Ο Paul Schrader υπήρξε ένας από τους καλύτερους σεναριογράφους των προηγούμενων δεκαετιών στην Αμερική, έχοντας συνεργαστεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα και με τον Martin Scorsese σε μερικές από τις κορυφαίες ταινίες του (Taxi Driver, Raging Bull, Last Temptation).
Τα τελευταία χρόνια δεν παραμένει το ίδιο παραγωγικός συγγραφικά, καθώς μοιράζεται ανάμεσα και σε σκηνοθετικά καθήκοντα.
Στην προκειμένη περίπτωση αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου την ευθύνη της ταινίας φτιάχνοντας και παρουσιάζοντας μια ιστορία γύρω από το πρόσωπο ενός ιερέα (Ethan Hawke, The Magnificent Seven), θέλοντας να περιστραφεί γύρω από θέματα πίστης.
Αλλά κάνει πολλά περισσότερα.
Τεχνικά η αφήγηση που επιλέγει θυμίζει αρκετά το Taxi Driver, βάζοντας επίσης στο επίκεντρο έναν μοναχικό άντρα ο οποίος ψάχνει να βρει απαντήσεις και κάποιο νόημα στη ζωή του, ενώ αναρωτιέται γύρω από την πίστη και την έννοια της αμαρτίας, και σε προσωπικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο.
Η ταινία όμως δεν αποτελεί μόνο ένα προσωπικό ταξίδι αναζήτησης του ήρωα.
Πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή του σεναρίου αποτελεί η σύνδεση της θεολογίας με τα σύγχρονα περιβαλλοντικά προβλήματα, καθώς φαίνεται να τον προβληματίζει το κατά πόσο η (αυτο)καταστροφική μας φύση είναι συμβατή με το Θείο.
Για το πώς μπορεί να γίνει η καταστροφή του κόσμου από τα ίδια τα Δημιουργήματα του Θεού.
Αν σκεφτούμε όμως τη φιλοχρήματη εποχή μας και τη ματαιοδοξία που την ακολουθεί, τότε έχουμε τη ζητούμενη αλλά και δυσάρεστη απάντηση.
Όλα αυτά δίνονται με ένα εξαιρετικά καλογραμμένο σενάριο, το οποίο φτάνει σε σημείο να απαιτεί και επιπλέον προβολή για να χωνευτεί η λογοτεχνική γραφή και οι φιλοσοφικοί προβληματισμοί που θέτει.
Από σκηνοθετικής άποψης βέβαια δεν πετυχαίνει στον ίδιο βαθμό καθώς ο ρυθμός της ταινίας είναι λίγο πιο αργός απ’ ότι ίσως έπρεπε, έχοντας επιπτώσεις και στη διάρκεια.
Η γραφή όμως παραμένει σε όλη τη διάρκεια εξαιρετική διατηρώντας το ενδιαφέρον.
Σε αυτό συμβάλλει και ο Ethan Hawke ο οποίος δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία, συχνά συγκρατημένη και εσωστρεφή, αποδίδοντας όμως πετυχημένα με αυτόν τον τρόπο τους προβληματισμούς και τους προσωπικούς δαίμονες του χαρακτήρα, παρουσιάζοντας συχνά και μια διάθεση αυτοτιμωρίας για το παρελθόν που τον βασανίζει.
Δίπλα του η Amanda Seyfried (Love the Coopers) είναι επίσης καλή σε έναν ασυνήθιστο για αυτήν ρόλο, αν και ο χαρακτήρας της προκαλεί ορισμένες αμφιβολίες για την κατάληξη της ιστορίας.
Το συνολικό ταξίδι όμως έχει σίγουρα μεγαλύτερη αξία από τον προορισμό.
Στους κινηματογράφους από 7 Ιουνίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
