Με μια βαλίτσα γεμάτη βραβεία, μεταξύ των οποίων και το Best First Feature Award από το Βερολίνο, το Estiu 1993 έρχεται για να δώσει πίσω τη χαμένη αίγλη στα θερινά σινεμά που τις τελευταίες εβδομάδες έχουν κατακλυστεί με διάφορα ευρωπαϊκά σκουπίδια.
Η Frida είναι ένα 6χρονο κορίτσι από τη Βαρκελώνη, που μόλις έχασε (και) τη μητέρα της, με την επιμέλειά της να περνάει στο θείο Esteve, ο οποίος ζει με τη δική του οικογένεια σε ένα αγροτόσπιτο.
Η νέα της οικογένεια την υποδέχεται θερμά, όμως το μικρό κορίτσι δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στο νέο της περιβάλλον.
Κάνοντας το ντεμπούτο της με την αυτοβιογραφική της ιστορία, η σεναριογράφος και σκηνοθέτιδα Carla Simón παρουσιάσει μία δραματική ιστορία που αντί εξομολόγησης, δε διστάζει να τεντώσει το δάχτυλο, όχι όμως για να κατηγορήσει αλλά για να προσφέρει τροφή για σκέψη.
Η Laia Artigas με τα μεγάλα καστανά της μάτια κερδίζει αμέσως το θεατή, ποιος άλλωστε μπορεί να μη συμπονέσει ένα μικρό κορίτσι που ορφάνεψε σε μια τόσο τρυφερή ηλικία.
Παρότι το φιλμ είναι μια κλασσική ιστορία διαχείρισης του πένθους, η πλοκή της, κρατώντας προσεκτικά κάποια από τα χαρτιά της κλειστά, ξεχωρίζει χάρη στην πολυεπίπεδη παρουσίαση, που μετατρέπει το παιδικό ψυχισμό σε μια τρισδιάστατη σκακιέρα, με κάθε πιόνι, ακόμα και με τη μη-κίνησή του, να παίζει σημαντικό ρόλο.
Η αντίδραση ενός παιδιού σε ένα θάνατο είναι πολύ πιο πολύπλοκή από εκείνη ενός ενήλικα, με τα 5 στάδια του πένθους να μπλέκονται και τις συμπεριφορές να μπορούν να φτάσουν στα άκρα.
Η μικρή Frida βιώνει το θρήνο βουβά, με τη ματαιότητα της ζωής και το φόβο για το θάνατο να έρχονται αντιμέτωπα και τελικά να χάνουν από παιδική περιέργεια.
Το νέο και εντελώς διαφορετικό περιβάλλον ζωής την προκαλεί, βγάζοντας διττά συναισθήματα.
Το μπέρδεμα μέσα της γίνεται ακόμα μεγαλύτερο από τις θρησκευτικές διδαχές της γιαγιάς, αλλά και το κρυφάκουσμα των συζητήσεων μεταξύ των μεγάλων που μιλούν για ένα μυστικό γύρω από το θάνατο των γονιών της.
Μοναδικός "συνοδοιπόρος" σε αυτό το ταξίδι είναι η μικρή ξαδέρφη της, ένα ζουζούνι που δέχεται την Frida σαν μεγάλη αδερφή και γίνεται η σκιά της, γεγονός που και πάλι το κορίτσι δέχεται με ανάμεικτες αντιδράσεις, αφού μπορεί η μικρή να είναι η μόνη πηγή χαράς, όμως ο δαίμονας της ζήλιας δεν αργεί να εμφανιστεί, και μάλιστα με ακραίες μορφές.
Ρόλο-κλειδί σε όλη αυτή τη κατάσταση παίζουν οι νέοι της γονείς, οι οποίοι την υποδέχονται και την καλωσορίζουν σαν δικό τους παιδί, βάζοντάς την αμέσως στην οικογένειά τους, όμως κάτι λείπει, κάτι που για ένα παιδί μπορεί να κάνει όλη τη διαφορά...
Το Estiu 1993 είναι ένα κλασσικό ευρωπαϊκό ανεξάρτητο δράμα.
Με άλλα λόγια, δε διστάζει να σοκάρει, να πει αλήθειες, ακόμα κι αν αυτές μαυρίσουν τη καρδιά των θεατών.
Η λεπτομερής ανάπτυξη της ιστορίας, χωρίς να χρειάζεται να πει πολλά λόγια, συνεπαίρνει όμως υπάρχουν στιγμές που το φιλμ μοιάζει υπερβολικά με εξομολόγηση, ξεχνώντας ότι είναι και μια κινηματογραφική ταινία, κάνοντας συναισθηματικές κοιλιές.
Το όνομα της Carla Simón σίγουρα θα το ακούσουμε πολύ στο μέλλον και δικαίως μιας εδώ έχουμε μια τεχνικά άρτια ταινία, όμως μένει να δούμε αν θα μπορέσει να τιθασεύσει το ταλέντο της και σε κάτι λιγότερο προσωπικό.
Στους κινηματογράφους από 21 Ιουνίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
