Το 2017 ήταν μια περίεργη χρονιά για τον ασιατικό κινηματογράφο, μετά το εντυπωσιακό 2016, όταν ταινίες όπως το νέο Godzilla, η επανακυκλοφορία της σειράς Roman Porno της Nikkatsu, το «Your Name» και οι τελευταίες δουλειές των Park Chan-wook, Na Hong-jin και το «Train to Busan» έστρεψαν το ενδιαφέρον του διεθνούς κοινού προς την ΝΑ Ασία.
Αναμενόμενα, δύο συνεχόμενες, τόσο επιτυχημένες χρονιές ήταν δύσκολο να συμβούν και το 2017 κινήθηκε σε χαμηλότερο τέμπο.
Αυτή η τάση όμως έδωσε την ευκαιρία σε παραγωγές από άλλες ασιατικές χώρες να λάμψουν, σε αντίθεση με το 2016, όταν οι παραγωγές από Ιαπωνία και Κορέα κυριάρχησαν στην λίστα
Με έμφαση στην ποικιλία, αυτά είναι τα καλύτερα ασιατικά φιλμ του 2017, σε τυχαία σειρά. (Κάποια έκαναν πρεμιέρα το 2016, αλλά τα συμπεριέλαβα επειδή κυκλοφόρησαν περισσότερο μέσα στο 2017.)
Blade of the Immortal (Takashi Miike, Ιαπωνία)
Αν και οι αιματοβαμμένες σκηνές δράσης δεν λείπουν, το «Blade of the Immortal» ανήκει στις πιο προσιτές παραγωγές του Miike, μιας και το στοιχείο του ακραίου υπερρεαλισμού δεν υφίσταται σε ιδιαίτερο βαθμό.
Παράλληλα όμως, μην περιμένετε μια κλασική ιστορία με σαμουράι, μιας και το σενάριο είναι εμπλουτισμένο με στοιχεία φαντασίας και τραβηγμένης κωμωδίας, ενώ και οι ορδές εχθρών που αντιμετωπίζει ο κεντρικός ήρωας αποτελούνται από φανταχτερά φρικιά, χωρίς καμία ιστορική βάση, όπως άλλωστε ισχύει και για το μάνγκα στο οποίο βασίστηκε η ταινία.
Satan's Slaves (Joko Anwar , Ινδονησία)
Ο Joko Anwar σκηνοθετεί μία ταινία που φαίνεται να περιλαμβάνει κάθε κλισέ του είδους.
Η αφύσικα άρρωστη μητέρα, τα μηνύματα στους δίσκους όταν αναπαράγονται ανάποδα, το πηγάδι, η αίρεση, το στοιχειωμένο σπίτι, το δάσος, ο εκκεντρικός τύπος που ξέρει πολλά αλλά διστάζει να τα αποκαλύψει, τα επικίνδυνα μυστικά, ο ιερέας, ο Σατανάς και τα παιδιά του και σχεδόν όλα τα «κόλπα» της κατηγορίας είναι εδώ και παρουσιάζονται με ρετρό, αλλά εντυπωσιακό τρόπο.
Η αίσθηση αυτή πηγάζει από κάθε καρέ της ταινίας, συμπεριλαμβανομένης της παρουσίασης του τίτλου.
Youth (Feng Xiaogang, Κίνα)
Η πραγματική αξία της ταινίας και κυρίως της σκηνοθεσίας του Xiaogang έγκειται όχι στην εικόνα, αλλά στο υπόβαθρο.
Κατ'αυτόν τον τρόπο, το σενάριο φαίνεται να εξυμνεί την Κίνα του Μάο, αλλά μια σειρά από επεισόδια υποβαθμίζουν την αίσθηση αυτή, όπως αυτή με τον Liu Feng για παράδειγμα, η οποία επίσης λειτουργεί ως μία σκοτεινή απεικόνιση της θεματολογίας του νεανικού έρωτα.
Στο ίδιο μοτίβο, αν και η ταινία φαίνεται να κινείται στις κατευθυντήριες γραμμές των Κινεζικών Αρχών για τον κινηματογράφο, ο Xiaogang καταφέρνει να συμπεριλάβει μία υποβόσκουσα αίσθηση ερωτισμού που παρουσιάζεται εν συντομία αλλά αρκετά συχνά, σε αποδυτήρια και σκοτεινά σοκάκια.
Noise (Yusaku Matsumoto, Ιαπωνία)
Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι του φιλμ προέρχεται από το στυλ της αφήγησης που χρησιμοποιεί ο Matsumoto, με τα flashbacks και την αλλαγή οπτικής ανάλογα με τον πρωταγωνιστή που βρίσκεται στο προσκήνιο.
Οι τακτικές του επιτρέπουν στην ταινία να κυλά με ένα τρόπο που αποτρέπει τον θεατή από το να αφαιρεθεί έστω και για μια στιγμή, καθώς η ιστορία εκτυλίσσεται με μαεστρία, μέσω του εξαιρετικού μοντάζ.
Bad Genius (Nattawut Poonpiriya, Ταϊλάνδη)
Μέσω ενός πολύπλοκου αλλά εξαιρετικά ευφυούς σεναρίου, ο Nattawut Poonpiriya καταφέρνει να γυρίσει μία ταινία, όπου η αντιγραφή στο εκπαιδευτικό περιβάλλον «αναβαθμίζεται» σε μία κομπίνα διεθνών προεκτάσεων.
Κατ'αυτόν τον τρόπο, ένα απλό coming-of-age φιλμ μετατρέπεται σε ένα αγωνιώδες θρίλερ με κοινωνικές προεκτάσεις, με το δεύτερο στοιχείο να προκύπτει μέσω των σχολίων για την διαφθορά του Ταϊλανδέζικου εκπαιδευτικού συστήματος, τις τεράστιες διαφορές μεταξύ φτωχών και πλουσίων στην χώρα, τα όρια της φιλίας και το αντίκτυπο που μπορούν να έχουν στον άνθρωπο τα χρήματα και η επιτυχία.
Tokyo Vampire Hotel (Sion Sono, Ιαπωνία)
Ο Sono, για μία ακόμα φορά έκανε αυτό που τον καθιέρωσε ως θρύλο ανάμεσα σε όλους τους οπαδούς των καλτ ταινιών: άφησε την φαντασία του ελεύθερη και την αποτύπωσε στην οθόνη με τον πιο ακραίο τρόπο, σε σημείο που το φιλμ, σε σημεία, λειτουργεί σαν ένα κολάζ ακραίων θεματικών.
Broken Sword Hero (Bin Bunluerit, Ταϊλάνδη)
Το "Broken Sword Hero" είναι ένα αυθεντικό φιλμ πολεμικών τεχνών, με την δράση να ξεκινά από το πρώτο καρέ και να συνεχίζεται ως το τέλος της ταινίας, βρίσκοντας το απόγειό της όταν ο Joi γίνεται Thongdee.
Κατ'αυτόν τον τρόπο, ακολουθεί το γνωστό μονοπάτι των ταινιών του Χονγκ Κονγκ, τα οποία περιλαμβάνουν έναν νεαρό που νομίζει πως είναι σπουδαίος μαχητής, την ντροπιαστική ήττα του, και την εκπαίδευση που τον μετατρέπει σε έναν μαχητή ικανό να αντιμετωπίσει τον αντίπαλο που τον κέρδισε.
Το συγκεκριμένο μονοπάτι όμως είναι άκρως εντυπωσιακό, μιας και περιλαμβάνει την παρουσίαση μιας σειρά τεχνικών που φτάνουν μέχρι το kung fu των ηθοποιών του Κινέζικου θεάτρου, σε μία πραγματική οδύσσεια πολεμικών τεχνών.
Junk Head (Takahide Hori, Ιαπωνία)
Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κάποιος στην ταινία είναι οι εντυπωσιακές δημιουργίες των χαρακτήρων και των διάφορων πλασμάτων, που μοιάζουν να προέρχονται από έναν κοινό τόπο στις φαντασίες των HR Giger και Hieronymus Bosch, σε συνδυασμό με τους αντίστοιχους των παιχνιδιών survival horror, καθώς το φιλμ συχνά λειτουργεί ως βιντεοπαιχνίδι του είδους.
Αυτό που είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό, όπως αποκαλύπτεται στους τίτλους τέλους, είναι πως τόσο οι χαρακτήρες όσο και το ντεκόρ είναι κατασκευασμένα μοντέλα και όχι προϊόντα CGI, σε ένα χαρακτηριστικό που αναδεικνύει την δεξιοτεχνία και την φαντασία του Takahide Hori και της ομάδας του.
Jailbreak (Jimmy Henderson, Καμπότζη)
Ο Jimmy Henderson παρουσιάζει έναν χαρακτηριστικό συνδυασμό exploitation, πολεμικών τεχνών και αισθητικής b-movie, η οποία, επιτέλους για την κατηγορία, δεν περιέχει καθόλου δράμα, ρομάντζο ή οποιαδήποτε προσπάθεια να δοθεί βάθος σε ένα είδος το οποίο οποία ανθίζει υπό την έλλειψή του.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Henderson κάνει ακριβώς ότι απαιτεί η κατηγορία. Συστήνει μια σειρά από καλούς και κακούς με ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, και τους αφήνει να σκοτωθούν μεταξύ τους μέσω συνεχόμενων σκηνών δράσης.
Truth Beneath (Lee Kyoung-mi, Κορέα)
Ο Lee Kyoung-mi υφαίνει έναν περίτεχνο ιστό γύρω από την εξαφάνιση της Min-jin, ο οποίος αποκαλύπτει σταδιακά πως όλοι γύρω από την οικογένεια είναι αναμεμιγμένοι, συμπεριλαμβανομένου ενός φίλου από το σχολείο, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσαν οι γονείς, ενός δασκάλου, ακόμα και ενός μέλους του επιτελείου του Jong-chan.
Οι αποκαλύψεις αυτές συνοδεύονται από μία σειρά ανατροπών που διατηρούν την αγωνία με περίτεχνο τρόπο, σε ολόκληρη την διάρκεια της ταινίας.
Small Talk (Huang Hui-chen, Ταϊβάν)
Το ντοκιμαντέρ είναι μια ωδή στον ρεαλισμό: καθόλου επιπλέον σκηνές για οπτικούς λόγους, καμία δραματοποίηση και γενικότερα, κανένα στοιχείο με σκοπό την ωραιοποίηση της ταινίας.
Βρήκα αυτήν προσέγγιση ευφυέστατη, κυρίως επειδή οι διάλογοι-συνεντεύξεις και το υλικό από το παρελθόν (φωτογραφίες και βίντεο) παρουσιάζουν το θέμα με μία άκρως ειλικρινή προσέγγιση, μέσω του μοντάζ της Jessica Lin, η οποία αφήνει το κοινό να σκεφτεί αποκλειστικά τα κεντρικά θέματα.
Anarchist from the Colony (Lee Joon-ik, Κορέα)
Ο Lee Joon-ik χρησιμοποιεί μία πολύ ενδιαφέρουσα και ασυνήθιστη προσέγγιση στην εξέλιξη της ιστορίας, διατηρώντας μία ευχάριστη ατμόσφαιρα σε όλη την διάρκεια της ταινίας.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι ότι κατορθώνει να διατηρεί αυτό το στυλ ακόμα και στις πιο δραματικές στιγμές, όπως στις βιαιότητες κατά των Κορεατών, τις ανακρίσεις, την δίκη, ακόμα και το δραματικό τέλος.
Σε ένα σινεμά όπως το κορεάτικο, όπου το μελόδραμα είναι ο κανόνας, η προσέγγιση αυτή μου φάνηκε υπέροχη.
With Prisoners (Andrew Wong Kwok-huen, Χονγκ Κονγκ )
Ο Andrew Wong Kwok-huen στο ντεμπούτο του σκηνοθετεί μία ταινία που λειτουργεί ως μία πολύ σκληρή κριτική απέναντι στο σωφρονιστικό σύστημα της χώρας, και κυρίως όσο αναφορά τις φυλακές ανηλίκων, οι οποίες θεωρούνται αρκετά χειρότερες από εκείνες των ενηλίκων.
Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι παρουσιάζονται ως πραγματικοί κακούργοι, καθώς επαναλαμβάνουν πως θεωρούν τους τροφίμους αποβράσματα χωρίς καμία ελπίδα αναμόρφωσης, δικαιολογώντας με αυτόν τον τρόπο την απαίσια συμπεριφορά τους, τουλάχιστον στους εαυτούς τους.
Merry Christmas Mr. Mo (Lim Dae-hyeong, Κορέα)
Ο Lim Dae-hyeong σκηνοθετεί μία ταινία που κινείται ανάμεσα στο στυλ του Τσάρλι Τσάπλιν και του Τζιμ Τζάρμους, σε έναν απροσδόκητο συνδυασμό που ευνοεί την παραγωγή τα μέγιστα.
Κατ'αυτόν τον τρόπο, η λακωνική, slapstick-αστεία συμπεριφορά του Mr Mo αντιπροσωπεύει το πρώτο στοιχείο, κυρίως όσο αναφορά την ταινία που προσπαθεί να ολοκληρώσει, ενώ το γενικότερο πλαίσιο, με τους παρίες που γυρνούν την χώρα, πίνοντας σε μπαρ καθώς συμπεριφέρονται με «μη συμβατικούς τρόπους», το δεύτερο στοιχείο.
Marlina the Murderer in Four Acts (Mouly Surya, Ινδονησία)
Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων πράξεων, η Surya παρουσιάζει την οδύσσεια μιας γυναίκας η οποία αφυπνίζεται σχετικά με το ποια είναι πραγματικά και με τον κόσμο γύρω της, με το τέλος του ταξιδιού να ολοκληρώνει τον κύκλο με τον πιο ουσιώδη τρόπο, καθώς η σκηνοθέτης χτίζει, περίτεχνα, την συμπάθεια των θεατών προς τους κεντρικούς χαρακτήρες.
Η ταινία είναι χτισμένη σε ρεαλιστικές βάσεις, κυρίως όσο αναφορά της συνθήκες διαβίωσης στην χώρα και την παρουσίαση της κουλτούρας, αλλά το υπερρεαλιστικό στοιχείο δεν λείπει, κυρίως μέσω του αποκεφαλισμένου πτώματος που φαίνεται να ακολουθεί παντού την Marlina.
Οι στιγμές αυτές όμως δίνουν μία χαρακτηριστική αίσθηση του χιούμορ στην ταινία, η οποία προσθέτει στην ψυχαγωγία που παρέχει και σπάει κάπως την art-house αισθητική που κυριαρχεί από ένα σημείο και μετά.
Satoshi: A Move for Tomorrow (Yoshitaka Mori, Ιαπωνία)
Παρά την δραματική εισαγωγή, η ταινία ξεκινά με έναν ευδιάθετο τόνο, καθώς ο πρωταγωνιστής παρουσιάζεται ως ένας βιβλιοφάγος χωρίς κοινωνικές δεξιότητες, που ζει μια ζωή γεμάτη εκκεντρικότητες.
Όσο όμως εκτυλίσσεται η ιστορία, το δράμα και ο ρεαλισμός παίρνουν την πρωτοκαθεδρία, καθώς η κατάσταση του Satoshi γίνεται όλο και πιο κρίσιμη, και ο ίδιος ακολουθεί μια καταστροφική πορεία που απειλεί την ίδια του τη ζωή
A Taxi Driver (Jang-hoon, Κορέα)
Ο Jang Hoon επιτυγχάνει να εντείνει τον αντίκτυπο των συγκλονιστικών γεγονότων, με τις σκηνές του φινάλε να επιτυγχάνουν αυτό κι ακόμα περισσότερα.
Η εναλλαγή των στυλ που χαρακτηρίζει την ταινία προσωποποιείται στον Man-seop, ο οποίος αλλάζει καθώς συνειδητοποιεί τα πραγματικά γεγονότα, όπως αλλάζει και το φιλμ.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Song Kang-ho δίνει ακόμα μια εκπληκτική παράσταση, σε έναν πολύ δύσκολο ρόλο, ο οποίος απαιτεί να μεταμορφώνεται ριζικά, τόσο σε συμπεριφορά όσο και σε στυλ.
An Insignificant Man (Khusboo Ranka and Vinay Shukla, Ινδία)
Το ντοκιμαντέρ περιστρέφεται γύρω από τον Arvind Kejriwal και τις διαμαρτυρίες ενάντια στην διαφθορά που έλαβαν χώρα στην Ινδία που τον οδήγησαν στην σύσταση του κόμματος Aam Aadmi Party, με την βοήθεια του Yogendra Yadav, ενός ακαδημαϊκού της πολιτικής επιστήμης.
Η παρουσίαση είναι αρκετά λεπτομερής, καθώς περιγράφει την δημιουργία του κόμματος, ξεκινώντας με τα βασικά και τελειώνοντας με τις εκλογές του 2013, αν και στο τέλος, η τωρινή του κατάσταση αποκαλύπτεται επίσης.
Birdshot (Mikhail Red, Φιλιππίνες)
Ο Mikhail Red πηγαίνει την αισθητική του κορεάτικου αστυνομικού θρίλερ ένα βήμα παραπέρα, συνδυάζοντάς το με το υπερφυσικό, που τόσο συχνά εμφανίζεται στον κινηματογράφο της χώρας, σε ένα μείγμα που λειτουργεί εξαιρετικά καλά.
Παράλληλα, το μυστήριο που κυριαρχεί στην ιστορία κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο ως το τέλος
A Death in the Gunj (Konkona Sen Sharma, Ινδία)
Η Konkona Sen Sharma σκηνοθετεί μία ταινία που ξεκινά ως οικογενειακό δράμα, αν και η αίσθηση πως κάτι κακό θα συμβεί υπάρχει εκεί από την αρχή και γίνεται όλο και πιο «χειροπιαστή» όσο εκτυλίσσεται το σενάριο.
Το μέσο για αυτήν την μετάλλαξη του φιλμ από οικογενειακό δράμα σε θρίλερ είναι ο Shutu και κυρίως η σχέση του με τους υπόλοιπους χαρακτήρες.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
