Αρχές Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι στρατιές του Χίτλερ προελαύνουν στη δυτική Ευρώπη με τον κίνδυνο να γίνεται ορατός και στη Μεγάλη Βρετανία.
Στο Νησί όμως, οι εσωτερικές πολιτικές διαμάχες θα φέρουν στην εξουσία έναν άνθρωπο ο οποίος εμπνέει περισσότερο φόβο παρά εμπιστοσύνη.
Τον Ουίνστον Τσώρτσιλ.
Ή τον Gary Oldman;
Πραγματικά μπερδεύτηκα βλέποντας αυτή την ολοκληρωτική μεταμόρφωση του ηθοποιού.
Εδώ αγνώριστος κάτω από το παχύ μακιγιάζ και φτιάχνοντας την κατάλληλη φωνή, ενσαρκώνει με τρομακτική επιτυχία αυτή την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα.
Δεν είναι κάτι που δεν ξέραμε, ή ακόμα και κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί από τον σπουδαίο ηθοποιό, απλά εδώ έχει την ευκαιρία να το κάνει και σε έναν αβανταδόρικο ρόλο, ο οποίος σε συνδυασμό με το καλογραμμένο σενάριο το οποίο του δίνει πάσες με μπόλικες ατάκες, του αποφέρει την καθολική αναγνώριση του ταλέντου του.
Κάτι δηλαδή που δεν μπορούσαν να κάνουν σε τέτοιο βαθμό ταινίες όπως το Sid and Nancy, το Leon και πολλές ακόμα.
Αυτό έχει σαν συνέπεια όλοι οι υπόλοιποι ρόλοι να περνάνε σε δεύτερη (ή και τρίτη) μοίρα, με την Kristin Scott Thomas (The Party) να ξεκλέβει λίγο χρόνο με την εμπειρία της, και τη γλυκιά παρουσία της Lily James (Baby Driver) να ξεχωρίζει στην αντρική πολιτική σκηνή.
Εκτός από τον καθηλωτικό Gary Oldman (The Space Between Us) όμως, η ταινία αποτελεί από όλες τις πλευρές μια πολύ προσεγμένη παραγωγή.
Σκηνικά, ρούχα, φωτογραφία, ατμόσφαιρα, όλα δείχνουν εναρμονισμένα.
Από κει και πέρα η ιστορία επικεντρώνεται στις πρώτες ημέρες ηγεσίας του Τσώρτσιλ, παρουσιάζοντάς μας την Πιο Σκοτεινή Ώρα για τον Άγγλο Πρωθυπουργό, ο οποίος έπρεπε να αποφασίσει αν θα συνθηκολογήσει με τους Γερμανούς ή θα επιμείνει στην πολεμική πολιτική του.
Με αυτό το concept (που θυμίζει το στήσιμο του Lincoln), γίνεται μια ουδέτερη παρουσίαση του προσώπου του Τσώρτσιλ η οποία δεν εμβαθύνει στην προσωπικότητα του, αλλά εστιάζει στα πολιτικά χαρακτηριστικά του γύρω από το δίλημμα στο οποίο βρισκόταν.
Όλα αυτά στα παρασκήνια της επιχείρησης Ντιναμό, όπου παρακολουθούμε την προσπάθεια διάσωση των στρατιωτών από τη Δουνκέρκη όπου και είχαν αποκλειστεί (την πλευρά των στρατιωτών την είδαμε φέτος στο Dunkirk).
Βέβαια όλα αυτά, και με γνώμονα ότι πρόκειται και για μια Βρετανική παραγωγή, δίνονται όσο περνάει η ώρα και με πιο έντονο πατριωτισμό ο οποίος, και μέσα από κάποιες σκηνές εντυπωσιασμού, ανυψώνει το θάρρος του Βρετανικού λαού.
Λογικό ως ένα βαθμό καθώς σε μια ταινία για τον Τσώρτσιλ δεν θα μπορούσε να λείπει το πατριωτικό πνεύμα.
Όλα όμως φαίνεται να ξεχνιούνται στο τέλος από το πέρασμα του οδοστρωτήρα Gary Oldman.
Στους κινηματογράφους από 18 Ιανουαρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
