Μία από τις πιο πολυαναμενόμενες παραγωγές του 2017, το «The Villainess» του Jeong Byung-gil, σκηνοθέτη του «Confession of Murder» είχε όλα τα φόντα να γίνει μία τις καλύτερες ταινίες δράσης όλων των εποχών.
Ας δούμε αν τα κατάφερε λοιπόν.
Το φιλμ ξεκινάει με μία πραγματικά εντυπωσιακή σκηνή δράσης, όπου παρακολουθούμε έναν άγνωστο εισβολέα να επιτίθεται σε ορδές εχθρών σε ένα κτίριο, σφάζοντας, ακρωτηριάζοντας, σπάζοντας, κλωτσώντας και γρονθοκοπώντας όποιον εμφανίζεται στην οθόνη, σε ένα στυλ που θυμίζει αρκετά, βιντεοπαιχνίδια πρώτου προσώπου.
Μετά από λίγο, η κάμερα πηγαίνει λίγο πιο πίσω και ο χαρακτήρας αποκαλύπτεται πως είναι μία γυναίκα, με την αισθητική του βιντεοπαιχνιδιού να παραμένει, αυτή τη φορά ως ένα δράσης τρίτου προσώπου.
Μετά το πέρας αυτής της σκηνής, και μετά από μία αρκετά μπερδεμένη αλληλουχία, η οποία περιλαμβάνει και ένα flashback, παρακολουθούμε την κεντρική ηρωίδα να δραπετεύει από ένα δωμάτιο όπου ήταν κλεισμένη, καθώς και μια σειρά σουρεαλιστικών σκηνών όπου πρέπει να περάσει μέσα από δωμάτια όπου διάφορες γυναίκες ασχολούνται με το μπαλέτο, κάνουν πρόβες θεάτρου και μακιγιάρονται.
Σε αυτήν την ακολουθία, το φιλμ μεταμορφώνεται σε ένα ακόμα είδος βιντεοπαιχνιδιού, το survival horror.
Λίγο αργότερα, αρχίζουμε να μαθαίνουμε την αληθινή ιστορία της Sook-hee, της συζύγου ενός κακοποιού ο οποίος την εκπαίδευσε ως μηχανή θανάτου, προτού την αφήσει έγγυο.
Τώρα, η κοπέλα πρέπει να δουλέψει για την μυστική υπηρεσία της κυβέρνησης ως δολοφόνος, για δέκα χρόνια, ώστε να μην σκοτώσουν αυτήν και την κόρη της.
Μέχρι αυτό το σημείο, η δράση είναι καταιγιστική με τον πιο άψογο τρόπο.
Βία, πολεμικές τέχνες, μάχες δρόμου, όπλα και μαχαίρια, και ένας εξαιρετικός συνδυασμός της φωτογραφίας του Park Jung-hun, του μοντάζ του Heo Sung-mee και του ήχου του Koo Ja-wan έχουν ως αποτέλεσμα μία από τις καλύτερες σκηνές δράσης που έχουν προβληθεί ποτέ στον κινηματογράφο.
Η υπεροχή αυτή συνεχίζεται και στις υπόλοιπες ανάλογες σκηνές, οι οποίες περιλαμβάνουν καταδιώξεις με διάφορα οχήματα και μάχες μέσα σε αυτά, και ακολουθίες που λαμβάνουν χώρα από ιδιωτικά clubs μέχρι στο εξωτερικό μέρος κτιρίων.
Όλα αυτά παρουσιάζονται μέσα από έναν ταυτόχρονο συνδυασμό διάφορων ταινιών αυτήν την φορά, με την αισθητική και τις τακτικές των «Chocolate» και «The Raid», και το στυλ των «A Bittersweet Life» και «I am a Cyborg, but that's Ok», με το τελευταίο σκέλος να προκύπτει από τον τρόπο που η Kim Ok-bin (The Front Line) υποδύεται την Sook-hee στις σκηνές δράσης.
Όμως, και στην συγκεκριμένη περίπτωση το όμως είναι πολύ μεγάλο, ο ρυθμός της ταινίας πέφτει πολύ χαμηλά μετά από μια ώρα περίπου, όταν και αποκαλύπτεται η πραγματική ιστορία της «Villainess» και τα βάσανα που την ταλαιπωρούν ακόμα.
Ακόμα ένας συνδυασμός ταινιών, που αυτή τη φορά περιλαμβάνει το «La Femme Nikita» και το «Kill Bill» διατηρεί το σενάριο ενδιαφέρον, αν και κάπως τραβηγμένο σε κάποιες στιγμές.
Το «όμως» που αναφέραμε παραπάνω έγκειται στο γεγονός πως ο Jeong Byung-gil δεν απέφυγε σε κανένα σημείο τον σκόπελο του μελοδράματος, όπου η εξόφθαλμη προσπάθεια για συναισθηματισμό κάνει την πλειονότητα των κομματιών όπου δεν υπάρχει δράση, σχεδόν κουραστική.
Προφανώς, αν κάποιος θέλει να γυρίσει ένα blockbuster στην Κορέα, πρέπει να συμπεριλάβει κάποιες σκηνές μελοδράματος, αλλά σε αυτήν την περίπτωση, μοιάζουν εντελώς εκτός του γενικότερου στυλ της ταινίας.
Από την άλλη, ο Jeong Byung-gil έχει την σοφία να τις διακόπτει με κάποιες σκηνές δράσης άριστα τοποθετημένες, οι οποίες μοιάζουν αρκετά με τις ανάλογες των ιαπωνικών ταινιών exploitation, με εκείνη στο ιδιωτικό club να αποτελεί το απόγειο της συγκεκριμένης τάσης.
Το «The Villainess» βρίσκεται πολύ πιο πάνω από το μέσο επίπεδο των blockbuster περιπετειών, κυρίως χάρη στο τεχνικό κομμάτι, τις ηθοποιίες και την σκηνοθεσία στις σκηνές δράσης.
Όμως, η αίσθηση που μου άφησε είναι πως θα μπορούσε να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες του είδους όλων των εποχών, αν δεν περιείχε τόσο πολύ μελόδραμα, κάτι το οποίο θα μίκρυνε και την διάρκειά του από τα 129 λεπτά της έκδοσης που παρακολούθησα.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
