Βρισκόμαστε στον 24ο αιώνα.
Η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο που έχει καταφέρει να κατακτήσει το ιερό δισκοπότηρο, να επιτύχει την αθανασία.
Αυτό επετεύχθη με τον διαχωρισμό σώματος και ψυχής, συνείδησης, ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε.
Η ουσία κάθε ανθρώπου είναι αποθηκευμένη σε έναν μικρό κύλινδρο που ονομάζεται stack, λίγο μεγαλύτερος από ένα μπισκότο, ο οποίος τοποθετείται στο σβέρκο, και μπορεί να μεταφερθεί από το ένα σώμα (ή sleeve όπως ονομάζεται πια αυτό το σαρκικό περίβλημα) σε άλλο.
Θεωρητικά, ο πραγματικός θάνατος έρχεται μονάχα με τη καταστροφή του stack, όμως η πράξη είναι αρκετά διαφορετική μιας και αυτή η διαδικασία μεταφοράς δεν είναι καθόλου φτηνή, ενώ και η κλωνοποίηση ώστε εκτός από τη ψυχή να παραμένει ίδιο και το σώμα, είναι ακόμα ακριβότερη.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η αθανασία να είναι αποκλειστικό προνόμιο των πλουσίων, των πολύ πλουσίων, που έχουν δημιουργήσει μια πολύ στενή ελίτ, που χαρακτηρίζονται ως Meth (από το Methuselah=Μαθουσάλας).
Κεντρικός ήρωας της ιστορίας είναι ο Takeshi Kovacs, ένας άνδρας που όταν ήταν παιδί, στρατολογήθηκε από τους Envoys, μια elite μονάδα στρατιωτών, τους οποίους όμως στη συνέχεια πρόδωσε, συνελήφθη και καταδικάστηκε, με το stack του να παραμένει επί 250 χρόνια “στον πάγο”.
Κάποια στιγμή ο Takeshi ξυπνάει, σε ένα νέο σώμα πια, και όπως μαθαίνει, αυτό έγινε κατά παραγγελία από τον Laurens Bancroft, έναν Meth, με σκοπό να ερευνήσει την υπόθεση της…δικής του δολοφονίας.
Πριν λίγο διάστημα, ο Laurens βρέθηκε δολοφονημένος μέσα στο σπίτι του με το δικό του όπλο, έχοντας όμως κάνει backup το stack του πριν λίγες ώρες.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μπορέσει να επανέλθει, χωρίς όμως να έχει καμία ανάμνηση αν ποιος τον σκότωσε ή αν ήταν αυτοκτονία.
Παρότι ο Takeshi δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να βοηθήσει έναν Meth, η υπόσχεση για πλούσια ανταμοιβή και εκκαθάριση του ποινικού του μητρώου, τον πείθουν να αναλάβει την υπόθεση, η οποία θα οδηγήσει σε πολλές αποκαλύψεις.
Χρειάστηκαν τρεις παράγραφοι για να σας αναφέρω μόνο τα απολύτως βασικά στοιχεία της πλοκής του Altered Carbon, της νέας sci-fi σειράς του Netflix που έγινε διαθέσιμη στους συνδρομητές του από τις 2 Φεβρουαρίου.
Όντας βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Richard K. Morgan, η Laeta Kalogridis που ανέλαβε τη διασκευή μας παρουσιάζει ίσως ότι πιο πλούσιο… ή παραγεμισμένο έχουμε δει στη μικρή οθόνη, με τον κόσμο του να είναι γεμάτο ιδιαιτερότητες, ονόματα και ορολογίες, που είναι πολύ δύσκολο να εντυπωθούν σε όποιον δεν έχει προηγούμενη επαφή με το υλικό.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, ειδικά τα δύο πρώτα επεισόδια να είναι απελπιστικά χαοτικά, αναγκάζοντάς με αρκετές φορές να κάνω rewind, και άλλες τόσες φορές να πατήσω pause και να συμβουλευτώ κάποιο wiki!
Σαν να μην έλειπαν αυτά, για το Altered Carbon η απλή γραμμική πλοκή είναι άγνωστη λέξη, με το σενάριο να ανοίγει ταυτόχρονα μια ντουζίνα υπο-πλοκές, η κάθε μία με τους δικούς της χαρακτήρες!
Αν και αυτό είναι αρκετά ολοκληρωμένο ώστε αυτές είτε να κλείνουν το κύκλο τους είτε κάποια στιγμή να τέμνονται με την κεντρική ιστορία, η ποιοτική αξία τους έχει πολύ μεγάλη διακύμανση, με πολλές απ’ αυτές να είναι ιδιαιτέρως αδιάφορες και να μην εξυπηρετούν τίποτα περισσότερο από το να καθυστερούν την εξέλιξη της κεντρικής πλοκής.
Συνυπολογίστε τα αρκετά flashbacks και το μπέρδεμα με τα stacks, τα sleeves και τους κλώνους και καταλαβαίνεται ότι αν ο θεατής τολμήσει να αφαιρεθεί, χάνεται η μπάλα.
Το θετικό όλων αυτών ωστόσο είναι ότι, αυτός ο κόσμος που τελικά, εύκολα ή δύσκολα γνωρίζουμε, έχει τρομερό ενδιαφέρον, απίστευτο βάθος, εγείρει πολλά ερωτήματα, και στη τελική μας δίνει μια πλήρη εικόνα την οποία θέλουμε να ξαναεπισκεφτούμε, ελπίζοντας σε έναν δεύτερο κύκλο.
Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που, ενώ βρισκόμουν ακόμα στα μέσα της σεζόν, οραματιζόμουν την επόμενη και αυτό οφειλόταν στο ότι μπορεί ο κόσμος που αυτή διαδραματιζόταν να με ιντρίγκαρε, όμως η κεντρική ιστορία δυστυχώς δεν ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, ενώ και το ότι αυτή κυλούσε με ταχύτητες χελώνας λόγω όλων των άλλων υποπλοκών, την έκανε ακόμα πιο αδιάφορη, κάτι που δυστυχώς δεν διορθώθηκε ούτε στο φινάλε.
Παρότι ο κόσμος του Altered Carbon θυμίζει κάτι από Blade Runner, ευτυχώς για μένα, αυτές είναι μόνο θεματικές και καλλιτεχνικές, με τη σειρά να έχει -αναγκαστικά λόγω τόσων ταυτόχρονων ιστοριών- πολύ γρήγορη ροή αλλά και αρκετή δράση, η οποία μάλιστα είναι εξαιρετικά αιματοβαμμένη, αν και όχι ιδιαίτερα ευφάνταστη.
Μοναδική αλλά σημαντική ένσταση είναι η “τσόντα” παρουσία στοιχείων νουάρ, με τους ρυθμούς συχνά πυκνά και πάντα άκαιρα να παγώνουν για χάρη μιας βούγλωσσης και αφαιρετικά ντυμένης femme fatale ή για μια αμπελοφιλοσοφία σε αργόσυρτο voice-over.
Ένα άλλο πρόβλημα που ταλανίζει τη σειρά είναι οι ερμηνείες, μιας και μπορεί οπτικά να είναι άκρως κινηματογραφική, όμως με εξαίρεση τον Joel Kinnaman, που δε πρόκειται να πάει για Emmy αλλά είναι πολύ καλός, οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι…περιορισμένης ικανότητας, κατεβάζοντας σημαντικά το επίπεδο μιας κατά τ’ άλλα υπερπαραγωγής.
Ξεκίνησα το Altered Carbon το ένα απόγευμα και τέλειωσα το 10ο του επεισόδιο το επόμενο μεσημέρι!
Παρότι δε με ενθουσίασε, η σειρά σε κρατάει γαντζωμένο και η διαδικασία του να πατήσεις play στο επόμενο επεισόδιο αμέσως μόλις τελειώσει το προηγούμενο, μοιάζει σχεδόν αυτονόητη.
Παρά τα πολλά της προβλήματα, είναι μια σειρά που μπορώ να προτείνω χωρίς ενοχές, με μοναδικό προαπαιτούμενο να της είστε απόλυτα αφοσιωμένος γιατί αλλιώς θα χαθείτε στο χαοτικό κόσμο της Bay City.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
