Στο BBC America έκανε πριν λίγες εβδομάδες πρεμιέρα μία σειρά, της οποίας ίσα που γνωρίζαμε την ύπαρξη νωρίτερα, δεν είχε κάποιο όνομα, κάποιον συντελεστή που να τραβήξει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, ενώ ακόμα και ο τίτλος δε μπορούσε να σε κερδίσει.
Ειλικρινά δε ξέρω γιατί έδωσα μια ευκαιρία στο πιλότο, όμως αποδείχτηκε έρωτας με τη πρώτη ματιά.
Το Killing Eve είναι βασισμένο στη σειρά βιβλίων Villanelle του Luke Jennings με την ταλαντούχα ανερχόμενη βρετανίδα ηθοποιό και παραγωγό Phoebe Waller-Bridge (Fleabag) να κρατάει τα ηνία της διασκευής του.
Η Villanelle είναι μια νεαρή, όμορφη, γλυκύτατη… ψυχοπαθής δολοφόνος που αναλαμβάνει να βγάλει από τη μέση στόχους υψηλής αξίας, παίρνοντας εντολές από τον “διαχειριστή” και μέντορά της, έναν Ρώσο, μέλος μιας μυστηριώδους οργάνωσης γνωστής και ως The Twelve.
Η Eve Polastri είναι μια υπάλληλος γραφείου της MI5, η ευφυΐα και η οξυδέρκεια της οποίας κερδίζει την εμπιστοσύνη της Carolyn Martens, διευθύντριας του τμήματος Ρωσίας, η οποία της προτείνει να έρθει στην ομάδα της ώστε να ξεσκεπάσουν τους Twelve.
Η Eve αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στην έρευνα θυσιάζοντας ακόμα και το γάμο της, αφού για πρώτη φορά νοιώθει ότι η αξία της αναγνωρίζεται, ενώ η Villanelle που φυσικά την αντιλαμβάνεται, εντυπωσιάζεται με το πάθος της και ένα διεστραμμένο αλλά και θανατηφόρα ξεκαρδιστικό παιχνίδι γάτας και ποντικού, με τους ρόλους να εναλλάσσονται συνεχώς, μόλις ξεκίνησε…
Παρότι η ιστορία εξελίσσεται στο σήμερα, η σειρά έχει μια εξαιρετική μετά-ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα, κάτι που γίνεται ακόμα πιο έντονο από τον μουντό, ξεθωριασμένο οπτικό τομέα.
Η κεντρική ιστορία κατά βάση δεν είναι κάτι τρομερά πρωτότυπο, όμως δύο είναι τα χαρακτηριστικά που την κάνουν να ξεχωρίζει, οι εξαιρετικά ενδιαφέροντες κεντρικοί χαρακτήρες, και το χιούμορ.
Οι Sandra Oh (Grey's Anatomy) και Jodie Comer (The White Princess) είναι καταπληκτικές ως δυο γυναίκες απόλυτα αφοσιωμένες στο στόχο τους, πανέξυπνες, που όμως έχουν θυσιάσει τα πάντα στη ζωή τους υπακούοντας τις εντολές ανωτέρων, οι οποίες δεν είναι πάντα για το καλό τους.
Οι δύο ηρωίδες αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και η κόντρα τους, παρότι σε ελάχιστες στιγμές έρχονται κυριολεκτικά πρόσωπο με πρόσωπο, είναι απολαυστικές.
Το στοιχείο όμως που απογειώνει το Killing Eve είναι το βιτριολικό, βρετανικό χιούμορ που μπαίνει σφήνα σε κάθε γραμμή διαλόγου, σε κάθε άχαρο βλέμμα, ακόμα και στις σκηνές δράσης, και κουμπώνει τέλεια με την κατά βάση κατασκοπική δραματική ιστορία, δημιουργώντας ένα εκρηκτικά απολαυστικό αποτέλεσμα.
Χάρη στη μικρή του διάρκεια (8 40λεπτα επεισόδια), η σειρά έχει το μεγάλο προσόν να μην έχει χρόνο για χάσιμο, και παρότι δεν βιάζεται, η ροή της είναι συνεχής με τη πλοκή να μην έχει παρά ελάχιστα κενά διαστήματα.
Ένα παράπονο ωστόσο που πρέπει να εκφράσω είναι η υπερβολικά επιφανειακή παρουσίαση της της ιστορίας και η ελάχιστη ουσιαστική εξέλιξή της.
Με άλλα λόγια, αν περιμένετε να μάθετε περισσότερα για τους Twelve, λυπάμαι, χάσατε…
Η σειρά έχει ήδη ανανεωθεί για δεύτερο κύκλο, με τους ιθύνοντες να τρίβουν τα χέρια τους βλέποντας ότι το Killing Eve είναι μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις σειρών που επεισόδιο με το επεισόδιο ανεβάζουν συνεχώς τα νούμερά τηλεθέασης.
Και με μεγάλη μου ευχαρίστηση, μπορώ να πω ότι το αξίζει και με το παραπάνω.
Ψάξτε τη και μη τη χάσετε.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
