Βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Molly Bloom (Jessica Chastain, The Zookeeper's Wife) η οποία λόγω τραυματισμού σταμάτησε να ασχολείται επαγγελματικά με το σκι σε νεαρή ηλικία, αλλά μπαίνοντας στο χώρο διοργάνωσης παιχνιδιών πόκερ έχτισε τη δική της αυτοκρατορία.
Ο σεναριογράφος Aaron Sorkin στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο παίρνει σαν βάση το βιβλίο της ίδιας της Bloom, και με επιρροές από Scorsese φτιάχνει μια ταινία που θυμίζει τεχνικά και το σενάριό του στο Social Network.
Με μη γραμμική χρονική αφήγηση, μας δείχνει από τη μία τον τρόπο ανέλιξης της πρωταγωνίστριας, χρησιμοποιώντας εύηχο voice over και δυναμικό μοντάζ που κρατάει έναν πολύ καλό ρυθμό, ενώ από την άλλη επικεντρώνεται στο δικαστικό μέρος της υπεράσπισης, το οποίο είναι πιο αργό, πιο δραματικό, και με βάση το διάλογο.
Με αυτόν τον τρόπο διαχωρίζει την άνοδο και την πτώση, εναλλάσσοντας γρήγορο με αργό ρυθμό, και παίζοντας σε δύο (κυρίως) χρόνους με ένα πυκνογραμμένο έως και φλύαρο σε μερικά σημεία σενάριο.
Το αποτέλεσμα όμως είναι πολύ καλό καθώς διατηρεί ισορροπία μεταξύ των συνεχών flashback, και η παρακολούθηση γίνεται πολύ ευχάριστη παρά τη διάρκεια της ταινίας που ξεπερνάει τις δύο ώρες.
Με μια άλλη ματιά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι προσπαθεί να κάνει μια θηλυκή εκδοχή του Wolf of Wall Street, με το οποίο διαφέρει πολιτικά καθώς ως πρωταγωνίστρια δεν έχουμε έναν κλασικό αντιήρωα, αλλά μια γυναίκα η οποία βρισκόταν συνεχώς στα όρια της παρανομίας αλλά προσπαθούσε να διατηρηθεί στη σωστή πλευρά.
Σε αυτό το σημείο βέβαια φαίνεται κάπως ωραιοποιημένη η παρουσίασή της για τα ηθικά της κίνητρα, τη χρήση ναρκωτικών, τον τρόπο αντιμετώπισης των παικτών, ενώ το σενάριο δεν επεκτείνεται ποτέ στην προσωπική της ζωή.
Όλα αυτά βγαίνουν στην επιφάνεια με το κλείσιμο της ταινίας, όπου φαίνεται να οδηγείται σε κάποιες ευκολίες, και καταλήγει σε ένα πιο λυτρωτικό φινάλε σε σχέση με παρόμοιας θεματολογίας φιλμ.
Πέρα από την αρκετά καλή δουλειά του Sorkin πάντως, η ταινία ανεβαίνει επίπεδο και χάρη στη Jessica Chastain.
Εδώ πιο εντυπωσιακή από ποτέ, δημιουργεί ολοκληρωτικά έναν δυναμικό χαρακτήρα που καμουφλάρει τις ανασφάλειες του με το πάθος και τη φιλοδοξία για διάκριση, παραδίδοντας άλλη μια πολύ καλή ερμηνεία.
Δίπλα της ο Idris Elba (Thor: Ragnarok) έχει μια στιβαρή παρουσία, ενώ και ο Kevin Costner (Hidden Figures) στο ρόλο του πατέρα είναι αρκετά καλός, παρά τις μικρές ενστάσεις για τον τρόπο αξιοποίησης του ρόλου του, ο οποίος δεν παρουσιάζει μεγάλη συνοχή, καθώς κάποια στιγμή «χάνεται» για να επανεμφανιστεί στο τέλος καθοριστικά.
Συνολικά όμως μια ταινία με πολύ καλό ρυθμό και μια εξαιρετική πρωταγωνίστρια, που σε κάνει να ξεχνάς τις (μικρές) διαφωνίες σου και προσφέρει ένα πολύ ευχάριστο θέαμα.
Στους κινηματογράφους από 4 Ιανουαρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
