλίο, με τον Paddington που βρισκόταν στο σημείο και τον κυνήγησε, να κατηγορείται για τη κλοπή και να φυλακίζεται.
Ενώ οι Browns προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποδείξουν την αθωότητά του, ο νεαρός αρκούδος μέσα στη φυλακή κάνει νέες παρέες…
Το να είσαι φανατικός οπαδός ενός ip δε σε κάνει και ιδανικό υποψήφιο να αναλάβεις την κινηματογραφική του μεταφορά.
Για καλή μας τύχη, ο Paul King αποτελεί εξαίρεση και όταν αυτή είναι επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι και σύμπτωση.
Κρατώντας τη συνταγή της επιτυχίας, έστησε μια ολοκαίνουρια ιστορία, αρκετά πιο πλούσια από εκείνη της πρώτης ταινίας, με πυκνή πλοκή γεμάτη γεγονότα και ποικίλες καταστάσεις, και με το μαγικό ραβδάκι του τα έδεσε σε ένα μπουκέτο ώστε να ενθουσιάσει τόσο μικρούς όσο και τους μεγαλύτερους.
Κωμικά gags με τον Paddington να θυμίζει ΘΒ, δυναμικά κυνηγητά, μυστήριο, συγκίνηση, ευαισθησία και αθεράπευτη αθωότητα και όλο πάλι απ’ την αρχή, σε μια ταινία που μοιάζει με τρενάκι σε λούνα παρκ, μια ταινία που σε κάνει να εύχεσαι να ήσουν 8 χρονών και να την απολάμβανες για πρώτη φορά ώστε 20 χρόνια αργότερα να τη ξαναβλέπεις με νοσταλγία.
Ναι, ίσως η επιλογή του Hugh Grant (Florence Foster Jenkins) σε έναν γραφικά κωμικό ρόλο να μην ήταν η καλύτερη, ναι μπορεί ως sequel που κρατάει ακριβώς την ίδια συνταγή και δεν ρισκάρει, να χάνει λίγη από τη μαγεία του πρωτότυπου, αλλά αυτά δεν είναι παρά πταίσματα για μια ταινία που σε κάνει να βγαίνεις από την αίθουσα με το πιο πλατύ χαμόγελο, που σου αναβιώνει κάτι λίγο από την αίσθηση που είχες βγαίνοντας από το Hook ή πιο πρόσφατα από το Harry Potter and the Philosopher's Stone.
Στους κινηματογράφους από 30 Νοεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
