Βιογραφικό μιούζικαλ γύρω από το πρόσωπο του P.T.Barnum (Hugh Jackman, Logan), ο οποίος τον 19ο αιώνα έχτισε μια επιχείρηση θεάματος, που αποτέλεσε τη βάση για το γνωστό σε όλους μας τσίρκο.
Η ιστορία του ξεκινάει από τη φτωχική παιδική ηλικία, και περνάει πολύ γρήγορα στην ενήλικη, όπου προσπαθεί να δημιουργήσει το δικό του είδος ψυχαγωγίας, χρησιμοποιώντας όπως μας λέει άτομα με ιδιαιτερότητες.
Φιλόδοξο σκηνοθετικό ντεμπούτο από τον Michael Gracey στο αρκετά απαιτητικό είδος των μιούζικαλ, με το τελικό αποτέλεσμα να μας αφήνει με ανάμικτα συναισθήματα.
Υπάρχουν οι καλές στιγμές με μερικά ωραία τραγούδια και συχνά πετυχημένες χορογραφίες, από την άλλη όμως δεν διαθέτει έναν οπτικό πλούτο τον οποίο απαιτεί το συγκεκριμένο είδος ώστε να μας εντυπωσιάσει.
Παράλληλα, το κεντρικό στόρι της ταινίας είναι σε μεγάλο βαθμό γνώριμο και αναμενόμενο, χρησιμοποιώντας σαν βάση ένα όχι τόσο δυνατό love story με ταξικές διαφορές, και σαν κίνητρο τη φιλοδοξία του πρωταγωνιστή.
Ενδιαφέρουσα πτυχή στο σενάριο είναι (ή θα μπορούσε να είναι) ένα γενικότερο σχόλιο προς το χώρο της ψυχαγωγίας, το οποίο όμως δεν αναλύεται αρκετά, δίνοντάς μας για λίγο τη σύγκρουση ανάμεσα στην πραγματική τέχνη και στο επικερδές εμπορικό θέαμα.
Ακόμα λιγότερο όμως αξιοποιεί το θέμα της διαφορετικότητας, καθώς εδώ έχουμε έναν πρωταγωνιστή που φαίνεται να εκμεταλλεύεται πρόσωπα για να φτιάξει τη δική του αυτοκρατορία, δημιουργώντας μας κάποιες ενστάσεις για την εξέλιξη του χαρακτήρα και την αντιμετώπισή του από τον θίασο.
Ερμηνευτικά τουλάχιστον μας αποζημιώνει ο Hugh Jackman.
Έχοντας αποδείξει και στο παρελθόν τις χορευτικές και τις τραγουδιστικές του ικανότητες (από παρουσίαση Oscar μέχρι το Les Miserables), δείχνει εναρμονισμένος με τον ρόλο και φαίνεται να το διασκεδάζει πραγματικά.
Από την άλλη δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τους υπόλοιπους ηθοποιούς, και ιδίως για τον Zac Efron (Baywatch) ο οποίος δεν αλλάζει ποτέ την καλογυαλισμένη εικόνα του, αλλά και τις Michelle Williams (All the Money in the World) και Rebecca Ferguson (The Snowman), οι οποίες μπορεί να μην είναι κακές, έχουν όμως περιορισμένο χρόνο και οι χαρακτήρες τους δεν αναπτύσσονται επαρκώς.
Συγκεντρώνοντας τα παραπάνω, έχουμε ένα μιούζικαλ με αρκετή μουσική αλλά χωρίς μεγάλο σεναριακό ενδιαφέρον, που απευθύνεται κυρίως στους φίλους του είδους, και μένει στη μνήμη για τη γεμάτη ενέργεια παρουσία του Hugh Jackman.
Στους κινηματογράφους από 28 Δεκεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
