Το The Orville τελείωσε για να ξεκινήσει ξανά το 2018 με μια 2η σεζόν, εντελώς δικαιωματικά.
Ένα spoof του Star Trek που δεν είναι καθόλου spoof.
Η δημιουργία του Seth MacFarlane είναι μια sci-fi σειρά που θεματικά μοιάζει με το classic που όλοι αγαπήσαμε – ένα σκάφος της Ένωσης’ με ετερόκλητο πλήρωμα από διάφορους πλανήτες και κόσμους, περιπολεί στο αχανές διάστημα και παρεμβαίνει σε διάφορες καταστάσεις και επισκέπτεται ανεξερεύνητους πλανήτες και νέους πολιτισμούς – με το κωμικό στοιχείο να υπάρχει μεν, διακριτικά δε, κάτι ίσως παράξενο αν αναλογιστείς το παρελθόν του δημιουργού της.
Υπάρχουν οι φαρμακερές χιουμοριστικές ατάκες σε κάθε επεισόδιο, ειδικά από τον Scott Grimes και τον J. Lee, τους δύο πιλότους του σκάφους Orville, και φυσικά από τον MacFarlane, αλλά αυτές είναι λίγες γενικά.
Μην παρεξηγηθώ, η ατμόσφαιρα δεν είναι καθόλου βαριά ούτε καν σοβαροφανή, η ελαφρότητα του πληρώματος είναι εμφανής και μάλιστα, μερικά θέματα είναι ξεκαρδιστικά.
Απλώς, τα gags δεν ξεχειλώνουν όπως σε κάθε τυπικό spoof.
Ίσως ο Seth MacFarlane φοβήθηκε να το …ξεφτιλίσει από τη πρώτη σεζόν και μπορεί μετά να πάρει μπρος σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα.
Εγώ θα ήθελα να μείνει έτσι.
Ο Captain Ed Mercer (Seth MacFarlane) βρίσκεται στη Γη καθηλωμένος μετά από ένα …ατυχές περιστατικό στο γάμο του με την Kelly (Adrianne Palicki), η οποία τον απάτησε με έναν μπλε εξωγήινο που εκσπερματώνει από το κεφάλι!
Όταν του αναθέτουν ένα νέο σκάφος, το πανέμορφο Orville, ενθουσιάζεται και παίρνει μαζί του τον φίλο και ‘καλύτερο πιλότο της Ένωσης’, Gordon (Scott Grimes).
Με έκπληξη μαθαίνει όμως πως συγκυβερνήτης του θα είναι …η Kelly.
Με αυτό σαν αρχική ιδέα, το The Orville εξελίσσεται γοργά με αυτοτελή επεισόδια, πολύ έξυπνα θέματα (τον άνθρωπο ως έκθεμα σε έναν πιο προηγμένο πολιτισμό, έναν κόσμο που ζει σε ένα τεράστιο σκάφος χωρίς να το ξέρουν οι άνθρωποι που ζουν εκεί, τους δύο εξωγήινους άνδρες του πληρώματος που γεννούν ...κορίτσι(!), τις ...λατρευτικές παρενέργειες που προκαλεί μια επέμβαση της Kelly σε έναν υποανάπτυκτο πλανήτη και άλλα) και με λαμπερούς guest έκπληξη (ο Liam Neeson εμφανίζεται πολύ λίγο σε ένα από αυτά, αλλά η Charlize Theron παίρνει παραμάσχαλα ένα ολόκληρο επεισόδιο).
Πολύ καλά τα …τηλεοπτικά εφέ της σειράς, εξαιρετικές εικόνες από ‘νέους’ πολιτισμούς, άφθονο διάστημα και εξαιρετικά σκάφη.
Κάπως απλοϊκές οι μορφές των εξωγήινων που συναντούν, με εξαίρεση τους εξαιρετικούς Krills, αλλά γενικά μόνο θετικά έχω.
Το μόνο που ίσως χαλάει κάπως την εικόνα των επεισοδίων είναι τα απότομα φινάλε.
Και μιλώ για θεματικά φινάλε, αφού ενώ το plot της ιστορίας κάθε επεισοδίου ξεδιπλώνεται εξαιρετικά λεπτομερώς, στο τέλος μοιάζει να τελειώνει ο χρόνος και να το τελειώνουμε όλο με μια ατάκα, μια σκηνή, ένα εξυπναδίστικο τρικ.
Αυτό είναι σύμπτωμα πολλών σειρών, ειδικά στις αρχές όπου οι δημιουργοί δεν υπολογίζουν σωστά το χρόνο που έχουν να πουν μια ιστορία.
Αυτό δεν βελτιώθηκε σε όλο το πρώτο κύκλο, και μάλλον δεν θα διορθωθεί ούτε στο 2ο.
Τα 12 επεισόδια του The Orville είναι μια καλή παρέα, μια light διασκέδαση (όπως ήταν και το πολύ καλό The Good Place το οποίο άρχισε τη 2η σεζόν του), μια σειρά επιστημονικής φαντασίας με έξυπνα θέματα και πολύ καλά εφέ.
Σε αντίθεση με το Star Trek Discovery (το οποίο το βλέπω σέρνοντας), που ούτε στόρι καλό έχει, ούτε καλούς πρωταγωνιστές, ούτε καν καλά εφέ.
Γι αυτό όμως θα τα πούμε αργότερα.
Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
1.jpg)
