Με τη κινηματογραφική βιομηχανία της Μεγάλης Βρετανίας να απλώνει τα δίχτυα της σε κάθε genre, το είδος του τρόμου μερικές φορές το ξεχνάμε παρότι μας έχει καταπληκτικά δείγματα γραφής και είναι από τις πιο ιστορικά παραγωγικές χώρες.
Τα περισσότερα απ’ αυτά τα δείγματα μάλιστα είναι μικρές παραγωγές χαμηλού προϋπολογισμού που χάρη στο ταλέντο και το μεράκι των δημιουργών καταφέρνουν πολύ περισσότερα απ’ ότι τα πολυδιαφημισμένα ξαδερφάκια τους από την άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Μία απ’ αυτές φαίνεται να είναι και το Caught, μια ταινία που εμφανίστηκε από το πουθενά, και μας είχε τραβήξει το ενδιαφέρον από τα πρώτα δευτερόλεπτα του trailer.
Η ταινία μας πάει κάπου στην Αγγλική εξοχή, εκεί όπου σε ένα ειδυλλιακό τοπίο, σε ένα όμορφο σπίτι ζουν η Julie (Mickey Summer, The Battle of the Sexes) και ο Andrew (Ruben Crow), ένα ζευγάρι δημοσιογράφων μαζί με τα δυο τους μικρά παιδιά.
Τις τελευταίες ημέρες έχουν προσέξει ότι στο κοντινό χερσότοπο έχει στηθεί μια στρατιωτική βάση που τους έχει κεντρίσει την επαγγελματική τους περιέργεια.
Μία λοιπόν ωραία πρωία, ένα άγνωστο ζευγάρι που τους συστήνεται ως κύριος και κυρία Blair, ντυμένοι στα λευκά, τους χτυπά τη πόρτα.
Μιλούν και συμπεριφέρονται περίεργα και ζητούν να τους κάνουν κάποιες ερωτήσεις.
Θεωρώντας ότι είναι από την εν λόγω βάση, τους βάζουν στο σπίτι τους, όμως πολύ γρήγορα καταλαβαίνουν ότι άνοιξαν τη πόρτα σε έναν εφιάλτη από τον οποίον δύσκολα θα βγουν ζωντανοί.
Το Caught είναι μια ταινία που η μεταφορική κλισέ φράση πως η ατμόσφαιρα είναι τόσο αποπνικτική που κόβεται με το μαχαίρι, ταιριάζει γάντι.
Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, ο θεατής νοιώθει να βρίσκεται μέσα στο σπίτι που αποτελεί και μοναδικό σκηνικό ολόκληρου του φιλμ.
Μυρίζει τον αέρα, φοράει τα ρούχα των ηρώων, και με την ακατάπαυστη μουσική επένδυση από τον Moritz Schmittat που του τσιτώνει κάθε νεύρο του σώματος, είναι μια ταινία που ξεκινάς να βλέπεις καθισμένος αναπαυτικά στο κάθισμα και καταλήγεις αγκαλιά με το κάθισμα του μπροστινού, χωρίς καν να το καταλάβεις!
Να είστε σίγουροι ότι το όνομα του σκηνοθέτη Jamie Patterson θα το ξανακούσουμε.
Το σενάριο των πρωτοεμφανιζόμενων Dave Allsop & Alex Francis σίγουρα δεν είναι στη βάση του κάτι πρωτότυπο, αφού έχουμε να κάνουμε ουσιαστικά με ένα home invasion movie, το οποίο όμως χρησιμοποιεί πολλά έξυπνα τρικς για να ξεχωρίσει και το καταφέρνει.
Η άγνωστη ταυτότητα των εισβολέων η οποία δεν περιορίζεται μονάχα στο ποιοι είναι αλλά και στο τι είναι και τι θέλουν, είναι το σημαντικότερο απ’ αυτά, το οποίο μάλιστα ξεδιπλώνεται, μέχρι ενός σημείου, αριστοτεχνικά, γνωρίζοντας τι να πει και πότε να το πει.
Κάπου εδώ όμως είναι η ώρα να πούμε και τα παραπονάκια μας από τη ταινία, το σημαντικότερο από τα οποία είναι το “μέχρι ενός σημείου” που ανέφερα νωρίτερα, με το φιλμ να μοιάζει να χάνει κάπως τον έλεγχο του ρυθμού και του τι θέλει, στο τελευταίο του act και αντί να κορυφώσει, ξεφουσκώνει, χωρίς ωστόσο να χάνει το τελικό του στόχο.
Επίσης υπάρχει ένα θέμα με την παρουσίαση των villains, ειδικά στην αρχή του φιλμ, η αοριστία της ταυτότητας των οποίων σε συνδυασμό με τη συμπεριφορά τους, τους κάνει σε στιγμές να μοιάζουν καρικατούρες παρά φοβιστικοί.
Τέλος, η ερμηνείες των Ruben Crow και Mickey Sumner που υποδύονται τα θύματα θα μπορούσαν να είναι λίγο καλύτερες, αντίθετα με εκείνες των Cian Barry και April Pearson, και ειδικά του πρώτου, που είναι ανατριχιαστικές.
Παρά τα προβλήματα, το Caught είναι μια πολύ δυνατή ταινία, που σε κρατάει κυριολεκτικά στη άκρη του καθίσματος με το τρόπο που διαχειρίζεται το μυστήριο της ιστορίας και την εξαιρετική του σκηνοθεσία που σου κόβει την ανάσα.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
