Τα τελευταία χρόνια ο σκηνοθέτης Clint Eastwood καταφεύγει σε αληθινές και κατά βάση ηρωικές ιστορίες, με ταινίες όπως το Sully ή το American Sniper, για να αναδείξει την Αμερική που πιστεύει.
Σε αυτές τις ταινίες, παρά την πολιτική που τις ακολουθούσε, ο γερόλυκος cowboy μας έδινε μια σφαιρική αφήγηση των γεγονότων, ενώ έδειχνε ότι διατηρούσε ακόμη μία δυναμική σκηνοθετική ματιά.
Εδώ όμως με ένα ορατό αίσθημα βιασύνης, δεν μας δίνει σχεδόν τίποτα αξιομνημόνευτο, χάνοντας το μέτρο και παρουσιάζοντας αφιλτράριστες πολιτικές εμμονές.
Στο The 15:17 to Paris λοιπόν καταπιάνεται με το γεγονός της σύλληψης ενός τρομοκράτη από μια παρέα τριών Αμερικανών σε ένα τρένο προς το Παρίσι το 2015.
Ο Eastwood μάλιστα επιλέγει να χρησιμοποιήσει τα ίδια τα πρόσωπα (τον Spencer Stone, τoν Alek Skarlatos και τον Anthony Sadler) και όχι κανονικούς ηθοποιούς.
Σίγουρα οι ερμηνείες δεν είναι επαγγελματικές αλλά σαν ιδέα έχει ενδιαφέρον, και για τους ρόλους των γυμνασμένων στρατιωτών δεν αποτελούν πρόβλημα.
Όλα τα υπόλοιπα που βλέπουμε είναι πολύ περισσότερο προβληματικά, έχοντας ένα φιλμ που εκφράζει έναν τρόπο ζωής-προετοιμασία για αυτή την ηρωική πράξη.
Έτσι ξεκινάει από την παιδική ηλικία με ένα μιλιταριστικό όνειρο ζωής το οποίο εκφράζεται με στρατιωτικά παιχνίδια, στρατιωτικά ντυσίματα, στρατιωτικές προσευχές, και ανάλογες αφίσες ταινιών (είχε τα Full Metal Jacket και Letters from Iwo Jima βέβαια, ο πιτσιρικάς κάτι δεν είχε καταλάβει πολύ καλά εδώ).
Όλα αυτά σε ένα παραγεμισμένο θρησκόληπτο σκηνικό που ξεχειλίζει από τους διαλόγους, το ανάλογο σχολείο, και τις εικόνες παντού στο background για να φτιάξει το επιθυμητό κλίμα.
Στη συνέχεια οδηγούμαστε αναμενόμενα στην ενήλικη στρατιωτική εκπαίδευση, για να καταφύγει τελικά σε ένα eurotrip των πρωταγωνιστών το οποίο φαίνεται απλώς να γεμίζει κινηματογραφικό χρόνο (με το ζόρι φτάνει τη μιάμιση ώρα διάρκεια), αναδεικνύοντας ευρωπαϊκά αξιοθέατα και μη.
Από αυτά για να καταλάβετε, η πιο ωραία σκηνή ήταν η επιλογή παγωτού στην Ιταλία.
Λογικό τώρα που το ξανασκέφτομαι.
Όλα τα παραπάνω φυσικά υποβαθμίζουν το ίδιο το γεγονός, ηρωικό αναμφισβήτητα, το οποίο όμως όπως φαίνεται δεν παρείχε και αρκετό υλικό καθώς αξιοποιείται μέσα σε ένα κινηματογραφικό πεντάλεπτο, για να δούμε όλη την υπόλοιπη ώρα μια αποθέωση της πίστης, του στρατού, και ενός τρόπου ζωής που οδηγεί μοιραία στον ηρωισμό.
Με αυτά και με εκείνα ο προσωπικά αγαπημένος Clint απογοητεύει πολύ.
Στα σχεδόν 88 του χρόνια βέβαια είμαστε σε θέση να ξεχάσουμε γρήγορα αυτό που είδαμε, και να φέρουμε στο μυαλό ταινίες που πρωταγωνίστησε και σκηνοθέτησε, και τον έκαναν τον ζωντανό θρύλο που είναι σήμερα.
Ακόμα και αν εδώ αυτοτσαλακώνεται αρκετά.
Στους κινηματογράφους από 22 Φεβρουαρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
