Ο Steven Spielberg επιστρέφει και ασχολείται με το θέμα της αποκάλυψης εγγράφων από την εφημερίδα Washington Post το 1971, τα οποία εμπεριείχαν στοιχεία που αφορούσαν τον πόλεμο του Βιετνάμ, και τα οποία είχαν αποκρύψει προηγούμενες κυβερνήσεις.
Έχοντας εστιάσει τα τελευταία χρόνια στον πολιτικό χώρο (με μικρές ψυχαγωγικές παρενθέσεις), ο Spielberg αναπαράγει το ύφος του Bridge of Spies με μια θεματολογία η οποία παραπέμπει αναπόφευκτα στο All the President’s Men, και στο οποίο κλείνει το μάτι στο τέλος της ταινίας.
Όπως μας έχει συνηθίσει, παρέχει μια εξαιρετική απεικόνιση της εποχής, και με παιχνιδιάρικη σκηνοθεσία μας βάζει γρήγορα στο κλίμα, καταφέρνοντας να διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον.
Ο ρυθμός της ταινίας αν και αργός είναι καλός, ιδίως στο δεύτερο μισό όταν και εντείνονται οι προσπάθειες των δημοσιογράφων να δημοσιεύσουν τα απόρρητα έγγραφα, ενώ παράλληλα προσπαθούν να καλυφθούν νομικά απέναντι στην κυβέρνηση Νίξον.
Από την άλλη πλευρά, το πρώτο μέρος φαίνεται να μην έχει μεγάλη συνοχή, κάτι το οποίο οφείλεται και στο σενάριο το οποίο είναι και η μόνη ουσιαστικά αντίρρηση στην ταινίας.
Το σενάριο λοιπόν στο πρώτο μισό δείχνει κάπως φλύαρο, με κάποιες παραγεμισμένες σκηνές ώστε να μας συστήσει τους (βασικούς μόνο) χαρακτήρες, ενώ στη συνέχεια κυλάει πιο ομαλά, θυμίζοντας αρκετά το πρόσφατο Spotlight (κοινός σεναριογράφος).
Όπως και σε εκείνη την ταινία, η τακτική δεν είναι πολύ επιθετική και δεν κατακρίνει άμεσα τους υπεύθυνους, επιλέγοντας μια πιο «ευγενική» και δημοσιογραφική κάλυψη.
Όσον αφορά τους δημοσιογράφους, και σε συνδυασμό με τη σκηνοθετική οπτική, βγάζει μια εξιδανικευμένη εικόνα με ελάχιστες παρεκκλίσεις, φανερώνοντας μάλλον το επιθυμητό πρόσωπο που θέλουμε να έχουν.
Αυτό της αντικειμενικής ενημέρωσης, με τη δημοσιογραφία να αποτελεί λειτούργημα και να εξυπηρετεί τους πολίτες και όχι τους πολιτικούς.
Κατά πόσο αυτό ισχύει στην πράξη ή αποτελεί ένα ουτοπικό όνειρο, είναι μεγάλο θέμα.
Στις μέρες μας πάντως, καλό είναι να βλέπουμε τέτοια παραδείγματα.
Ερμηνευτικά επικεντρωνόμαστε στη συνάντηση κορυφής του Tom Hanks (The Circle) και της Meryl Streep (Florence Foster Jenkins) οι οποίοι, και λόγω μη ανάπτυξης βοηθητικών χαρακτήρων, επισκιάζουν όλους τους υπόλοιπους ηθοποιούς.
Όπως είναι αναμενόμενο και οι δύο είναι πολύ καλοί, με τον ρόλο της Streep να παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθώς παραδίδει μια γυναίκα η οποία σε μια ανδροκρατούμενη εποχή προσπαθεί να σπάσει τα κοινωνικά στερεότυπα και να σταθεί αντάξια της θέσης που κατέχει.
Συνοψίζοντας, έχουμε μια ταινία για την οποία ξέροντας τα στοιχεία που την αποτελούν, μας δίνει και αυτά που περιμένουμε.
Καλογυρισμένη (Spielberg) με πολιτικές αποκαλύψεις (President’s Men) και καλές ερμηνείες (Hanks, Streep).
Στους κινηματογράφους από 11 Ιανουαρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
