Αρχικά η ταινία είχε ακουστεί ως μια αρκετά υποσχόμενη δουλειά του Ridley Scott.
Στη συνέχεια έγινε μεγάλο θέμα με την αντικατάσταση του Kevin Spacey από τον Christopher Plummer, αφού είχαν ολοκληρωθεί μάλιστα τα γυρίσματα, με αποτέλεσμα να ξαναγυριστούν όλες οι αντίστοιχες σκηνές.
Αφήνοντας στην άκρη υποθέσεις και σκοτεινά σενάρια, επικεντρωνόμαστε στο αποτέλεσμα.
Ο Ridley Scott επιστρέφει σε πιο γήινη θεματολογία, και καταπιάνεται με την αληθινή ιστορία απαγωγής του νεαρού εγγονού του δισεκατομμυριούχου Jean Paul Getty (Christopher Plummer, The Girl With the Dragon Tattoo), ο οποίος επενδύοντας στο πετρέλαιο έφτασε να έχει «όλα τα λεφτά του κόσμου».
Πολύ γρήγορα μας βάζει στο σκηνικό παρουσιάζοντάς μας την απαγωγή, συστήνοντας τους χαρακτήρες, και στήνοντας τη βασική πλοκή.
Από κει και πέρα το κεντρικό στόρι δημιουργεί μια κλασική ταινία απαγωγής, με διαπραγματεύσεις για τα λύτρα μέχρι την τελική κατάληξη.
Προσπάθεια διαφοροποίησης γίνεται μέσω του σεναρίου και κάποιων ανατροπών που σπάνε τη μονοτονία, με τον Scott να θέλει να φτιάξει έναν καλό ρυθμό που σε κρατάει σε εγρήγορση.
Το τελευταίο δεν το πετυχαίνει πάντα, καθώς, ιδίως στο πρώτο μέρος, φαίνεται να υπάρχουν κάποια σκαμπανεβάσματα.
Παρόλα αυτά καταφέρνει να διατηρήσει ένα καλό επίπεδο που μπορεί να μην προσφέρει μεγάλη αγωνία, χάνοντας και λίγο με την υπερβολική οικογενειακή δραματοποίηση, διατηρεί πάντως το ενδιαφέρον.
Ουσιαστική διαφοροποίηση γίνεται με την αξιοποίηση της προσωπικότητα του Getty, γύρω από τον οποίο κινείται όλη η ταινία.
Ένα πρόσωπο ψυχρό και κυνικό, άπληστο και ματαιόδοξο, που αποτελεί έναν γνήσιο εκπρόσωπο της καπιταλιστικής πολιτικής, θυμίζοντας τον χαρακτήρα του Daniel Day Lewis στο αριστουργηματικό There Will Be Blood.
Αυτήν την πολιτική μας δίνει μέσα από τη συνεχή αναφορά των χρημάτων και τη δύναμή τους που γίνεται σταθερά μεγαλύτερη ανά εποχή, γύρω από ένα πρόσωπο χωρίς αξίες, και το οποίο είναι διατεθειμένο να πατήσει ακόμα και επί (οικογενειακών) πτωμάτων.
Στο σενάριο υπάρχει μια μικρή αντιπαράθεση με αυτό το σύστημα, μέσα από κάποιες κουβέντες και της μητέρας και των απαγωγέων, για διαφορετικούς βέβαια λόγους.
Τώρα αν υπάρχει ουσιαστική διαφωνία και διαφορετικοί στόχοι από το «αντίπαλο στρατόπεδο», είναι άλλο θέμα.
Το πρόσωπο του Getty λοιπόν, εκφράζει πετυχημένα ο Christopher Plummer ο οποίος μπορεί να μη διαθέτει πλέον την ενεργητικότητα του παρελθόντος, βγάζει όμως εις πέρας την αποστολή του.
Από τους υπόλοιπους ηθοποιούς ξεχωρίζει η Michelle Williams (Manchester by the Sea) στο ρόλο της μητέρας, η οποία δημιουργεί μια τραγική φιγούρα που προσπαθεί απελπισμένα να σώσει το γιο της.
Τελικά αυτό που έχουμε είναι μια καλογυρισμένη αλλά όχι εντυπωσιακή ταινία, που διατηρεί το ενδιαφέρον κάνοντας παράλληλα ένα σχόλιο στον σύγχρονο οικονομικό κόσμο μέσα από το πρόσωπο του Getty.
Στους κινηματογράφους από 21 Δεκεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
