Ειλικρινά, δε μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει θεατής που ακολουθεί στενά την άνοδο των super-hero comic-book movies στο θρόνο της κινηματογραφικής βιομηχανίας και δε τον έχει χτυπήσει, λιγότερη ή περισσότερο, η πολυσυζητημένη superhero fatigue.
Στη δική μου περίπτωση, τα πρώτα σημάδια κούρασης
εμφανίστηκαν στο Thor: The
Dark World, ενώ αυτή έγινε ξεκάθαρη με το Captain
America: Civil War, όταν αντιλήφθηκα ότι ενώ η ταινία ήταν πραγματικά πάρα
πολύ καλή, δε μπόρεσα να την απολαύσω, ένοιωθα μπουχτισμένος, με αυτή την
αίσθηση να εντείνεται χρόνο με το χρόνο, κάτι στο οποίο βοήθησαν και οι αρκετές
οριακά μέτριες, για να μη πω τίποτα χειρότερο, ταινίες που μας έφτασαν τα
τελευταία χρόνια, βλέπε Spider-Man:
Homecoming, Black
Panther, Dawn
of Justice, Suicide Squad…
Μία από τις ελάχιστες εξαιρέσεις που απέδειξαν ότι το είδος
πρέπει και μπορεί να εξελιχθεί, ήταν το (απελευθερωμένο από το MCU) Deadpool
της Fox, μια ταινία που κανιβάλισε το είδος με εικονική
πρωτοτυπία και καντάρια ενήλικου χιούμορ, και μας προσέφερε διασκέδαση που
ξεπέρασε τις όποιες προσδοκίες, ενώ χάρη και στη μικρή αλλά εμπνευσμένη
καμπάνια προώθησης, κατάφερε να σπάσει και τα ταμεία.
Μόλις δύο χρόνια αργότερα, έφτασε η ώρα να δούμε το sequel, και πρέπει να
ομολογήσω ότι μέχρι λίγο πριν κυκλοφορήσει το τελικό trailer, δεν είχα και τα
καλύτερα των προαισθημάτων, με την αλλαγή του
σκηνοθέτη, την εσπευσμένη παραγωγή του sequel και τα κρύα πρώτα
teasers να μου
δίνουν αρκετές αφορμές για να ανησυχώ.
Με μεγάλη μου χαρά, διαψεύστηκα
πανηγυρικά!
Το δίδυμο των Rhett
Reese & Paul Wernick που
ανέλαβαν να γράψουν το σενάριο, βρίσκονται και πάλι σε μεγάλα κέφια, με την
ιστορία της νέας ταινίας να ακολουθεί την ίδια non-linear αφήγηση, τοποθετώντας τον
ανεπανάληπτα αιρετικό χαρακτήρα του ήρωα σε παράλληλες και άκρως δραματικές
ιστορίες, που όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, είναι γεμάτες θετικά μηνύματα για
την οικογένεια!
Δύο ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά που έκαναν τη πρώτη ταινία να ξεχωρίζει, οι εξωφρενικές σκηνές δράσης και το ισοπεδωτικό ανίερο χιούμορ.
Με τη βοήθεια του σχεδόν διπλάσιου budget αλλά και του σκηνοθέτη David Leitch (John Wick, Atomic Blonde) που είναι μανούλα
σε κάτι τέτοια, το Deadpool 2 δεν απογοητεύει ούτε στο
ελάχιστο σε αυτόν το τομέα, με πολύ περισσότερες σε αριθμό και εξαιρετικά
διασκεδαστικές και πρωτότυπα χορογραφημένες και σκηνοθετημένες σκηνές δράσης να
γεμίζουν τη ταινία, χωρίς σε κανένα σημείο να τη παραφουσκώνουν λόγω μεγάλης διάρκειας,
όπως κάνουν κάτι άλλοι .…ονόματα δε λέμε…
Το χιούμορ είναι κάτι σίγουρα πιο υποκειμενικό.
Χαρακτηριστικό ότι σε μία γεμάτη αίθουσα, η προέλευση των γέλιων ερχόταν από
διαφορετικές πηγές σε κάθε ατάκα.
Όσοι έχετε δει τη πρώτη ταινία, ξέρετε πάνω κάτω
τι να περιμένετε, με το ύφος του χιούμορ να παραμένει αναλλοίωτο και τη
ποσότητα που έχει αυξηθεί αισθητά να ισορροπεί πολύ ωραία με τα επίσης αυξημένα
δραματικά segments.
Μπορεί
κάποια gags να μοιάζουν λίγο επαναλαμβανόμενα, κάποιες ατάκες να μη
λειτουργούν όσο θα θέλαμε, όμως από μια ταινία που οχτώ στις δέκα γραμμές
διαλόγου είναι κωμικές και βγαίνεις από τις αίθουσα και πονάει η κοιλιά σου από
τα γέλια, δε μπορούμε παρά να πούμε ότι η αποστολή εξετελέσθη.
Αν έχω ένα παράπονο, αυτό είναι η μη αξιοποίηση των sidekicks, ειδικά για μια
ταινία που έχει αποκαλύψει ότι αποτελεί προάγγελος του X-Force, βάζοντας τους παλιούς Negasonic Teenage Warhead και Colossus στο
ράφι, ρίχνοντας όλο το βάρος στους νέους Cable (Josh Brolin) και Domino
(Zazie Beetz).
Το Deadpool 2 είναι μια ταινία που
ξεπέρασε τις προσδοκίες μου, αναλογιζόμενοι ότι περίμενα κάτι κατώτερο της
πρώτης ταινίας, και αποδείχτηκε ισάξιο αλλά ταυτόχρονα και προσεκτικά
διαφορετικό.
Είναι απλά τα πράγματα, μη χάνετε ώρα, βουρ για τσιμιτσάνγκα!
Στους κινηματογράφους από 17 Μαΐου.
Στους κινηματογράφους από 17 Μαΐου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
