Η νεαρή Rhiannon (όπως το τραγούδι των Fleetwood Mac, όχι όπως η Rihanna), γνωρίζει τυχαία ένα άτομο το οποίο κάθε μέρα αλλάζει εμφάνιση.
«Νοικιάζει» δηλαδή ένα σώμα, διατηρώντας τη δική του συνείδηση, και την επόμενη μέρα μεταφέρεται σε κάποιο άλλο τυχαία.
Σε κάποιο πρόσωπο της ίδιας ηλικίας και σε κοντινή απόσταση, χωρίς να μπορεί να επιλέξει.
Η γνωριμία με τη νεαρή κοπέλα όμως θα οδηγήσει σταδιακά σε μια σχέση, με προφανώς αρκετές δυσκολίες όπως μπορείτε να φανταστείτε.
Αυτό είναι το βασικό στόρι της ταινίας του Michael Sucsy ο οποίος είχε ντεμπουτάρει πριν λίγα χρόνια με το ρομαντικό The Vow.
Εδώ έχει στα χέρια του ένα αρκετά ενδιαφέρον concept (από το βιβλίο του David Levithan) με την ιστορία να μπορεί να προσφέρει πολλά περισσότερα από μια (καταδικασμένη;) ρομαντική σχέση.
Μέσα από αυτό το ευφάνταστο στήσιμο (το οποίο βέβαια έχει κενά και σε ορισμένα σημεία είναι εύκολα αόριστο) θέλει να αναδείξει την αξία του εσωτερικού κόσμου κάθε ανθρώπου και όχι τη λάμψη της εμφάνισης, καθώς και να ξεφύγει από τις στενές έννοιες των φύλων καθώς εδώ έχουμε έναν έρωτα δύο προσωπικοτήτων.
Γι’ αυτό το λόγο το άτομο δεν προσδιορίζεται ως άντρας ή γυναίκα.
Αυτοαποκαλείται Α και μπορεί να παίρνει κάθε μορφή.
Αλλά ανεξαρτήτως μορφής, η συνείδησή του παραμένει ίδια και οι σκέψεις του δεν φεύγουν από την Rhiannon.
Και η Rhiannon με τη σειρά της ερωτεύεται σταδιακά τον-την Α για αυτό που είναι κατά βάθος και όχι για αυτό που φαίνεται κάθε φορά.
Ακούγεται και είναι παραμυθένιο, καθώς όπως μας λέει η κοπέλα (όχι πολύ πειστικά πάντως) επηρεάζεται από την εμφάνιση σε ένα ποσοστό 10%.
Αν ισχύει και στην πραγματικότητα αυτό το ποσοστό είναι μια κουβέντα… αχρείαστη.
Πόσο μάλλον αν το υπόλοιπο 90% αφορά των εσωτερικό κόσμο…
Από την άλλη όμως, αν και η ταινία έχει ενδιαφέρον καθώς και μια καλή ευκαιρία να εκμεταλλευτεί αρκετά κοινωνικά θέματα, δεν είναι τόσο τολμηρή, κάποιες πτυχές του σεναρίου δεν αξιοποιούνται, και ενώ θα μπορούσε να πάρει πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις «φυλακίζεται» σε ένα νεανικό ειδύλλιο το οποίο περιορίζει και το κοινό στο οποίο απευθύνεται.
Ένα κοινό το οποίο είναι ηλικιακά κοντά στην ανερχόμενη Angourie Rice (τη μάθαμε κυρίως στο διασκεδαστικό Nice Guys και φέτος συμμετείχε στα Beguiled και Spiderman Homecoming), και η οποία με μια αρκετά κεφάτη και ζωντανή παρουσία σε τραβάει να την παρακολουθήσεις.
Συνολικά αυτό που έχουμε είναι ένα χαριτωμένο, νεανικό και πρωτότυπο love story, το οποίο όμως δεν εκμεταλλεύεται πλήρως το υλικό του, και με μια ασφαλή προσέγγιση δεν ξεφεύγει από το χαριτωμένο, νεανικό και πρωτότυπο love story.
Στους κινηματογράφους από 22 Φεβρουαρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
