Ο Auggie (Jacob Tremblay, Shut In) είναι ένα δεκάχρονο αγόρι το οποίο έχει γεννηθεί με κάποια παραμόρφωση στο πρόσωπό του, η οποία τον κρατάει την περισσότερη ώρα στο σπίτι όπου και κάνει τα μαθήματά του.
Τώρα όμως ήρθε η ώρα να πάει για πρώτη φορά στο σχολείο, όπου προσπαθεί να προσαρμοστεί στο νέο του περιβάλλον αγωνιώντας για τις αντιδράσεις των συμμαθητών του.
Ο σκηνοθέτης Stephen Chbosky παίρνει σαν βάση το επιτυχημένο βιβλίο της R.J. Palacio και φτιάχνει μια γλυκιά και δυνατή ταινία, αξιοποιώντας σε μεγάλο βαθμό το υλικό που έχει.
Και πρόκειται για υλικό ιδιαίτερα πλούσιο, καθώς μέσα από την ιστορία του πρωταγωνιστή καταφέρνει να μας δώσει τροφή για πολλά θέματα της σύγχρονης κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας σκληρής και μιας κοινωνίας εικόνας, όπου συχνά μετράει περισσότερο η εξωτερική εμφάνιση παρά οτιδήποτε άλλο.
Που σε κάνει να νιώθεις άνετα μόνο αν μοιάζεις και ακολουθείς τους πολλούς.
Όταν κρύβεις τη διαφορετικότητά σου.
Όταν προσαρμόζεσαι στο «σωστό» και στο «κανονικό».
Σε αντίθετη περίπτωση έρχεται η εκμετάλλευση, ή η απομόνωση.
Έτσι στην περίπτωση του πρωταγωνιστή βλέπουμε τις αντιδράσεις των συμμαθητών του, οι οποίες είναι συχνά πιο σκληρές και ωμές από των ενηλίκων. Βέβαια όπως μας λέει, και οι μεγάλοι δεν διαφέρουν πολύ, απλά ξέρουν να κρύβονται καλύτερα.
Συνήθως...
Στα θετικά της ταινίας είναι ότι ο Chbosky επιλέγει μια πιο σφαιρική αφήγηση, παρουσιάζοντάς μας τα γεγονότα και μέσα από τα μάτια της υπόλοιπης οικογένειας, αλλά και από την πλευρά των φίλων και των δικών τους γονιών.
Αυτό βέβαια δεν γίνεται πάντα καθώς όπως ακούγεται κάποια στιγμή και στην ταινία, ο Auggie είναι ο ήλιος και όλοι οι υπόλοιποι κινούνται γύρω του.
Στο συγκεκριμένο ρόλο συναντάμε τον νεαρό Jacob Tremblay, ο οποίος παρά τις περιορισμένες εκφράσεις που του επιτρέπει το μακιγιάζ, μεταδίδει μέσα από τη φωνή και το βλέμμα του την αγωνία που νιώθει για αποδοχή.
Πολύ καλοί και οι γονείς του, με τη Julia Roberts (Money Monster) να δίνει μια πολύ φυσική ερμηνεία που εκφράζει την αγνή αγάπη της προς το γιο της, και τον Owen Wilson (Zoolander 2) ο οποίος έχει πιο περιορισμένο ρόλο, αλλά προσφέρει μερικές πιο ανάλαφρες στιγμές.
Ποια είναι η ένσταση;
Ότι τέτοιας θεματολογίας ταινίες κινούνται σε γνώριμα μονοπάτια, κάνοντας συχνά μια έντονη επίκληση στο συναίσθημα με τη δύναμη της εικόνας.
Κινηματογραφικά δηλαδή είναι ένας εύκολος τρόπος να κλέψει τις εντυπώσεις, ενώ την ίδια ώρα δεν αποφεύγει τα κλισέ και οδηγείται σε πολύ στημένες και αποθεωτικές καταστάσεις.
Σίγουρα όμως αποτελεί μια διδακτική, συγκινητική, και ευαίσθητη ιστορία, η οποία εκμεταλλεύεται με έναν γνωστό αλλά καλοδουλεμένο τρόπο το υλικό της για να κάνει ένα ιδιαίτερα πετυχημένο μάθημα ανθρωπιάς.
Στους κινηματογράφους από 28 Δεκεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
