Με το Πάσχα να πλησιάζει, έχουμε και για αυτή τη χρονιά μια ταινία που περιστρέφεται γύρω από το πρόσωπο του Ιησού.
Και όπως αποκαλύπτει και ο τίτλος, λίγο περισσότερο γύρω από το πρόσωπο της Μαρίας Μαγδαληνής.
Έχοντας δει δεκάδες μεταφορές στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, η θεματολογία είναι πλέον γνωστή.
Επομένως το μόνο στο οποίο αξίζει να στραφούμε είναι η προσέγγιση και ο τρόπος παρουσίασης.
Ενδιαφέρουσα αρχικά η ιδέα να μας δώσει την ιστορία μέσα από τα μάτια της Μαρίας Μαγδαληνής, ενός προσώπου που αποτέλεσε αφορμή μέχρι και για ιστορίες συνωμοσίας που έφτασαν να τροφοδοτήσουν εντυπωσιακά τον λογοτεχνικό κόσμο του Dan Brown, σε μια από τις πιο διάσημες εκδοχές της ιστορίας της.
Εδώ βέβαια ο σκηνοθέτης Garth Davis μένει μακριά από αυτές εστιάζοντας στις προσωπικότητες των δύο πρωταγωνιστών, χωρίς όμως να καταφέρνει να μας δώσει κάτι αξιομνημόνευτο.
Για τη Μαγδαληνή (Rooney Mara, Lion) μας βγάζει αρχικά τα διλήμματα της για τους σκοπούς και τους στόχους στη ζωή της, με έναν ατομικό όμως τρόπο, αφήνοντας ουσιαστικά στην άκρη το θρησκευτικό κομμάτι το οποίο ξαναπιάνει καθυστερημένα προς το τέλος.
Όσον αφορά τον Ιησού (Joaquin Phoenix, You Were Never Really Here), βλέπουμε ένα πρόσωπο προβληματισμένο, κουρασμένο, και με αρκετές αμφιβολίες, έχοντας παράλληλα μια αρκετά τρομακτική μορφή σε σχέση με τις περισσότερες μεταφορές που έχουμε δει. (Όλα αυτά ίσως και λόγω της επιλογής του πρωταγωνιστή ο οποίος είναι και κατά 10 χρόνια μεγαλύτερος από την ηλικία που υποδύεται).
Τα παραπάνω μπορούν να θυμίσουν τον Τελευταίο Πειρασμό, όπου τη μεταφορά του βιβλίου του Νίκου Καζαντζάκη είχε αναλάβει με επιτυχία ο Martin Scorsese.
Φαίνεται ότι Garth Davis ήθελε και αυτός με τη σειρά του να εστιάσει στον ανθρώπινο παράγοντα, και κυρίως στις αδυναμίες και στις αμφιβολίες των πρωταγωνιστών.
Όμως στα τεχνικά αστοχεί αισθητά.
Και λόγω κινηματογράφησης η οποία δεν βρίσκει ρυθμό δίνοντας ένα πολύ κουραστικό έως και βαρετό αποτέλεσμα, αλλά και λόγω σεναρίου με πολύ μέτριους διαλόγους, και χωρίς να χτίζει ένα κατάλληλο κοινωνικό πλαίσιο για την ιστορία.
Από τη μία δεν εκμεταλλεύεται όσο θα μπορούσε την πρωταγωνίστρια ώστε να μιλήσει υπέρ των γυναικών σε μια εποχή τεράστιων διαφορών των δύο φύλων, ενώ και η μορφή του Ιησού δεν αποτελεί ουσιαστική αφορμή για να αναπτύξει και να υπερασπιστεί τους λόγους μιας έμπρακτης κοινωνικής επανάσταση που απαιτούσαν αρκετοί, και η οποία υποστηρίζεται μέσα από τα λόγια Πέτρου (Chiwetel Ejiofor, Doctor Strange).
Η κατάσταση δεν βελτιώνεται ούτε από τους ηθοποιούς οι οποίοι ατομικά είναι καλοί, αλλά δεν έχουν τη βοήθεια για να φτιάξουν χαρακτήρες ανάλογους του ταλέντου τους.
Έτσι έχουμε ένα αποτέλεσμα χωρίς εκπλήξεις και χωρίς ένταση, που χάνει γρήγορα το ενδιαφέρον του.
Στους κινηματογράφους από 22 Μαρτίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
