Στους πρόποδες της κλασικής αμερικάνικης κωμωδίας και του ατακαδόρικου στυλ, αλλά παίρνοντας σε αρκετά σημεία σοβαρά τον εαυτό της, το “I, Tonya” δεν υπόσχεται μια αντικειμενική και συγκροτημένη, ενημερωτική βιογραφία της Tonya Harding (Margot Robbie, Suicide Squad) της θρυλικής γυναίκας σκειτερ που κατάφερε για πρώτη φορά σε contest να κάνει τριπλό axel, αλλά ξέρει πώς ακριβώς να διασκεδάσει τον θεατή της και να τον προβληματίσει, όταν βέβαια εκείνη επιθυμεί.
Η δημοσιογραφικού τύπου ροή της, εκτός από την μικρή αποστασιοποίηση και πιο εξωτερική εικόνα που προσφέρει για τον κεντρικό χαρακτήρα, καταφέρνει επιπλέον να τον εντάξει στο περιβάλλον και των υπολοίπων χαρακτήρων, προσφέροντας έτσι στον θεατή μια πιο σφαιρική πινελιά των συναισθημάτων με τα οποία ερχόταν η Tonya σε επαφή σε καθημερινή βάση, χωρίς όμως η ίδια να γνωρίζει ακριβώς ο ποιόν τους.
Φυσικά, η βαρύτητα στις δικές της αντιμετωπίσεις και σκέψεις είναι σαφέστατα άλλη, όμως η αιτιολόγηση τής όχι και τόσο ελκυστικής προσωπικότητας της, κρύβεται στην αναζήτηση των πτυχών των ατόμων με τα οποία ωρίμασε κι έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής της.
Η ταινία, κυμαίνεται σε δύο κεντρικά επίπεδα, τα οποία αναδύονται σαν κύριοι άξονες μέσα από το κωμικό στοιχείο που χρησιμοποιεί προκειμένου να τους καρτουνοποιήσει και εν τέλει αποδοκιμάσει και αποδομήσει 100% μέχρι το τέλος της.
Οι άξονες ξεκινούν από την μητέρα τής Tonya, την οποία ενσαρκώνει άψογα η Allison Janney (Miss Peregrine's Home for Peculiar Children) ως έναν γελοία αυταρχικό και άψυχο χαρακτήρα που καθόρισε σε τεράστιο βαθμό, τόσο την πορεία της Τonya σαν επαγγελματίας στο καλλιτεχνικό πατινάζ, όσο και πώς αντιμετώπιζε τον εαυτό της στις δύσκολες στιγμές, και συνεχίζουν συνδυαστικά με την αστάθεια στις επιλογές της ως προς τον άντρα με τον οποίο παντρεύτηκε… και χώρισε κάμποσες φορές μέσα στην ταινία!
Ορισμένες φορές, όμως, αυτή η κωμικότητα στους χαρακτήρες, μάλλον καταντά τραγελαφική, ωθώντας το κοινό σε ένα και μοναδικό σχόλιο: “Είναι αστείο πόσο αδιανόητα γελοία μπορεί να γίνει μια τόσο δυστυχισμένη ζωή”.
Και όταν έρχεται η στιγμή που η Tonya ανοίγεται περισσότερο και παύει πλέον να είναι το αντικείμενο του γέλιου, αλλά μια προβληματική περσόνα που κοροϊδεύει ουσιαστικά τον εαυτό της, γιατί αυτό ακριβώς διδάχθηκε από τη μάνα της, η κωμωδία αρχίζει να αφήνει μια γεύση… πικρίλας.
Ένα έργο που υπόσχεται μόνο γέλιο, διασκέδαση και ορισμένους κρυφούς προβληματισμούς για τον επαγγελματισμό και το οικογενειακό περιβάλλον, που ο σκηνοθέτης εναρμονίζει υπέροχα με το συμπαθητικό αλλά αρκετά μονοδιάστατο σενάριο χαρακτήρων του.
Με τη Margot Robbie, να παραδίδει έναν πολύ πιο ώριμο εαυτό από ότι την έχουμε συνηθίσει, η ταινία, απ’ ότι φαίνεται, την υπόσχεσή της την… τηρεί.
Στους κινηματογράφους από 25 Ιανουαρίου.
Νικόλ Φιλιπποπούλου.
