Ο Greg McLean είναι από τους πλέον αναγνωρίσιμους (σχετικά) νέους Αυστραλούς σκηνοθέτες, που με τη διλογία Wolf Creek κατάφερε να δέσει αρμονικά το ozploitation με τον παραδοσιακό τρόμο.
Παρότι δεν έτυχε να παρακολουθήσω κάποια απ’ αυτές, το Rogue του, αποτελεί μια εξαιρετικά αγαπημένη guilty pleasure ταινία και είχα μεγάλη περιέργεια τι ψάρια θα πιάσει με το Jungle.
1981. O νεαρός Yossi Ghinsberg (Daniel Radcliffe, Imperium) έχει μόλις ολοκληρώσει την (υποχρεωτική) θητεία του στον Ισραηλινό στρατό και μόνο η ιδέα να ακολουθήσει τη πεπατημένη πηγαίνοντας σε κάποιο πανεπιστήμιο, κάνοντας οικογένεια και ζώντας μια τυπική ζωή, τον πνίγει.
Έτσι αποφασίζει να ανακαλύψει τον κόσμο, να γνωρίσει τις ομορφιές του, να ζήσει τη περιπέτεια… και μετά από ένα πέρασμα από Αφρική και Μεξικό, φτάνει στη Βολιβία.
Στη πόλη La Paz, ένας ολίγον μυστηριώδης άνδρας του προτείνει μια ανεπανάληπτη περιπέτεια στα βάθη της ζούγκλας, να συναντήσουν μια πρωτόγονη φυλή και να ψάξουν για χρυσάφι.
Αφού πείθει δύο συνοδοιπόρους του να ακολουθήσουν, οι τέσσερις τους ξεκινούν ένα ταξίδι με αντίπαλο την ίδια τη φύση.
Όπως ισχυρίζεται ο δημιουργός, το Jungle δεν είναι μια ταινία βασισμένη ή εμπνευσμένη από μια αληθινή ιστορία, αλλά είναι η ίδια μια αληθινή ιστορία, κρατώντας το σενάριο όσο το δυνατόν πιο πιστό στα γεγονότα.
Η ευθύνη του να διηγηθεί μια αληθινή ιστορία, έκανε τον McLean να δώσει επιπλέον βάρος στα όσα συνέβησαν πριν την έναρξη του ταξιδιού, να μας συστήσει από λίγο πιο κοντά τους ήρωες, να περάσουμε λίγη περισσότερη ώρα μαζί τους, γεγονότα περισσότερο διαδικαστικά, που μπορεί να προσφέρουν λίγο περισσότερο βάθος αλλά παράλληλα μακραίνουν υπερβολικά σε διάρκεια μια εισαγωγή που σε διαφορετική περίπτωση δε θα ξεπερνούσε τα 20-25 λεπτά και εδώ φτάνει τα 45, κουράζοντας αρκετά, πριν καν μάθουμε τι ακριβώς μας περιμένει στη συνέχεια.
Μετά από μια αμφιλεγόμενη σκηνή, που είναι ξεκάθαρο ότι κάτι δεν έχει αποτυπωθεί σωστά, ο ρους της ταινίας αλλάζει με τον Daniel Radcliffe να αναλαμβάνει στις πλάτες του ένα θρίλερ επιβίωσης, χωρίς όμως ουσιαστικό εχθρό.
Έχοντας μείνει ολομόναχος στα βάθη της ζούγκλας, χωρίς καθόλου προμήθειες και με ελάχιστο εξοπλισμό, προσπαθεί να επιβιώσει, αλλά και να βρει ένα δρόμο προς το πολιτισμό.
Θέλοντας να κρατήσει υψηλό το δείκτη του ρεαλισμού (και προφανώς να μείνει πιστός στα γεγονότα) αυτή η περιπέτεια δεν είναι τόσο συγκλονιστική όσο φαντάζεστε.
Πληγές από τις οποίες βγάζει ολόκληρα ζωντανά σκουλήκια, μικροτραυματισμοί και πληγωμένα πόδια, αναζήτηση τροφής και νερού, φίδια και άγρια ζώα που παραμονεύουν στις φυλλωσιές, άγρια ποτάμια και παραισθήσεις από τη ταλαιπωρία και κάτι… ύποπτα χάπια σουπερμαντολίνης, το μενού είναι αρκετά πλούσιο όμως του λείπει η ένταση, η αγωνία, με το ενδιαφέρον του θεατή να είναι μεν αρκετό ώστε να τον κρατήσει στη θέση του, αλλά να απουσιάζουν οι κορυφώσεις που θα μπορούσαν να δώσουν το κάτι παραπάνω.
Σε αυτό δε βοηθάει και η σκηνοθεσία, με τα πλάνα να είναι ανέμπνευστα, η φωτογραφία τυπική και η μουσική αδιάφορη.
Δεν έχω δει αρκετές post-HarryPotter ταινίες για πειστώ ότι ο Daniel Radcliffe είναι ένας πραγματικά καλός ηθοποιός, αλλά στο Jungle, παρότι υπάρχουν οι στιγμές που κάνεις λίγο τα στραβά μάτια, είναι εντυπωσιακός, σε μια ιδιαίτερα δύσκολη physical ερμηνεία που δείχνει ότι νεαρός ηθοποιός δε κωλώνει.
Συχνά γκρινιάζουμε για το πόσο οι “based on a true story” ταινίες ξεφεύγουν από τα πραγματικά γεγονότα.
Το Jungle είναι μια απόδειξη πως πάντα χρειάζεται και λίγη δημιουργική φαντασία ώστε το κινηματογραφικό προϊόν να αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Μπορεί λοιπόν να μη σε συναρπάζει με τη περιπέτειά του, όμως σίγουρα σε κρατάει καλά βιδωμένο στη καρέκλα σου, σου προκαλεί συναισθήματα και σου διηγείται και μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα αληθινή ιστορία.
Στους κινηματογράφους από 7 Δεκεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
