Τέσσερις χρυσές σφαίρες (Καλύτερης Ταινίας, Α' Γυναικείου Ρόλου για την Frances McDormand, Β' Ανδρικού Ρόλου για τον Sam Rockwell και Σεναρίου) για ένα καλοστημένο, κοεν-ικών αποχρώσεων, κωμικό δράμα κι ένα από τα μεγάλα φετινά οσκαρικά φαβορί.
Η Μίλντρεντ Χεις (Frances McDormand, Hail Caesar!), λίγους μήνες μετά το βιασμό και την άγρια δολοφονία της κόρης της, απογοητευμένη από τις άκαρπες έρευνες της αστυνομίας, αποφασίζει να αναλάβει δράση προκειμένου να βρεθεί ο ένοχος.
Έτσι νοικιάζει τρεις διαφημιστικές πινακίδες λίγο έξω από την είσοδο της πόλης που ζει και τοποθετεί αφίσες που αναγράφουν επιθετικά μηνύματα εναντίον της τοπικής αστυνομίας και του αρχηγού της, κατηγορώντας τους για αδράνεια και ανικανότητα στην εξιχνίαση της δολοφονίας.
Η υπόθεση παίρνει δημοσιότητα, ο αρχηγός με τον βοηθό του αντιδρούν και η αποφασισμένη για όλα Μίλντρεντ ξεκινά έναν ανελέητο πόλεμο που θα οδηγήσει την ήδη τεταμένη κατάσταση στα άκρα.
Ο Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Martin McDonagh (Αποστολή στη Μπριζ, 7 Ψυχοπαθείς), στην μόλις 3η του ταινία, κάνει την μεγάλη υπέρβαση υπογράφοντας το σενάριο και την σκηνοθεσία σε ένα από τα πιο ηχηρά φιλμ της χρονιάς που ενθουσίασε τους κριτικούς, σαρώνει τα βραβεία και προπορεύεται στην τελική ευθεία της προ - οσκαρικής κούρσας.
Σε μία μικρή κωμόπολη στο Μιζούρι του αμερικάνικού νότου, εκτυλίσσεται με το πιο παράδοξο κωμικό τρόπο ένα δράμα πάνω στην απώλεια και την οργή για απονομή δικαιοσύνης.
Ο τραχύς μα βαθιά θλιμμένος καρκινοπαθείς στο τελευταίο στάδιο αρχηγός της τοπικής αστυνομίας μαζί με τον ρατσιστή, βίαιο όσο και αφελή βοηθό του, αντιμέτωποι με την γεμάτη θυμό, τσακισμένη από την απώλεια της κόρης της Μιλντρεντ που ζητά απεγνωσμένα δικαιοσύνη.
Οι ζωές τριών ανθρώπων διασταυρώνονται σε μία σφοδρή σύγκρουση που εκτός από κωμικοτραγικές καταστάσεις επιφέρει μια σειρά από δοκιμασίες με δύσκολα συναισθήματα, ηθικά διλήμματα και αδιέξοδα που οδηγούν σε κρίσιμες αποφάσεις και επαναπροσδιορισμό των αξιών τους.
Ο Ιρλανδός σκηνοθέτης χειρίζεται με αυτοπεποίθηση τους κανόνες του αφηγηματικού σινεμά ξεδιπλώνοντας μέσα από ολοκληρωμένους χαρακτήρες, μία κωμική και την ίδια στιγμή σπαρακτική ιστορία.
Σκιαγραφώντας το πορτραίτο μιας κωμόπολης στον αμερικάνικο νότο του σήμερα κάνει καυστικά κοινωνικά σχόλια εκσφενδονίζοντας βέλη κατά του ρατσισμού, της πολιτείας και της εκκλησίας (αιχμηρότατη η σεκάνς με τον ιερέα) κι ενώ έχει όλη την καλή διάθεση (από τον τίτλο ακόμα) να πρωτοτυπήσει, δεν αποφεύγει τις κοινοτοπίες.
Ο ευφάνταστος τρόπος να διακωμωδήσει ένα σκληρό δράμα με κοενικό μαύρο χιούμορ και ιδιαίτερο αφηγηματικό ύφος, κάνει τη διαφορά δίνοντας μία πιο εκκεντρική ταυτότητα στο φιλμ που ωστόσο δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη οσκαρική συνταγή η οποία εμφανίζει όλα τα συμπτώματα μιας κλασσικής χολιγουντιανής ταινίας.
Έτσι αμπαλάρεται με αντισυμβατικό αφηγηματικό περιτύλιγμα, ένα συμβατικό στη ραχοκοκαλιά του φιλμ που υποκύπτει σε σεναριακές ευκολίες (ο καρκίνος, η πυρκαγιά στο τμήμα, η σκηνή στο νοσοκομείο), ενίοτε γίνεται διδακτικό και εκβιαστικά συναισθηματικό λειαίνοντας όλο και περισσότερο τις γωνίες, μέχρι την τελική του έκβαση όπου συμβιβάζεται με ένα χαμηλότερο των υψηλών προσδοκιών, συγκαταβατικό φινάλε.
Ακόμη κι έτσι ο McDonagh διατηρεί την πρωτοτυπία του ισορροπώντας ιδανικά κωμωδία και δράμα σ΄ ένα ευέλικτο σενάριο και χάριν των εξαιρετικών ηθοποιών του με την καλύτερη από πότε Frances McDormand να κεντά ψιλοβελονιά σε μία σπασμωδική, άλλοτε αστεία κι άλλοτε σπαρακτική ερμηνεία, τον Woody Harrelson (The Glass Castle) να σιγοντάρει και την ερμηνεία αποκάλυψη του Sam Rockwell (Poltergeist) σε έναν απολαυστικό ρόλο, οι «Τρεις Πινακίδες ...» οδεύουν ολοταχώς, με τον τίτλο του μεγάλου φαβορί, για τα Όσκαρ.
Στους κινηματογράφους από 18 Ιανουαρίου.
Γιάννης Αποστολίδης.
1.jpg)
