Μερικές φορές οι προσδοκίες για μια ταινία φτάνουν στο σημείο να είναι σημαντικότερες από την ίδια.
Το trailer του Lady Bird δεν μου άρεσε.
Η δημιουργός του, Greta Gerwig αποτελεί σημαία για το είδος του mumblecore, στο οποίο δεν έχω καμία εκτίμηση, με αποτέλεσμα να μην ακολουθώ τη πορεία της.
Παράλληλα, οι αποθεωτικές κριτικές, οι υποψηφιότητες και τα βραβεία, μπορεί να μου δημιουργούσαν κάποιο ενδιαφέρον αλλά ταυτόχρονα με τρόμαζαν.
Δεν είχα σκοπό να το δω, τουλάχιστον άμεσα, και να σου ξαφνικά που στο μοίρασμα των εβδομαδιαίων κριτικών του Filmboy, ο κλήρος έπεσε σε μένα.
Και τώρα…;
Η ταινία μας ταξιδεύει στο Σακραμέντο του 2002.
Εκεί ζει η 17χρονη επαναστατημένη Christine (Saoirse Ronan, Brooklyn), που έχει υιοθετήσει το όνομα Lady Bird (=πασχαλίτσα).
Είναι η κόρη μιας φτωχής οικογένειας, έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες, και νοιώθει να πνίγεται όχι μόνο στο Καθολικό σχολείο όπου φοιτά αλλά και στην ίδια της τη πόλη.
Αναζητά διέξοδο και η επιλογή κολεγίου στην άλλη άκρη της χώρας μοιάζει ιδανική οδός, παρά την επιμονή της οικογένειας, και ειδικά της μητέρας, που θέλει να πάει κάπου κοντά λόγω οικονομικών προβλημάτων.
Για να τα καταφέρει λοιπόν χρειάζεται να αποδείξει την αξία της και “στο χαρτί”, όμως με τους βαθμούς της να μην βοηθάνε τη κατάσταση, η Lady Bird λαμβάνει μέρος μαζί με τη κολλητή της σε μια σχολική θεατρική παράσταση, και από εκεί ξεκινάει η ιστορία της ζωής της…
Παρότι ξεκίνησα να παρακολουθώ τη ταινία σχεδόν με αδιαφορία, για να μη πω αρνητικότητα, το Lady Bird δείχνει τα δόντια του από τη πρώτη κυριολεκτικά σκηνή, με το διάλογο μητέρας και κόρης και το σοκαριστικό του φινάλε, να μας κάνει γνωστό “από τα αποδυτήρια” ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μία ακόμα φλύαρη, βαρετή, υπερφίαλη mumblecore κομεντί, με τη τελευταία λέξη να είναι η μόνη που μπορούμε να κρατήσουμε.
Με οδηγό την απόλυτα φυσιολογική επιθυμία μιας νεαρής κοπέλας να ανοίξει τα φτερά της, γινόμαστε μάρτυρες μίας εκ των ρεαλιστικότερων απεικονίσεων εφηβικής ζωής και ειδικά της σχέσης μητέρας με κόρη.
Δύο έντονοι χαρακτήρες που βρίσκονται σε συνεχή κόντρα αλλά αγαπιούνται όσο τίποτε άλλο.
Κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το φιλμ ως ένα σκληρό down-to-earth Gilmore Girls, με τη διαφορά όμως να εντοπίζεται στο σενάριο, που μπορεί να εμπεριέχει όλες τις στάσεις-κλειδιά στη ζωή μιας κοπέλας, τα γκομενιλίκια, τις φιλίες, τις αταξίες, όμως αυτές δεν αποτελούν επίκεντρο της πλοκής, παρά μέσο που χρησιμοποιεί η δημιουργός για να πλάσει τον -θα επαναλαμβάνω ξανά και ξανά- απόλυτα ρεαλιστικό μικρόκοσμο της Lady Bird.
Ειδικά η πολυεπίπεδη σχέση μάνας-κόρης είναι σεμιναριακή.
Εδώ δε μπορώ να μην αναφερθώ σε δύο διαφωνίες που είχα, όχι τόσο με την ίδια τη ταινία αλλά με την Ακαδημία, που έβαλε το Lady Bird υποψήφιο και στις εν λόγω κατηγορίες.
Η πρώτη έχει να κάνει με τη σκηνοθεσία της Greta Gerwig.
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ του τέλειου και του αψεγάδιαστου, και η νεαρή ηθοποιός που για πρώτη φορά κάθεται πίσω από τη κάμερα, μπορεί να μην παρουσιάζει κανένα από τα προβλήματα των πρωτάρηδων, να κάνει μια εντυπωσιακή δουλειά σε όλους τους τομείς, όμως το τελικό αποτέλεσμα σκηνοθετικά δεν έχει τίποτα το εξαιρετικό, τίποτα το αξιομνημόνευτο.
Τίποτα που να αξίζει να κλέψει τη θέση στη πεντάδα από τον Sean Baker του The Florida Project …για παράδειγμα.
Το δεύτερο πρόβλημα το εντόπισα όχι στην ερμηνεία αλλά στην επιλογή της κατά τ’ άλλα υπερταλαντούχας Saoirse Ronan που είναι και εδώ εξαιρετική, όμως στα 24 της, είναι πολλές, ενοχλητικά πολλές οι φορές που δεν πείθει για 17χρονη, με τις γκριμάτσες και τα νάζια μιας κοπελίτσας να μην ταιριάζουν στη νεαρή γυναίκα πια Ronan.
Η φετινή Οσκαρική περίοδο με έχει αφήσει ενοχλητικά αδιάφορο, με πολλές απογοητεύσεις από ταινίες που καταλήγουν να είναι από μέτριες μέχρι απλά πολύ καλές, με το πραγματικό αριστούργημα να απουσιάζει.
Μπορεί ούτε το Lady Bird να μη μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο, όμως μαζί με το The Florida Project είναι ότι κοντινότερο στη κορυφή έχει να επιδείξει φέτος ο αμερικάνικος -κατά κύριο λόγο- κινηματογράφος.
Στους κινηματογράφους από 1η Μαρτίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
