Η οποιαδήποτε προσπάθεια αποκωδικοποίησης του τρόπου λειτουργίας των ελληνικών εταιριών διανομής, θα ήταν τελείως άσκοπη.
Μία από τις περίεργες συνήθειες είναι τη συγκεκριμένη περίοδο, ενώ ο ήλιος αρχίζει να ζεσταίνει, τα πουλάκια να τιτιβίζουν και οι θεατές να βλέπουν σκοτεινή αίθουσα και να αλλάζουν δρόμο, οι διανομείς να ξεφορτώνουν κατά συρροή ότι έχει μείνει όλο το χειμώνα να σκονίζεται στα συρτάρια τους, και για τον έναν ή τον άλλον λόγο δεν έχει ελπίδα εμπορικής επιτυχίας, με το γνωστό αποτέλεσμα της μιας ντουζίνας νέων ταινιών κάθε βδομάδα, που προφανώς κανείς δε προλαβαίνει να δει, ακόμα και να θέλει…που δε θέλει.
Μία απ’ αυτές είναι και το The Exception, ένα πολεμικό/ερωτικό δράμα που βασισμένο στο historical fiction μυθιστόρημα του Alan Judd, μας πηγαίνει στην Ολλανδία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, εκεί όπου ζει εξόριστος ο τελευταίος Αυτοκράτορας της Γερμανίας, Wilhelm Β'.
Η χώρα έχει παραδοθεί στους Ναζί, και ο λοχαγός Stefan Brandt στέλνεται ως προσωπικός του σωματοφύλακας, ενώ ταυτόχρονα έχει εντολή να τον κατασκοπεύει σχετικά με τις απόψεις του για το νέο καθεστώς του Χίτλερ.
Εκεί ο Stefan όμως γνωρίζει την όμορφη καμαριέρα Mieke, με το πάθος μεταξύ τους να φουντώνει αμέσως και τον στρατιωτικό να βρίσκεται διχασμένος ανάμεσα στον έρωτα και το καθήκον, ειδικά όταν μαθαίνει ότι αυτή είναι Εβραία.
Η ταινία δε ξεκινάει με τον καλύτερο τρόπο, με τον Stefan να μας συστήνεται τελείως επιφανειακά και τον άχρωμο, άοσμο και άγευστο Jai Courtney (Suicide Squad) που τον ενσαρκώνει, να μη μπορεί να προσδώσει τίποτα σε έναν ενοχλητικά μονοδιάστατο ρόλο, εκτός από κάποιες τραγελαφικές μουτσούνες υπεροψίας!
Η συνέχεια είναι εξίσου προβληματική, με τη συνάντησή του με την Lily James (Darkest Hour) να είναι σεξουαλικά άχαρη, και τη χημεία των δύο ηθοποιών να μην είναι η καλύτερη.
Παρότι η συνέχεια της ιστορίας πάσχει από έλλειψη ιστορικού και λογικού ρεαλισμού, η πλοκή σταδιακά αρχίζει να ανεβάζει ταχύτητες, ενώ ταυτόχρονα και ο τρόπος που οι ήρωες αλληλοεπιδρούν γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρον, με τις ευαίσθητες ισορροπίες ανάμεσα στην στεγνή εκτέλεση εντολών και στη αντίληψη της πραγματικότητας να κλονίζονται, με το αποτέλεσμα να είναι μια αρκετά δυνατή σπουδή χαρακτήρων.
Τη παράσταση κλέβει φυσικά ο τεράστιος Christopher Plummer (All the Money in the World) στο ρόλο του ηλικιωμένου έκπτωτου βασιλιά που μπορεί να επιθυμεί την επιστροφή του στο θρόνο της Γερμανίας, όμως γνωρίζει ότι αυτό δε πρόκειται να συμβεί, τόσο γιατί δε πρόκειται να του το επιτρέψουν αλλά και γιατί η Γερμανία δεν είναι η ίδια χώρα που άφησε πίσω.
Δυστυχώς η Janet McTeer (Me Before You) στέκεται λίγη δίπλα του στο ρόλο της συζύγου, κρίμα γιατί θα μπορούσαμε να έχουμε ένα εξαιρετικό δίδυμο.
Παρότι η ταινία του βετεράνου θεατρικού αλλά πρωτοεμφανιζόμενου κινηματογραφικού σκηνοθέτη David Leveaux δεν έχει να επιδείξει κάτι στο οποίο πραγματικά λάμπει, το συνολικό αποτέλεσμα κυμαίνεται αρκετά άνω του μετρίου, με ένα πολύ δυναμικό πολιτικό στόρι που για καλή μας τύχη κρατάει ηνία του φιλμ έναντι της ασθενούς ερωτικής υποπλοκής.
Προβλήθηκε στους κινηματογράφους από 19 Απριλίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
