Βασισμένο στην κορεάτικη επιτυχία «Confessions of Murder», το ριμέικ του Yu Irie τοποθετεί μια καταπληκτική ιστορία σε ιαπωνικό σκηνικό και καταφέρνει να ενσωματώσει ακόμα περισσότερες ανατροπές και από πρωτότυπο φιλμ.
Η ταινία ξεκινάει με έναν μυστηριώδη άντρα, ο οποίος ανακοινώνει την έκδοση ενός βιβλίου, στο οποίο περιγράφει τα εγκλήματα τα οποία διέπραξε πριν από 15 χρόνια, αμέσως μόλις αυτά παραγράφηκαν.
Ο αντίκτυπος αυτής του της πράξης είναι να αναστατώσει όλη την κοινωνία, καθώς τα εγκλήματα αυτά δεν διελευκάνθηκαν ποτέ και ο άντρας αυτός παρουσιάζει μια αρκετά προσβλητική συμπεριφορά, περιγράφοντας τα εγκλήματά του λεπτομερώς, με περηφάνια, και τον ίδιο σαν σταρ.
Τα μέσα εξετάζουν με κάθε τρόπο την υπόθεση, ενώ οι οικογένειες των θυμάτων είναι εξαγριωμένες μαζί του.
Ο αστυνομικός Wataru Makimura, του οποίου ο συνεργάτης δολοφονήθηκε από αυτόν τον άνδρα και του οποίου η αδερφή φέρεται να είναι ένα από τα θύματα, παρ’ όλο που το σώμα της δεν βρέθηκε ποτέ, είναι ο μοναδικός άνθρωπος ο οποίος έφτασε κάποια στιγμή κοντά στη σύλληψη του δράστη, και κατάφερε ακόμα και να τον τραυματίσει με μια σφαίρα στον ώμο, χωρίς όμως να τα καταφέρει.
Καθώς τα γεγονότα εξελίσσονται με ραγδαίους ρυθμούς και οι θεωρίες καταρρέουν η μία πίσω από την άλλη, ο μεγαλοδημοσιογράφος και παρουσιαστής Toshio Sendo γίνεται το κεντρικό πρόσωπο στην παρουσίαση της υπόθεσης, ενώ απ΄ την άλλη ο Makimura παραμένει αινιγματικός.
Ο Yu Irie χρησιμοποιεί πολύπλοκη αφήγηση για την παράξενη αυτή ιστορία, καθώς η ταινία του περιλαμβάνει νέα αποσπάσματα, αφηγήσεις από το παρελθόν, flashback και πολλές σκηνές γυρισμένες κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής εκπομπής, οι οποίες δίνουν στο πρώτο μέρος της ταινίας την αίσθηση ότι κάποιος παρακολουθεί κάποιο αποκλειστικό ρεπορτάζ.
Το δεύτερο μέρος παρουσιάζει περισσότερα στοιχεία ταινίας δράσης/τρόμου καθώς και μια προφανή εμπορική στροφή, με το σενάριο να γίνεται κάπως υπερβολικό με τον αριθμό και τη φύση των ανατροπών που περιλαμβάνει.
Ο Yu Irie χτίζει την πολύπλοκη ιστορία με αρτιότητα, δημιουργώντας ένα ευρύ πλαίσιο κοινωνικού σχολιασμού, το οποίο περιλαμβάνει τον ρόλο του τύπου, της δικαιοσύνης, της κοινής γνώμης και τον τρόπο με την οποία αυτή διαμορφώνεται, τον ρόλο των «προτύπων» με την ευρύτερη έννοια, και τον ρόλο της αστυνομίας, χωρίς όμως να επισκιάζει την ιστορία με διδακτισμό.
Από ένα σημείο και μετά όμως, όλα τα παραπάνω περνούν στο παρασκήνιο για χάρη της ιστορίας.
Το τέλος του φιλμ είναι το μεγαλύτερο ατού του, με το μοντάζ (δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω τον υπεύθυνο) να παρουσιάζει έναν καταπληκτικό συνδυασμό των διαφορετικών πτυχών της ιστορίας με έναν πολύ ξεκάθαρο τρόπο.
Το τελευταίο στοιχείο ενισχύεται από την εναλλαγή στον χρωματισμό και τον «λόγο» της εικόνας των σκηνών που λαμβάνουν χώρα στο παρελθόν.
Η φωτογραφία του Takahiro Imai ακολουθεί τους κανόνες του ιαπωνικού blockbuster, παρουσιάζοντας πολλές όμορφες εικόνες που καταφέρνουν να καθορίσουν το κλίμα της κάθε σκηνής αρκετά καλά, αν και κάπως αποστασιοποιημένα.
Ο ρεαλισμός των σκηνών της εκπομπής, τόσο μπροστά όσο και πίσω από την κάμερα είναι ανάμεσα στα καλύτερα σημεία αυτής της προσπάθειας.
Ο Tatsuya Fujiwara (Battle Royale) δίνει μια αρκετά καλή ερμηνεία σαν «μυστηριώδης άντρας», απαλλαγμένος επιτέλους από τις συνήθεις υπερβολικές εξάρσεις του, ενώ παρουσιάζει έναν άνθρωπο ο οποίος είναι σατανικός και δεν φοβάται να προβάλει αυτή του τη διάσταση στον κόσμο.
Η σκηνή με την εκδότη του είναι η καλύτερη στιγμή της ερμηνείας του, καθώς καταφέρνει να εκπέμπει κακία και κίνδυνο χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, μόνο με τον τόνο της φωνής του και τις κινήσεις του.
Την ερμηνεία του Hideaki Ito την βρήκα αδιάφορη, καθώς παρουσιάζει τον χαρακτήρα του κάπως «στεγνά», παρά τις πολλές ευκαιρίες που είχε για να εντυπωσιάσει.
Ο Toru Nakamura σαν Toshio Sendo είναι αρκετά καλός, εκπέμποντας τη σοβαρότητα και τον επαγγελματισμό τον οποίο απαιτούσε ο ρόλος του.
Το "Memoirs of a Murderer" είναι μια εξαιρετική ταινία, την οποία θα ευχαριστηθούν τόσο οι λάτρεις των κορεάτικων θρίλερ όσο και αυτοί που προτιμούν ιαπωνικά μπλοκμπάστερ.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.