Με την κινηματογραφική χρονιά να ολοκληρώνεται με την απονομή των Oscars, έφτασε η στιγμή να κάνω τη δική μου ανακεφαλαίωση.
Στην παρακάτω λίστα καταγράφω τις 10 ταινίες που ξεχώρισα, ισορροπώντας ανάμεσα στις ονομασίες «καλύτερες» και «αγαπημένες», δίνοντας έναν όσο γίνεται πιο προσωπικό χαρακτήρα.
Σε αυτή τη λίστα δεν χώρεσαν δυστυχώς το, από τη Ρωσία, Χωρίς Αγάπη (Loveless), το δραματικό φινάλε του Logan, το άκρως διασκεδαστικό Baby Driver, και το προκλητικό, υπερβολικό, αμφιλεγόμενο, Mother!.
Απόψεις και σχόλια για τις ταινίες καλοδεχούμενα.
10. Wind River
Ο Taylor Sheridan, σεναριογράφος των Sicario και Hell or High Water, κλείνει εδώ την άτυπη αυτή τριλογία με την οποία καταπιάνεται με τα σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά θέματα των ΗΠΑ.
Αυτή τη φορά βάζει στο επίκεντρο τις συνθήκες ζωής των αυτοχθόνων κατοίκων που έχουν απομείνει, και στήνει ένα ακόμη σύγχρονο western εκμεταλλευόμενος τα παγωμένα δάση της Βόρειας Αμερικής.
Με χαμηλών ρυθμών αφήγηση αλλά μια κρυφή ένταση η οποία υποβόσκει, παραδίδει μια δραματική ταινία εκδίκησης με λίγες αλλά δυναμικές σκηνές δράσης, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον.
Στον καλογραμμένο πρωταγωνιστικό ρόλο ο Jeremy Renner δίνει και μια από τις καλύτερες ερμηνείες του.
9. Phantom Thread
Ο Paul Thomas Anderson με εμφανείς επιρροές από Kubrick και Fellini παραθέτει άλλη μια άψογη και ιδιαίτερα σικάτη σκηνοθετική δουλειά, ακολουθώντας τη μόδα και το κλίμα των 50's στην Αγγλία, ενώ σεναριακά όπως μας έχει συνηθίσει στα περισσότερα έργα του φτιάχνει άλλο ένα δίπολο αξιομνημόνευτων και περίπλοκων χαρακτήρων, χτίζοντας μεθοδικά μια ιστορία αγάπης-εξάρτησης-εθισμού.
Στους πρώτους ρόλους βρίσκουμε τη νεαρή Vicky Krieps, και φυσικά τον Daniel Day-Lewis ο οποίος συνεργάζεται ξανά με τον σκηνοθέτη μετά το There Will be Blood, και μας χαρίζει άλλη μια (τελευταία όπως έχει δηλώσει) ξεχωριστή ερμηνεία.
8. Lucky
Ο Harry Dean Stanton σε έναν ρόλο που θαρρείς ότι περικλείει ολόκληρη τη ζωή και την καριέρα του, μας αποχαιρετά ερμηνεύοντας έναν άντρα στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο οποίος όμως αντιστέκεται στη σήψη του χρόνου, προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις φοβίες του, και παλεύει με όσες δυνάμεις έχει να ζήσει ελεύθερος.
Μέσα από μια αισιόδοξη προσέγγιση και ένα αρκετά έξυπνο σενάριο σε επίπεδο διαλόγων, η ταινία καταφέρνει να χαρίσει γέλιο, να φιλοσοφήσει, να συγκινήσει, και να μεταδώσει μια θετική στάση απέναντι στο αναπόφευκτο. Και ποια είναι αυτή;
Όπως μας λέει, να χαμογελάμε.
7. Blade Runner 2049
Ο Dennis Villeneuve μετά την «πρόβα» που έκανε πέρυσι με το Arrival, αναλαμβάνει το sequel της θρυλικής ταινίας του 1982.
Και όσο δύσκολο και αν ακούγεται τα πάει πολύ καλά.
Το σενάριο παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον, ο Ryan Gosling στέκεται καλά, ο Harrison Ford επιστρέφει όσο χρειάζεται.
Αυτό που κάνει όμως την ταινία να ξεχωρίζει είναι η οπτική του Villeneuve ο οποίος παρά τους αργούς σκηνοθετικούς ρυθμούς και τις μετρημένες σκηνές δράσης, διατηρεί το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα, δεν κουράζει παρά τη μεγάλη διάρκεια, και κυρίως αποτυπώνει με πολλά εντυπωσιακά πλάνα ένα σκοτεινό, δυστοπικό μέλλον, που σε συνδυασμό με την καταπληκτική φωτογραφία δημιουργεί την απόλυτη οπτική κινηματογραφική εμπειρία αυτής της χρονιάς.
6. Dunkirk
Ο Christopher Nolan αφήνει στην άκρη τα επικά project επιστημονικής φαντασίας, και όντας ιδιαίτερα λακωνικός μας μεταφέρει στο πολεμικό σκηνικό του Β’ Παγκοσμίου.
Μεγάλο όπλο η σκηνοθεσία του Βρετανού δημιουργού ο οποίος με ολοζώντανα πλάνα διατηρεί ισορροπία μεταξύ των διαφορετικών τοποθεσιών και ιστοριών που εκτείνονται μεταξύ στεριάς, θάλασσας, και αέρα, παίζοντας παράλληλα ως συνήθως με τον χρόνο.
Σε συνδυασμό με την «αγχωτική» μουσική του Hans Zimmer, αλλά και την αντιηρωική προσέγγιση που ουσιαστικά δημιουργεί μια ταινία επιβίωσης, πρωτοτυπεί και στο συγκεκριμένο είδος κάνοντας ένα πολεμικό θρίλερ αγωνίας που σε καθηλώνει.
5. The Shape of Water
Ο Guillermo del Toro συνδυάζοντας αρμονικά γνωστές ταινίες και παραμύθια με πολλές κινηματογραφικές αναφορές, χτίζει μια ιδιόμορφη σχέση ανάμεσα σε μια μουγκή γυναίκα και ένα υδρόβιο πλάσμα άγνωστης προέλευσης.
Με αυτόν τον τρόπο κεντράρει στη διαφορετικότητα και τη μοναξιά που συχνά ακολουθεί, για να αναδείξει την ανάγκη επικοινωνίας και συντροφικότητας που νιώθουν όσοι ψάχνουν τη δική τους θέση, σε έναν κόσμο που τόσο του αρέσει να κατηγοριοποιεί και να βάζει ταμπέλες.
Πολύ καλή απεικόνιση του 60's σκηνικού, όμορφη μουσική, και ωραίες ερμηνείες, με τη Sally Hawkins παρά τους περιορισμούς του χαρακτήρα της να μας μεταδίδει εύκολα κάθε στιγμή τα αισθήματά της.
4. Coco
Το animation της χρονιάς και ένα από τα καλύτερα που μας έχει χαρίσει η Pixar.
Καταπληκτικό οπτικά, αλλά και ασυνήθιστα καλογραμμένο ως προς το βάθος του σεναρίου και τους χαρακτήρες.
Η ιστορία του νεαρού πρωταγωνιστή μας δίνει ένα συγκινητικό μουσικό μάθημα ζωής, μέσα από ένα ταξίδι αναζήτησης που καταφέρνει να μας τραβήξει με τα (ανεκπλήρωτα) εφηβικά όνειρα, τη δύναμη της μουσικής, και τελικά να δημιουργήσει μια αισιόδοξη στάση απέναντι στο θάνατο, που μπορείς να «νικήσεις» μόνο μέσα από τη ζωή και τη μνήμη.
Αρκεί να ζούμε πραγματικά και να μην ξεχνάμε όσους έχουν φύγει.
Με μια λέξη: Υπέροχο!!
3. On Body and Soul
Μια γυναίκα με μια Ψυχική ατέλεια, και ένας άντρας με μια Σωματική, μοιράζονται το ίδιο όνειρο, όπου συναντιούνται σε αυτό ως ελάφια.
Και οι δύο καταφεύγουν σε έναν φανταστικό κόσμο που έρχεται σε αντίθεση με τον εργασιακό τους χώρο και την κοινωνική ζωή τους, ώστε να ξεπεράσουν την καθημερινότητα και να καταφέρουν να ζήσουν, έστω και στα όνειρα, όπως επιθυμούν.
Όπως και πολλοί από εμάς που χτίζουμε έναν δικό μας κόσμο με απόψεις και μικρά ψεματάκια, που μας κάνουν να αντέχουμε τον σύγχρονο τρόπο ζωής.
Ρεαλισμός και σουρεαλισμός περιπλέκονται σε ένα πρωτότυπο love story, με ένα εξαιρετικό σενάριο και μια δυνατή, αποκαλυπτική σκηνοθεσία, σε αυτή την ταινία που μας έρχεται από την Ουγγαρία.
Το σινεφίλ κοινό και οι φίλοι του ευρωπαϊκού κινηματογράφου δεν πρέπει να την χάσουν.
2. The Killing of a Sacred Deer
Αντλώντας έμπνευση από τον Ευριπίδη και συγκεκριμένα από το «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», ο Λάνθιμος μαζί με τον μόνιμο συνεργάτη του Ευθύμη Φιλίππου επιστρέφουν δυναμικά, συνεχίζοντας στο ίδιο επίπεδο μετά τον Αστακό.
Με μια κινηματογράφηση που θυμίζει αισθητά Kubrick και με άριστη χρήση της κάμερας, φτιάχνει μια αποπνικτική ατμόσφαιρα και δημιουργεί μια σύγχρονη ελληνική τραγωδία που περιστρέφεται γύρω από την έννοια της θυσίας, και η οποία έρχεται ως Νέμεσις για την Ύβρη του παρελθόντος του πρωταγωνιστή.
Συγκλονιστικό, καθηλωτικό, και ταυτόχρονα αστείο, με το ιδιόμορφο χιούμορ των δημιουργών να προσφέρει λίγα εύθυμα διαλείμματα, σε μια ταινία που δεν σε αφήνει να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη.
1.Three Billboards Outside Ebbing, Missouri
Ο Martin McDonagh του εξαιρετικού In Bruges επιστρέφει με μια εντυπωσιακή ταινία, η οποία, όπως είναι λογικό για κάποιον που έχει θεατρική προϊστορία, βασίζεται στο σενάριο.
Και εδώ πρόκειται για ένα υποδειγματικό σενάριο όσον αφορά τη συνοχή, τις διακυμάνσεις, τις ανατροπές, και τους ξεχωριστούς διαλόγους διαποτισμένους συχνά με μαύρο, «ταραντινικό» χιούμορ.
Και φυσικά τους μοναδικούς χαρακτήρες που χτίζει, μέσα από τους οποίους αποκαλύπτει μια παρηκμασμένη ηθικά κοινωνία όπου η δυσλειτουργία των κοινωνικών θεσμών οδηγεί στην ενεργοποίηση των πολιτών.
Τέλεια η Frances McDormand στον πρώτο ρόλο, η οποία ισορροπεί ιδανικά μεταξύ μιας χαμηλότονη εσωστρέφειας και σε ορισμένες μετρημένες αλλά εντυπωσιακές εκρήξεις, και η οποία πλαισιώνεται άριστα από τους πάντα καλούς και διασκεδαστικούς Sam Rockwell και Woody Harrelson.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
