Η χρυσή τηλεοπτική περίοδο που βιώνουμε εδώ και αρκετά πια χρόνια, μας έχει δώσει αριστουργηματικές σειρές, όμως αυτό το κυνήγι της επόμενης μεγάλης επιτυχίας που θα σπρώξει τα όρια της τηλεόρασης και των θεατών λίγο περισσότερο, συχνά νοιώθουμε να έχει παραβαρύνει μια συνήθεια που ξεχνάμε ότι πρωταρχικός της ρόλος είναι να μας διασκεδάζει.
Τι απέγινε η “ελαφριά” τηλεόραση, εκείνη που θα κάτσεις να χαζέψεις το βράδυ όταν γυρνάς κουρασμένος, εκείνη που δεν χρειάζεται να θυμάσαι είκοσι ονόματα για να μπορέσεις να ακολουθήσεις τη πλοκή, εκείνη που μέχρι να καταβροχθίσεις θα ξαναζεσταμένα κεφτεδάκια θα πλησιάζει το τέλος του επεισοδίου;
Σίγουρα υπάρχουν αρκετές από δαύτες εκεί έξω, όμως οι περισσότερες βρίσκονται στη 10η και βάλε σεζόν τους, έχουν ήδη κουράσει εδώ και χρόνια και μια φρέσκια ιδέα πάντα βοηθάει.
Αυτό ακριβώς αποπειράθηκε να κάνει ο Ryan Murphy, δημιουργός των Feud και American Horror Story, με το 9-1-1, ένα κλασσικό procedural drama που έχει μια πολύ απλή ιδέα, να μην ακολουθεί τους ντετέκτιβ που αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν ένα φόνο ή τους γιατρούς που προσπαθούν να σώσουν έναν πυροβολημένο, αλλά εκείνους που πρώτοι απαντούν σε μια έκκληση για βοήθεια, τους τηλεφωνητές της γραμμής έκτακτης ανάγκης, τους πυροσβέστες, τους τραυματιοφορείς, τους αστυνόμους της πόλης του Λος Άντζελες, που φτάνουν πρώτοι στο τόπο του εκάστοτε μικρού ή μεγαλύτερου συμβάντος.
Η σειρά δείχνει εξ αρχής ότι δεν έχει καμία ιδιαίτερη διάθεση να πρωτοτυπήσει, παρά να διαχειριστεί σωστά την έξυπνη αυτή κεντρική ιδέα και τα καταφέρνει.
Με δυο έως και τέσσερις πάντα ενδιαφέρουσες υποθέσεις σε κάθε επεισόδιο, με κυμαινόμενη ένταση και δραματικότητα ώστε να διατηρείται ψηλά το ενδιαφέρον, εναλλάσσοντας τα πληρώματα των διαφόρων υπηρεσιών αναλόγως τη περίπτωση με τη συνύπαρξή τους να είναι συχνή, ώστε να υπάρχουν και οι απαραίτητες διαπροσωπικές σχέσεις, το 9-1-1 αποδείχτηκε μία από τις πιο ένοχες απολαύσεις των τελευταίων ετών.
Ένα όμως είναι το μεγάλο της μειονέκτημα και αυτό δεν είναι άλλο από τo “σαπούνι”.
Η σειρά έδειξε αυτοκαταστροφικές τάσεις όταν ο πιλότος της έμοιαζε με spin-off του Grey’s Anatomy, με τη συναισθηματικά στερημένη τηλεφωνήτρια που φροντίζει την μητέρα της που έχει Αλτσχάιμερ, τον γκομενιάρη πυροσβέστη που χρησιμοποιεί τη γοητεία της στολής για να ξεπεράσει το ρεκόρ του Σπαλιάρα και την αφροαμερικανίδα αστυνομικό με τον γκέι σύζυγο, να αφήνουν τις πραγματικές υποθέσεις στο παρασκήνιο, και πρέπει να ομολογήσω ότι λίγο έλειψε να μην του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία.
Ευτυχώς, η κατάσταση όχι απλά ισορροπεί αλλά γέρνει σχεδόν τελείως προς τη μεριά των περιστατικών έκτακτης ανάγκης στη συνέχεια, με τα προσωπικά των πρωταγωνιστών να υπάρχουν μεν αλλά χωρίς να προσπαθούν να κλέψουν τη παράσταση.
Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι το τελευταίο επεισόδιο του πρώτου κύκλου, που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι πολύ δυνατό ώστε να περιμένουμε με ανυπομονησία τη συνέχεια, ξαναθυμήθηκε τις κακές συνήθειες του πιλότου!
Πολύ δυνατό το cast με τους Angela Bassett, Connie Britton και Oliver Stark να το οδηγούν και τους Peter Krause, Aisha Hinds και Kenneth Choi να ακολουθούν.
Το 9-1-1 είναι μια εθιστική ένοχη απόλαυση.
Δεν είναι ούτε κάτι τρομερά πρωτότυπο, ούτε ιδιαίτερα “ποιοτικό”, αλλά όταν τα 40 του λεπτά περνούν νεράκι και όταν τελειώσουν δε βλέπεις την ώρα για το επόμενο, κάτι κάνει καλά.
Αν θέλετε ένα διάλειμμα μεταξύ των Netflix binge-watch, δώστε μια ευκαιρία στη σειρά του Fox και θα περάσετε πολύ ωραία.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
