Η Pixar μας χαρίζει άλλο ένα αριστουργηματικό animation αποδεικνύοντας ότι στον συγκεκριμένο χώρο δεν έχει αντίπαλο.
Η ιστορία εδώ αφορά ένα νεαρό αγόρι στο Μεξικό το οποίο έχει σαν όνειρο να γίνει μουσικός και να παίζει κιθάρα.
Παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειας, ο νεαρός Miguel προσπαθεί να συμμετάσχει σε έναν μουσικό διαγωνισμό ο οποίος γίνεται την Ημέρα των Νεκρών, μια γιορτή μνήμης στο Μεξικό όπου οι οικογένειες τιμούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή, πιστεύοντας πως για μια μέρα επιστρέφουν κοντά τους.
Ο νεαρός όμως καταλήγει να κάνει το αντίθετο δρομολόγιο, όπου ξεκινάει ένα μεγάλο ταξίδι για να μπορέσει να επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών.
Αυτό είναι το βασικό στόρι της ταινίας, όσο γίνεται πιο περιεκτικά, καθώς το σενάριο έχει αρκετές λεπτομέρειες και πρόσωπα τα οποία περιπλέκουν την κατάσταση για τον νεαρό πρωταγωνιστή, και θα ήταν κρίμα να μπούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες.
Ασυνήθιστα καλογραμμένο, όχι μόνο από άποψη φαντασίας το οποίο είναι κάτι στο οποίο μας έχει συνηθίσει η εταιρία, αλλά ως προς το βάθος του σεναρίου, την εξαιρετική σκιαγράφηση των πρωταγωνιστών και του παρελθόντος τους, το στήσιμο των δύο κόσμων και τις ανατροπές από τις οποίες κάποιες μπορεί να δείχνουν αναμενόμενες, δεν μειώνουν όμως καθόλου το αποτέλεσμα.
Άλλη μια ευφυέστατη ιστορία της Pixar, που συγκαταλέγεται στις κορυφαίες δημιουργίες της ανάμεσα στα WALL-E και Inside Out, η οποία δείχνει μάλιστα να διευρύνει το κοινό στο οποίο απευθύνεται.
Το φιλμ βέβαια δεν αποτελεί ένα animation ενηλίκων, και φυσικά γίνεται κατανοητό και από παιδιά νεαρής ηλικίας.
Χωρίς όμως να αποσκοπεί (αποκλειστικά) στο γέλιο, μας κάνει ένα συγκινητικό μουσικό μάθημα ζωής (και θανάτου), μέσα από την ιστορία του πρωταγωνιστή και το ταξίδι του.
Ένα ταξίδι αναζήτησης που καταφέρνει να μας τραβήξει με τα εφηβικά του όνειρα.
Την αγωνία του να βρει έναν τρόπο να πετύχει, παρά τις απαγορεύσεις που δέχεται.
Τη δύναμη της μουσικής.
Την αγάπη και την αποδοχή της οικογένειας την οποία ζητάνε τα παιδιά, χωρίς όμως πάντα να την έχουν, καταλήγοντας σε συμβιβασμούς και ανεκπλήρωτα όνειρα.
Την παντοτινή αγάπη.
Και τέλος μια αισιόδοξη στάση απέναντι στο θάνατο, που μπορείς να «νικήσεις» μόνο μέσα από τη ζωή και τη μνήμη.
Αρκεί να ζούμε πραγματικά και να μην ξεχνάμε όσους έχουν φύγει.
Όλα τα παραπάνω σε μια συσκευασία από άριστα γραφικά, πολύ όμορφη μουσική από τον Michael Giacchino, πετυχημένα τραγούδια, και ισορροπία χιούμορ, αγωνίας, συγκίνησης, δράσης.
Με μια λέξη: Υπέροχο!!
Η συγκεκριμένη κριτική έγινε μετά την παρακολούθηση της πρωτότυπης και υποτιτλισμένης έκδοσης.
Ελπίζουμε και η μεταγλωττισμένη να μην υστερεί καθόλου σε δυναμική και συναίσθημα.
Στους κινηματογράφους από 14 Δεκεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
