O Le Bình Giang (1990, Βιετνάμ) σπούδασε κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο Ho Chi Minh, αλλά δεν του επιτράπηκε να αποφοιτήσει επειδή το σενάριο για την παρούσα ταινία θεωρήθηκε πολύ βίαιο και απορρίφθηκε από την επιτροπή που εξέταζε τα τελικά φιλμ των σπουδαστών.
Το γεγονός όμως δεν τον πτόησε και ο Giang προσπάθησε να βρει χρηματοδότηση από μόνος του για την ταινία.
Το 2013 κέρδισε το βραβείο Film of the Future στο Vietnamese Autumn Meeting, κάτι το οποίο τον βοήθησε να ξεκινήσει την προσπάθειά του.
Αφού γύρισε μια σειρά ταινιών μικρών μήκους, τελικά κατάφερε να ολοκληρώσει το Kfc to 2016.
Παρά την ακρότητα της, η ταινία προβλήθηκε σε μία σειρά από φεστιβάλ ανά τον κόσμο (Ρότερνταμ, Σιγκαπούρη κτλ) ενώ κέρδισε και το δεύτερο βραβείο κοινού στο Five Flavours στην Βαρσοβία.
Η ιστορία εκτυλίσσεται στο Ανόι και αφορά μια σειρά από χαρακτήρες: Έναν γιατρό με κανιβαλιστικές τάσεις, ο οποίος χρησιμοποιεί ένα ασθενοφόρο για να επιτεθεί σε ανθρώπους στο δρόμο, με απώτερο σκοπό να τους βιάσει αφού τους σκοτώσει.
Τον γιο του, ο οποίος έχει παχύνει από τον ανθρώπινο κρέας που καταναλώνει και την φίλη του, την κόρη μιας πόρνης που έπεσε θύμα του προαναφερθέντα γιατρού.
Ακόμα ένα αγόρι που περιπλανιέται στους δρόμους και γίνεται φίλος με τα δύο παιδιά.
Έναν άνδρα που η γυναίκα του ήταν και αυτή θύμα του γιατρού.
Με μία φράση, έχουμε να κάνουμε με έναν κύκλο βίας και εκδίκησης ο οποίος φαίνεται να αφορά τουλάχιστον δύο γενιές.
Ο Le Binh Giang σκηνοθετεί ένα αυθεντικό splatter, όπου η φρίκη μοιάζει να εκπέμπεται από κάθε καρέ.
Σε αυτό το πλαίσιο, η ταινία περιλαμβάνει σκηνές με κανιβαλισμό, ακρωτηριασμό και βασανιστήρια, βία εναντίον παιδιών, νεκροφιλία ακόμα και πραγματικά σαρκοβόρα σκουλήκια.
Παρόλα αυτά, ο Giang κατάφερε να συμπεριλάβει και μια σειρά από κωμικές σκηνές, οι οποίες, κυρίως, σατιρίζουν πολυεθνικές όπως την Coca Cola, την Pepsi και τα KFC.
Μία ρομαντική σκηνή με ένα ζευγάρι πάνω σε μία μοτοσυκλέτα και το κεντρικό μουσικό θέμα, ένα ρομαντικό κομμάτι γεμάτο νοσταλγία, δίνουν έναν ακόμα πιο περίεργο τόνο στην ταινία.
Το πρόβλημα με το φιλμ βρίσκεται στην εξέλιξη της πλοκής, η οποία περιλαμβάνει πολλά flashbacks και πίσω-μπρος στον χρόνο, τα οποία καθιστούν την παρακολούθηση της ιστορίας αρκετά δύσκολη, αν και στο τέλος τα περισσότερα γεγονότα εξηγούνται.
Όσο αφορά την φωτογραφία, ο Nguyen Phuc Vinh χρησιμοποιεί μερικές πολύ ενδιαφέρουσες τεχνικές με slow-motion, fast forward και Bullet Time πλάνα.
Τα ειδικά εφέ είναι εντυπωσιακά, με τις σκηνές βασανισμού και την απεικόνιση του αίματος να δείχνουν άκρως ρεαλιστικές.
Ο Tilkerie Pham έχει κάνει εξίσου καλή δουλειά στον ήχο, ο οποίος συχνά ακούγεται ακόμα πιο αποτρόπαιος από τις εικόνες που συνοδεύει.
Όσο αναφορά το μοντάζ, ξεχωρίζει μία διασκεδαστική σκηνή, όπου τα βασανιστήρια παραλληλίζονται με σελίδες κόμικ.
Αν και στην αρχή η ταινία μοιάζει να απευθύνεται αποκλειστικά σε οπαδούς των splatter, εντούτοις η σκηνοθετική μαεστρία του Βιετναμέζου το καθιστά κάτι πολύ παραπάνω, όπως αποδείχτηκε και από την συμμετοχή του σε φεστιβάλ που σπάνια δίνουν ευκαιρίες σε ταινίες του είδους.
Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο και μία εξαιρετική προσθήκη στην κατηγορία.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
Trailer ΕΔΩ
1.jpg)
