Πριν λίγες εβδομάδες είδαμε το The Post, μια ταινία που καταπιάστηκε με το ιστορικά εξαιρετικά ενδιαφέρον σκάνδαλο των Pentagon Papers, το οποίο όμως δε το διαχειρίστηκε ικανοποιητικά, με το αποτέλεσμα να είναι κατώτερο του αθροίσματος της αξίας των συντελεστών της.
Όπως όλοι θυμόμαστε, εκείνο το φιλμ έριχνε αυλαία κλείνοντάς μας το μάτι με μια αναφορά στο σκάνδαλο Watergate που έσκασε μόλις μερικούς μήνες αργότερα, και οδήγησε στη παραίτηση Nixon.
Υπό αυτό το πρίσμα, το Mark Felt: The Man Who Brought Down the White House θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως άτυπο sequel, με τη ταινία του Peter Landesman να πιάνει την ιστορία (σχεδόν) ακριβώς από το σημείο που την άφησε ο Steven Spielberg.
Ο Mark Felt είναι εδώ και τριάντα χρόνια υποδιευθυντής του FBI, στο πλάι του θρύλου J. Edgar Hoover, ο οποίος λόγω ηλικίας έχει ανεπίσημα αποσυρθεί, αφήνοντας τα ηνία στον πρώτο.
Περίπου έξι μήνες πριν τις προεδρικές εκλογές, ο Hoover αφήνει τη τελευταία του πνοή, και παρότι ο Felt φαντάζει ο φυσικός διάδοχος, η κυβέρνηση του Nixon επιλέγει για τη θέση τον πρώην γενικό εισαγγελέα Patrick Gray.
Αυτή ήταν μια επιλογή που δεν έθιγε μόνο τον Felt αλλά αποτελούσε και πρωτοφανές “τρύπημα” στο θεσμό του FBI, μια υπηρεσία που επί 50 χρόνια είχε καταφέρει να μείνει πλήρως ανεξάρτητη από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, ενώ ταυτόχρονα αποτελούσε και φόβητρο λόγω των μυστικών αρχείων που κρατούσε ο Hoover για… τους πάντες.
Ένα μήνα αργότερα, πέντε άνδρες συλλαμβάνονται για διάρρηξη ενώ τοποθετούσαν κοριούς στην έδρα της Εθνικής Επιτροπής Δημοκρατικών στο συγκρότημα Watergate στην Ουάσιγκτον.
Οι πρώτες έρευνες αποκαλύπτουν ότι οι εν λόγω άνδρες ήταν όχι μόνο πρώην πράκτορες του FBI και της CIA αλλά και στο στενό κύκλο του Λευκού Οίκου.
Παρότι ο Felt είναι αποφασισμένος να φτάσει την έρευνα μέχρι το τέλος, ακόμα κι αν αυτή οδηγήσει στον ίδιο τον Πρόεδρο, ο Gray του δίνει εντολή να την κλείσει άμεσα.
Τότε λοιπόν, ο Felt παίρνει μια πρωτοφανή στη καριέρα του απόφαση, να διαρρεύσει κάποια από τα στοιχεία της έρευνας στον Τύπο, ώστε να πετύχει την συνέχιση της έρευνας...
Το Mark Felt: The Man Who Brought Down the White House (σοβαρά τώρα, είναι αυτός τίτλος ταινίας;!), αντίθετα με το All the President's Men, δεν καταπιάνεται τόσο με την ουσία του σκανδάλου Watergate αλλά με τον άνθρωπο Mark Felt, τον επονομαζόμενο και Deep Throat, έναν άνδρα που αφιέρωσε τη ζωή του και θυσίασε την ίδια του την οικογένεια στο βωμό του καθήκοντος, έναν άνθρωπο με τους δικούς του αυστηρούς κανόνες τάξης, που δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν παρά στον ίδιο τον Hoover, που πραγματικά πίστευε ότι η υπηρεσία του ήταν βασικός πυλώνας της λειτουργίας των ΗΠΑ και δε θα άφηνε κανέναν να την καταχραστεί.
Δυστυχώς όμως, η πολιτική και ηθική πολυπλοκότητα της ιστορίας αποδείχτηκε υπερβολική για τις ικανότητες του πολύπειρου δημοσιογράφου αλλά άπειρου σεναριογράφου και κινηματογραφιστή Peter Landesman (Concussion), ο οποίος δεν καταφέρνει να διαχειριστεί το αναμφίβολα δύσκολο πρωτεύον υλικό.
Παρότι το σενάριο είναι καλογραμμένο, η ταινία έχοντας ως επίκεντρο όχι ένα γεγονός αλλά τον άνθρωπο Mark Felt, αδυνατεί να βάλει τα γύρω του γεγονότα σε μια σωστή σειρά, να τους δώσει το αντίστοιχο απαραίτητο βάρος, και ταυτόχρονα να κρατήσει και το ενδιαφέρον του θεατή.
Παρότι η ξεθωριασμένη χρωματική παλέτα και η υποβλητική μουσική υπόκρουση καταφέρνουν να δημιουργήσουν τη κατάλληλη ατμόσφαιρα, η μουντή και άνευρη σχεδόν τηλεοπτική σκηνοθεσία και η υπερβολικά φλατ ροή της με ελάχιστες κορυφώσεις στην ένταση, κάνουν το φιλμ να παρακολουθείται “στον αυτόματο”, χωρίς να γίνει πραγματικά κουραστικό ή βαρετό, αλλά ταυτόχρονα να μοιάζει με μια ενδιαφέρουσα μεν, διάλεξη πολιτικής ιστορίας δε, έχοντας απωλέσει τελείως το ψυχαγωγικό της χαρακτήρα.
Ανήκω στη μερίδα του κοινού που δεν αντέχει να βλέπει τον Liam Neeson να περιφέρεται ανά τον πλανήτη με ένα όπλο στο χέρι σκοτώνοντας κομπάρσους.
Εδώ και μια δεκαετία απλά περιμένω να του περάσει αυτή κρίση μέσης ηλικίας, με την ελπίδα ότι κάποτε θα επιστρέψει στους ρόλους που τον αγαπήσαμε.
Η περσινή συμμετοχή του στο Silence με απογοήτευσε οικτρά, αφού σε αυτό το διάστημα που προτιμάει να σώζει τη κόρη του, τη γυναίκα του ή τον πλανήτη, φαίνεται να ξέχασε το άθλημα, με την ερμηνεία του να είναι οριακά γελοία.
Ξεκίνησα να βλέπω το Mark Felt με μεγάλη επιφυλακτικότητα, και παρότι υπάρχουν δυστυχώς αρκετές σκηνές που ξαναβγαίνει από μέσα του ο Bryan Mills, το σύνολο της ερμηνείας του κυμάνθηκε πολύ πάνω από τη βάση, δείχνοντας σε στιγμές τις τρομακτικές του ικανότητες.
Ελπίζουμε στο μέλλον ακόμα καλύτερα…σαν το ποδήλατο, αν το αφήσεις, μετά θέλει χρόνο να το ξανασυνηθίσεις.
Το Mark Felt: The Man Who Brought Down the White House είναι μια ενδιαφέρουσα κατασκοπικού ύφους βιογραφία, που όμως δεν καταφέρνει να αριστεύσει σε κανένα από τα καθήκοντά της.
Το ακεντράριστο, σχεδόν ανερμάτιστο σενάριο, η τηλεοπτική σκηνοθεσία, και η ασταθής ερμηνεία του πρωταγωνιστή επιτρέπουν στο τελικό αποτέλεσμα να περάσει τη βάση, αλλά μέχρι εκεί…
Στους κινηματογράφους από 1η Φεβρουαρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
