Ένα ουσιαστικά αδιαμφισβήτητο γεγονός της βιομηχανίας της ΝΑ Ασίας είναι πως το J-horror (Ringu, Ju-on κτλ) έχει πεθάνει εδώ και χρόνια.
Οι Κορεάτες όμως (και άλλοι) κάποιες φορές δοκιμάζουν την τύχη τους στην κατηγορία και πολύ σπάνια, κυκλοφορούν ταινίες όπως το The Wailing, αν και στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο τρόμος είναι απλά μια δικαιολογία για πολλά άλλα στοιχεία.
Ο Huh Jung, πολύ πιθανόν λόγω της ταινίας του Na Hong-jin (και όπως πολλοί θα κάνουν στο μέλλον) παρουσιάζει την δική του απόπειρα στην Κορεάτικη εκδοχή του J-horror.
Η Hee-yeon μετακομίζει στην εξοχή κοντά στο όρος Jang, με τον σύζυγό της Min-ho, την κόρη της Joon-hee και την άρρωστη πεθερά της Soon-ja, σε μια προσπάθεια για ολόκληρη την οικογένεια να ξεπεράσει την εξαφάνιση του γιου της.
Σχεδόν μόλις μετακομίζουν όμως, ένα πτώμα ανακαλύπτεται σε ένα απομακρυσμένο δωμάτιο που όλες του οι έξοδοι έχουν χτιστεί, σε ένα κοντινό δάσος και ένα κοριτσάκι εμφανίζεται ξαφνικά στην περιοχή που μένει πλέον η οικογένεια.
Η Hee-yeon, νιώθοντας άσχημα για την μοναξιά του κοριτσιού, αποφασίζει να την αφήσει να μείνει μερικές μέρες στο σπίτι τους.
Με το που συμβαίνει όμως αυτό, μια σειρά από περίεργα φαινόμενα αρχίζουν να λαμβάνουν χώρα, ενώ η «υιοθετημένη» παρουσιάζει μια περίεργη ικανότητα στο να μιμείται την φωνή της Joon-hee.
Καθώς ο αστικός μύθος του Τίγρη του Jangsan, ενός ανθρωποφάγου τέρατος που περιφέρεται στο όρος Jang, έρχεται στο προσκήνιο, η Soon-ja μοιάζει να χάνει εντελώς τα λογικά της, σε μία σειρά γεγονότων που καταλήγει στην εξαφάνισή της σε μία σπηλιά της περιοχής, που φαίνεται να συνδέεται με το προαναφερθέν, χτισμένο δωμάτιο.
Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους της Ν. Κορέας τον Αύγουστο του 2017 και σχεδόν άμεσα έγινε blockbuster.
Οι λόγοι είναι προφανείς, μιας και ο Huh Jung συμπεριέλαβε όλα εκείνα τα στοιχεία που θεωρούνται δημοφιλή στην χώρα, και μέχρι ενός σημείου, και διεθνώς.
Σε αυτό το πλαίσιο, έχουμε έναν αστικό μύθο ως βάση, υπερφυσικό τρόμο, την αγωνία του θρίλερ, το μελόδραμα λόγω της σχέσης του ζευγαριού, τα εξαφανισμένα παιδιά, την σύζυγο που η φαρμακευτική αγωγή της την κάνει να αμφιβάλει για την σχέση της με την πραγματικότητα, ένα αξιαγάπητο κι ένα αξιαγάπητο/τρομακτικό κοριτσάκι, ένα δυσοίωνο δάσος, μία επικίνδυνη σπηλιά, και πολλές ομοιότητες με το "The Wailing".
Όσον αφορά το τελευταίο στοιχείο, ο Huh Jung συμπεριέλαβε μία σκηνή εξορκισμού - που από ότι βλέπω και σε άλλες ταινίες όπως το "The Truth Beneath" (στις 20 Καλύτερες Ασιατικές ταινίες του 2017) θα γίνει κανόνας πλέον - αρκετά παραπλήσια, αν και όχι τόσο εντυπωσιακή με την προαναφερθείσα ταινία, ενώ η γενικότερη εμφάνιση του «κακού» της ιστορίας, έχει αρκετές ομοιότητες με τον χαρακτήρα που υποδύθηκε ο Jun Kunimura.
Προσθέστε στα παραπάνω τους ακραίους και απότομους ήχους, τα κοψίματα του μοντάζ στο ίδιο μοτίβο, τον απόκοσμο τρόπο που το mimic μιμείται τις φωνές άλλων ανθρώπων, το σκοτάδι που εκπέμπεται από την τρύπα στον τοίχο και κάποιες φορές σκεπάζει τα πάντα, τις κραυγές, το κυνήγι, και την περιρρέουσα αγωνία και έχετε τον «σκελετό» μιας παραγωγής που καταφέρνει να συμπεριλάβει όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το είδος.
Ο Huh Jung όμως, με ένα πραγματικά αλλόκοτο τρόπο, καταφέρνει να κάνει όλα αυτά τα στοιχεία να δουλέψουν για την παραγωγή, και στην πορεία να τα πλάσει σε κάτι, αν και καθόλου πρωτότυπο, εντούτοις άκρως ψυχαγωγικό.
Αυτό το κατόρθωμα οφείλει τα μέγιστα στους ηθοποιούς και κυρίως στις πρωταγωνίστριες.
Η Yum Jung-ah είναι εντυπωσιακή ως Hee-yeon, παρουσιάζοντας μία γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, η οποία προσπαθεί να αντικαταστήσει τον χαμένο γιο της με το νέο κοριτσάκι, σε μία ψυχαναγκαστική απόφαση που χειροτερεύει την κατάστασή της.
Η Shin Rin-ah ως το κοριτσάκι/mimic κατορθώνει να δείχνει αξιαγάπητη και τρομακτική ταυτόχρονα, ενώ η Her Jin είναι εντυπωσιακή ως Soon-ja, την μητέρα με άνοια που ξαφνικά εκρήγνυται.
Το "The Mimic" είναι μια ταινία που μιμείται πολλές άλλες, αλλά καταφέρνει να παραμείνει ψυχαγωγική και σίγουρα θα ικανοποιήσει τους θαυμαστές του ιαπωνικού και του κορεάτικου τρόμου.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
