Στα μέσα του 19ου αιώνα ένα ορεινό χωριό στη Γαλλία θα μείνει μόνο με γυναίκες κατοίκους όταν οι άντρες απομακρύνονται λόγω των πολιτικών αναταραχών στη χώρα.
Έτσι οι γυναίκες που μένουν πίσω έχουν την ευθύνη όλου του χωριού και των γεωργικών εργασιών που απαιτούνται.
Μέχρι που μια μέρα ένας άγνωστος άντρας θα εμφανιστεί στο χωριό και με την παρουσία του θα αναστατώσει τους ρυθμούς τους.
Με άλλα λόγια έχουμε ένα νέο Beguiled (το πρωτότυπο του Don Siegel το 1971, και το remake από τη Sofia Coppola που είδαμε το καλοκαίρι), στο οποίο είχαμε μια ομάδα γυναικών σε ένα σχολείο θηλέων όπου η ξαφνική παρουσία ενός άντρα αλλάζει τις ζωές τους.
Εδώ όμως σε αντίθεση με εκείνο το στόρι και ιδίως σε σύγκριση με το πρωτότυπο του Siegel, η ταινία της Marine Francen δεν παίρνει σχεδόν καθόλου κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, και με ένα πολύ ρηχό σενάριο εστιάζει στο κομμάτι των σχέσεων των γυναικών με τον νεοφερμένο άντρα.
Μας δείχνει την ικανότητα των γυναικών να διατηρήσουν ζωντανό το χωριό τους, αλλά από κει και πέρα αναλώνεται με τις ερωτικές ανησυχίες των πρωταγωνιστριών.
Αλλά και αυτό παρουσιάζεται με έναν αφελή τρόπο και από πολύ νωρίς μας προϊδεάζει και μας προετοιμάζει για το τι θα δούμε, με αποτέλεσμα να μην προκαλεί κάποια έκπληξη.
Παράλληλα ο χαρακτήρας του άντρα δεν αναλύεται αρκετά, και δεν μας δίνει κάτι για να «δουλέψουμε» και εμείς πάνω στο ρόλο ή στο συμβολισμό που μπορεί να κουβαλάει.
Άλλη μια σημαντικότατη όμως ένσταση έρχεται με την ταινία να μη βρίσκει ποτέ ρυθμό, με τις εναλλαγές των πλάνων και το μοντάζ να δημιουργούν ένα αποτέλεσμα πολύ κουραστικό ως προς την παρακολούθηση.
Έτσι χάνεται σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον, αυτά που μένουν είναι η όμορφη οπτική απεικόνιση της υπαίθρου και η πετυχημένη αποτύπωση της αγροτικής ζωής, και τελικά η μόνη μας έγνοια από ένα σημείο και μετά είναι απλά να δούμε πώς θα τελειώσει.
Στους κινηματογράφους από 15 Μαρτίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
