Τρίτο και τελευταίο μέρος της σειράς βιβλίων της Βρετανίδας E.L.James το οποίο μεταφέρεται στον κινηματογράφο.
Κάποιοι θα πουν ευτυχώς που τελείωσε, κάποιοι άλλοι θα στεναχωρηθούν.
Από τη βαθμολογία μου καταλαβαίνεται με ποιους συντάσσομαι.
Ας κάνουμε όμως μια στροφή στο παρελθόν για να εξηγούμαστε.
Πηγαίνοντας λοιπόν στη βάση της ιστορίας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα θέμα το οποίο παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον κινηματογραφικά, έχοντας δει πάμπολλες ταινίες να ασχολούνται με τη μυστηριώδη και ζωώδη συχνά σεξουαλική φύση του ανθρώπου.
Για να γίνει όμως εδώ σωστά, θα έπρεπε να δούμε μια πολύ πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα, πολύ πιο έντονο ερωτισμό, και μια βαθιά σκιαγράφηση των χαρακτήρων και των ηθικών αξιών τους που καθορίζουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις.
Γράφοντας τα παραπάνω, αυτό που μου έρχεται στο μυαλό από ταινίες των τελευταίων χρόνων είναι το εξαιρετικό Shame του Steve McQueen, με τον Michael Fassbender σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του.
Αλλά οι Αποχρώσεις δεν πλησιάζουν καν αυτά που προαναφέραμε.
Και αυτό γιατί επιλέγεται (και ίσως λόγω των βιβλίων που δεν έχω διαβάσει) μια τελείως χολιγουντιανή τακτική, αλλά στην πιο κακή μορφή της.
Υπερβολικά παραμυθένιο, καλογυαλισμένο και γεμάτο αφέλεια, με τον πλούτο να ξεχειλίζει προς εντυπωσιασμό αραδιάζοντας πανάκριβα αυτοκίνητα και παρουσιάζοντας σπίτια που μοιάζουν πιο πολύ με χώρους έκθεσης μοντέρνας διακόσμησης.
Στο ίδιο στυλ κινείται λοιπόν και η τρίτη ταινία, με το στόρι εδώ να συνεχίζει με το ζεύγος πλέον Grey.
Από κει και πέρα έχουμε κάποιες, ας πούμε, ερωτικές σκηνές (που το μόνο που δεν υπάρχει είναι αισθησιασμός), μια αύρα μυστηρίου που περνάει στα ψιλά, και κάποια συζυγικά καυγαδάκια με μια ανωριμότητα που μάλλον δεν πείθουν κανέναν.
Και λόγω σεναρίου και λόγω των πρωταγωνιστών που ορισμένες φορές δημιουργούν γέλιο άθελά τους.
Εδώ συναντάμε τον ανέκφραστο Jamie Dornan (Fifty Shades Darker) στο ρόλο του όμορφου, πάμπλουτου, γυμνασμένου και φιλόμουσου γόη, και την περιφερόμενη Dakota Johnson (How To Be Single) ως αθώα νεαρά που μπαίνει στον πριγκιπικό κόσμο του Christian, έστω και αν αυτός διαθέτει μια λίγο σκοτεινή πλευρά.
Βέβαια δεν παρουσιάζεται ποτέ πραγματικά σκοτεινή, πιο πολύ είναι γκρι.
Μήπως από αυτό προκύπτουν οι 50 Αποχρώσεις του Γκρι;
Επειδή τελικά δεν καταφέρνει να γίνει πραγματικά σκοτεινό και φτάνει μέχρι το γκρι;
Βγάζει μια δόση αυτοκριτικής αυτό.
Ας το πιστέψουμε μήπως το δούμε με διαφορετικό μάτι.
Σε όσους πάντως άρεσαν ή έστω παρακολούθησαν τα δύο πρώτα, θα πρέπει να ξέρουν ότι και αυτό ακολουθεί την ίδια συνταγή.
Έρχεται και ο Άγιος Βαλεντίνος οπότε προετοιμαστείτε ανάλογα.
Ή και όχι.
Στους κινηματογράφους από 8 Φεβρουαρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
