Το γερμανικό Don't Get Out είναι το επίσημο remake της Ισπανικής ταινίας του 2015, El Desconocido, η οποία κυκλοφόρησε στην Ελλάδα με ελληνικό τίτλο Με Απόκρυψη.
Πρώτες εβδομάδες λειτουργίας των θερινών κινηματογράφων και, για καλή μας τύχη, φέτος οι γαλλικές κομεντί δεν έχουν αρχίσει (ακόμα) να πέφτουν σαν χαλάζι και να υπερκαλύπτουν ταινίες που θα παρακολουθούσαμε ευχαρίστως κάτω από τα’ άστρα.
Το El Desconocido δεν είναι γαλλικό και δεν είναι κομεντί, αλλά για να δούμε αν πραγματικά αξίζει να του δώσουμε μια ευκαιρία.
Ο Κάρλος είναι στέλεχος τράπεζας και οικογενειάρχης με δυο παιδιά.
Ένα τυπικό πρωινό ξεκινάει, και εκείνος παίρνει τα παιδιά με το αμάξι για να τα πάει στο σχολείο και από εκεί να πάει στη δουλειά του.
Ένα κουδούνισμα τηλεφώνου ακούγεται από ένα άγνωστο τηλέφωνο, το οποίο βρίσκει κρυμμένο μέσα στο αμάξι.
Ο Κάρλος απαντάει και μια άγνωστη φωνή τον ενημερώνει ότι το αυτοκίνητο είναι παγιδευμένο με εκρηκτικά, και αν κάποιος προσπαθήσει να σηκωθεί από τη θέση του, θα προκληθεί έκρηξη.
Για να την απενεργοποιήσει, ο άγνωστος του ζητάει να μεταφέρει σε ένα λογαριασμό ένα μεγάλο χρηματικό ποσό.
Μπορεί να είναι μια ισπανική και ισπανόγλωσση παραγωγή, όμως το El Desconocido είναι μια “αμερικάνικη” ταινία, και θα εξηγηθώ.
Πρόκειται για ένα θρίλερ δράσης γεμάτο ένταση και αγωνία, που θέλει και καταφέρνει να κρατάει ένα δαιμονιώδη ρυθμό, δανειζόμενο ιδέες από πολλές αμερικάνικες ταινίες και συρράβοντάς τες ιδιαίτερα επιτυχημένα σε ένα αγωνιώδες και φυσικά διασκεδαστικό για το θεατή σύνολο.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Dani de la Torre κάνει παπάδες στο χειρισμό της κάμερας, τόσο έξω όσο και μέσα από το αμάξι, ενώ διαχειρίζεται άψογα και τους ηθοποιούς του.
Η ταινία επίσης έχει ένα ευφάνταστο δυναμικό μοντάζ, καθώς και εξαιρετικό ήχο.
Όλα καλά μέχρι εδώ, έτσι;
Τι άλλο όμως έχουν οι “αμερικάνικες” ταινίες, ή για να είμαι πιο συγκεκριμένος, οι λεγόμενες “αμερικανιές”;
Ένα σενάριο, που τα πάντα επιτρέπονται και ο θεατής απλά κατεβάζει το διακόπτη την λογικής του για να δεχτεί τα όσα παρακολουθεί.
Το ύφος και ο δαιμονιώδης ρυθμός της ταινίας, θα δικαιολογούσαν μια-δυο τέτοιες σκηνές και στο El Desconocido, όμως ο σεναριογράφος Alberto Marini (Extinction, Summer Camp) μας ρίχνει μία τέτοια κατάσταση, κυριολεκτικά κάθε δεκάλεπτο.
Μία, δύο, τρεις, πέντε, δέκα, ε μυαλό είναι αυτό και κάποια στιγμή αντιδράει, και δε δέχεται να το προσβάλεις σε τέτοιο βαθμό, γιατί οι σεναριακές ευκολίες που παρακολουθούμε είναι απανωτές και τόσο τρανταχτές σε κάνουν να τραβάς τα μαλλιά σου και να βρίζεις.
Είναι πραγματικά κρίμα γιατί τεχνικά, το El Desconocido είναι εντυπωσιακότατο, με τον Luis Tosar στο πρωταγωνιστικό ρόλο να προσφέρει μια πολύ δυνατή ερμηνεία.
Η ένταση και η αγωνία είναι αδιάκοπη, όμως όχι, όλα έχουν και τα όριά τους, έτσι κι ο θεατής μπορεί μέχρι ενός σημείου να δεχτεί να εξευτελίζουν τη νοημοσύνη του, και εδώ αυτό το σημείο ξεπερνιέται πάρα πολλές φορές.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
