Οι τελευταίες δύο ταινίες του Steven Spielberg σε διάστημα λίγων μηνών αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της φιλμογραφίας του, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την ικανότητά του να εναλλάσσεται με επιτυχία ανάμεσα στις αγαπημένες του θεματολογίες.
Έτσι μετά το πολιτικοποιημένο δράμα The Post, ο σύγχρονος παραμυθάς του Hollywood έρχεται με μια αυθεντική περιπέτεια φαντασίας στην οποία φαίνεται να καταδιασκεδάζει.
Και μαζί του θέλει να ξεσηκώσει και εμάς, ξεκινώντας και με το Jump από Van Halen με σκοπό να μας κάνει να «πηδήξουμε» από τις καρέκλες μας.
Υπό μία μεταφορική έννοια τα καταφέρνει.
Εδώ η ιστορία εκτυλίσσεται στο αρκετά μακρινό 2045 όπου το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ζει ουσιαστικά μέσα από ένα διαδικτυακό παιχνίδι (κάπως πιο κοντινό και γνώριμο αυτό).
Χωρίς πολλές λεπτομέρειες για την υπόθεση, ξεκινάει ένα κυνήγι θησαυρού μέσα στο παιχνίδι όπου οι διαγωνιζόμενοι ψάχνουν να βρουν τα λεγόμενα Easter Eggs.
Δηλαδή (μισο)κρυμμένες αναφορές και μηνύματα τα οποία συνήθως λειτουργούν ως tribute σε καλλιτεχνικά πρόσωπα ή δημιουργίες.
Ο Spielberg ο οποίος έχει μια ιδιαίτερη αγάπη σε αυτό, βγάζει όλη τη νοσταλγία προς τις προηγούμενες δεκαετίες βρίσκοντας την ευκαιρία να γεμίσει την ταινία με τα δικά του «αυγά».
Πολλές κινηματογραφικές αναφορές, ανάλογες συζητήσεις, «ανασκαφή» ρετρό video games, και ένα κλίμα 80's το οποίο ενισχύεται μέσα από το πολύ πετυχημένο soundtrack.
Γενικά οι φαν της pop κουλτούρας θα μπουν και οι ίδιο σε ένα παιχνίδι αναζήτησης προσπαθώντας να ανακαλύψουν από πού προέρχονται όλα αυτά που μας παρουσιάζει.
Φυσικά τα παραπάνω έχουν αντίκτυπο στην κεντρική ιστορία η οποία σε διάφορα σημεία δεν πείθει, στους ηθοποιούς και στις ερμηνείες που έρχονται σε δεύτερη μοίρα [Tye Sheridan (X-Men: Apocalypse), Olivia Cooke (The Limehouse Golem)], ενώ και η σπιντάτη δράση η οποία αποτελεί ουσιαστικά video game μπορεί να ξενίσει μερικές στιγμές.
Παρόλα αυτά η σκηνοθετική πινελιά του Spielberg μας κάνει να αφήνουμε στην άκρη τις διαφωνίες μας διατηρώντας ένα εξαιρετικό επίπεδο ρυθμού, με την ταινία να μην γίνεται κουραστική παρά τη διάρκεια αλλά και τις ευκολίες που υπάρχουν προς το φινάλε.
Και μέσα σε όλα αυτά βρίσκει την ευκαιρία να σχολιάσει τη σύγχρονη διαδικτυακή παγκοσμιοποίηση και την ανάγκη μας να ζούμε συνεχώς μέσω υπολογιστών, μέσω παιχνιδιών, γενικότερα μέσω άλλων… μέσων, ψάχνοντας έναν τρόπο διαφυγής από την καθημερινότητα.
Δεκτό αν σκεφτούμε πώς είναι η καθημερινότητα, αλλά μέσα από αυτή πρέπει να βρίσκουμε τις διεξόδους μας.
Γιατί όπως μας λέει, το ωραίο της πραγματικότητας, είναι ότι είναι πραγματική.
Και οφείλουμε να τη ζούμε.
Και μετά από αυτό το ολίγον ηθικοπλαστικό μάθημα συνοψίζουμε.
Μια άκρως διασκεδαστική περιπέτεια φαντασίας η οποία γίνεται έως και απολαυστική μέσα από το κυνήγι και την αναζήτηση των αμέτρητων αναφορών στην pop κουλτούρα, λειτουργώντας για τον Spielberg ως φόρος τιμής στον καλλιτεχνικό χώρο που αγάπησε.
Στους κινηματογράφους από 29 Μαρτίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
