Το νερό μπορεί να πάρει διάφορες μορφές.
Μπορεί να εμφανιστεί ως ένα μυστηριώδες δίποδο που παρουσιάστηκε στον κόσμο για ένα συγκεκριμένο σκοπό, να κρυφτεί πίσω από σύμβολα, ιδέες και συναισθήματα ή απλά να υπάρχει προσδίδοντας υπόσταση στον κινηματογραφικό πλανήτη που θέλησε να μας βυθίσει ο Guillermo Del Toro.
Μετά από ένα διάστημα 11 χρόνων από την μεγάλη του επιτυχία “Pan’s labyrinth (2006)”, o «αιματοβαμμένος» παραμυθάς επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με άλλη μία αλληγορική ιστορία, αυτή τη φορά υπογράφοντας τις γλυκόπικρες αλήθειες του με υπόβαθρο πλατωνικού ρομαντισμού, κοινωνικής ιδεολογίας και… θρησκείας.
Έχοντας τη βάση του στο κλασικό παραμύθι «Η πεντάμορφη και το τέρας» (“Beauty and the beast”), ο Del Toro χτίζει ένα συνονθύλευμα τεχνοκρατικά μοντέρνου κόσμου με πινελιές κλάσικ ατμόσφαιρας και στυλ, με την αναλογία των συστατικών του να διαφοροποιείται από πλάνο σε πλάνο, συμβάλλοντας σε έναν μεγάλο βαθμό στην καλλιτεχνική αλλά και συμβολιστική σημασία του έργου του.
Η απλότητα των πλάνων του με τις σταδιακές συναισθηματικές κλιμακώσεις που επιφέρουν, ενισχύει την εικοκλαστική φύση των συμβόλων του αλλά και περιορίζει τη μεγαλοπρέπεια και φαντασμαγορικότητα των συνηθισμένων παραμυθιών, προσγειώνοντας τον θεατή στην συγκεκριμένη ιστορία την οποία καλείται να παρακολουθήσει.
Σταγόνες νερού, μια γαλαζοπράσινη χροιά κι ένα διαφορετικό επικοινωνιακό πλαίσιο ήταν οι κύριοι άξονες του παραμυθιού του Del Toro, πλαισιώνοντας ένα πλέγμα αλληλεπιδράσεων των χαρακτήρων μεταξύ τους, αναμειγμένο με αίμα και μίσος, σε έναν αληθινά «φανταστικό» κόσμο.
Το «φανταστικό» του μέρος είναι εκείνο το οποίο δίνει φως στη μαυρίλα και μονοδιάστατη σκληρότητα του ρεαλιστικού του μέρους, παραδίδοντας μαθήματα αγάπης, ανεξάρτητα από τη φύση των δύο προσώπων.
Γιατί έρωτας δεν σημαίνει μόνο μια ανατριχιαστική οπτική επαφή που θα σου αλλάξει τη ζωή.
Είναι και μια δυνατότητα επικοινωνίας μέσα από τα βλέμματα και τη γλώσσα του σώματος ή ακόμα καλύτερα, μέσα από κοινές πτυχές των δύο ανθρώπων οι οποίες μπορούν να αλληλοεπηρεάζονται χωρίς πρακτικά να κάνουν οι ίδιοι κάτι, μέσα από την ακαταμάχητη έλξη μεταξύ τους.
Φυσικά, δεν θα μπορούσε να είναι ακριβώς το ίδιο έμπρακτα σε έναν αληθινά μη «φανταστικό» κόσμο, όπως και όλη η εικονική παρουσίαση του εγχειρήματος του Del Toro, όμως η φύση των συναισθημάτων διατηρεί μια ανάλογη βάση, δίνοντας βαθύτερη υπόσταση στην εικόνα και την επιφανειακότητα του εξωτερικού κόσμου και επιτρέποντας στην φαντασία να δημιουργήσει τη δική της ιδανικότητα.
Το κίτρινο και το κόκκινο το πάθους και της αγάπης διακόπτονται έντονα από το πράσινο και το μαύρο της… μούχλας αποτελώντας γροθιά σε ένα «σάπιο» και πεπαλαιωμένο συναισθηματικά σύμπαν, το οποίο μέσω της τεχνολογίας δεν «κατεδαφίστηκε» ποτέ.
Ο «φανταστικός», από την άλλη, κόσμος της ευτυχίας και του πλατωνισμού, επιβιώνει ως μια θεϊκή δύναμη, που αποτελεί την κύρια πηγή φωτός για τον κατάμαυρο αντίστοιχό της.
Δεν χρειάζεται να πιστέψεις σε αυτήν εκ των προτέρων · μπορείς ακόμα και να την αμφισβητήσεις.
Όχι, όμως, αν εσύ ο ίδιος τη βιώσεις.
Παρότι οι χαρακτήρες του Del Toro καταφεύγουν ορισμένες φορές σε μονοδιάστατες εξελίξεις ή ευκολίες προκειμένου να συμβάλλουν στην πιο απόλυτη μορφή τους, το τελικό αποτέλεσμα που παραδίδουν μάλλον δεν απέχει και πολύ από την επιθυμητή σφαίρα επιρροής του.
Μπορεί ποτέ σου να μην πίστεψες ότι ο έρωτας είναι ένα θεάνθρωπο αμφίβιο που ερωτεύτηκε μια μουγκή, αλλά στην «δικτατορία του μίσους και της αναισθησίας», σίγουρα καταφθάνει ως σωτήρας περιμένοντας εσένα να τον… λατρέψεις!
Στους κινηματογράφους από 15 Φεβρουαρίου.
Νικόλ Φιλλιποπούλου.
